Айтматов Ш. боранлы бандирги

миз дәрья жағасында қалдық. Ҳәр жерге тас үйип, аяқ-
қа суў жуқтырмай ырғып өтетугын өткел еоқпақшы бол-
дық.
Егер ҳақыйқатын ойлағанда аўыл адамлары ушын
бпрлесип, дәрья үстине бир-еки ағаш таслаў ҳеш қый-
ынга сокпас еди және демниц арасында 
оқыўшылар
өткендей паяпыл да танын болар еди. Бирақ барлық
бәле сол күнгп саўатсыз адамлардыц оқыўға ҳеш қан-
дап итибар бермеўип де болды. Олар Дүйшенди басқа
30
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

иси болмаған соц балалар менен ойнап жүрген әўмесер
деп ойлады. Солай болғаннан кейин мейли, қәлесе ол-
арды оқытсын, 
қәлемесе үйли-үйине қуўып лсиберсин.
Бизиц онда қандай жумысымыз бар?—деп турғандай
еди олардық жүзлери. Ал, өзлери болса атлы жүрген-
ликтен 
паяпылға зәриў 
емес. Сонда 
да халықтыц:
не себеп мына өзлернмизден ақылы да, ойы да кем емес
жас 
жкгнт барлық 
қыныншылық, 
жоқшылықларга
төзип, күлки менен масқаралаўларға да шыдап, бизин
балаларымызды оқыгып жүр? Онын бул исте соншама
өжетлик 
көрсетип, 
қолдан 
келмес қайсарлық етиўн
қалан?—деп аз да болса ойланыўы керек еди...
Сол күни, дәрьяныц ҳәр жерине биз гас үйип атыр-
ған ўақытта жерде қар бар және сарылдап аққан таў
суўы сондай суўық—қол тнйсе депен түршиккендей еди.
Дүйшеннин буған қалай шыдағанын көз алдына кел-
тириүдин өзи қыйын. Өйткени ол жеци менен балағын
түринип, музлы суўда тынбастан нследи. Мен болсам
агыс түбнне аяғымды еплеп басаман. Суў астындағы
таслардыц дене түршиктиргени сондай—қәмме жериме