Айтматов Ш. боранлы бандирги

тай болып қатып қалдыма? — деп алара қарайды.—О,
ҳарам қатқыр сенин! Бар, оннаншы ана Сайқал кемпир-
дин қапшығын апарып бер.
Мен қууанғанымнан ырғып тусейин дедим. Өйткени
Дүйшен тап усы Сайқал кемпирдин үйинде туратуғын
еди. Сайқал менен онын күпеўи Қартанбай ғарры, екеўи
де менин апамнын ағайинлери. Сонлықтан мен оларди-
кинде тез-тез болып, гейде 
қонып та қалып 
жүрднм.
Ж.ецгем усыны ойлады ма, я қудай аўзына салдыма,
әйтеўир қапшықты алдыма ылақтырып таслап:
—Сен менн ашлықтағы ыржанайдай 
бийзар еттин.
Жоғал көзимнен! Кемпнрдин үйинде қонып қалыўына-
да болады,—дедн.
Мен далаға жуўырып шықтым. Самал порқандай қу-
тырынып, бнресе ншин тартып турады да, сонынан то-
пылып, муздай қар ушқынларын бетке шашады. Мен
қапшықты қолтығыма 
қысып, ат туяқларынан иайла
болған кишкене соқпақ пенен аўылдын екннши шетине
жуўырып киятырман. Басымда тек «муғаллим келдиме
ексн>>? деген жалғыз ой.
Үйге кирип келсем, ол жоқ екен. 
Демнмди 
зорға
алып. босағада турған мени көрип, Сайқал кемпир қор-
қып кетти:
— Не, болды саған? Аманлықпа, неге бунша жуўыр-
дын?
—Жайша, өзим... Мине, қапшығынызды әкелдим. Бү-
гин усы жерде қонып қалсам болама?
36
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

—Қона ғой, қарағым. 
Кемпирди бунша 
қорқытқа-
нын не. жарамас қыз? Отқа жақын отыр, жылын. Гүз-
ден бери үйге басынды суқпай кеттиц ғой.
— Гө’л ас, кемпир. Алтынай сорпа ишсин, Дүйшен де
кешикпей келип қалар,—деди Қартанбай ғарры.—Онын