Ahmad Yassaviy ( 1166-67)

Partav soldi, bexud bo’lub, diydor ko’rdum,
Mullom urub, “uskut” dedi, boqib turdum,
Yoshim sochib, muztar bo’lub turdim mano.

Ayo nodon, ma’no bul, deb aydi, bildim,

Ondin so’ngra cho’llar kezib, haqni suydum,
Ro’zi qildi, Azozilni tutub mindim,
Langar tugub, belin bosib yanchtim mano.

Zikrin tamom qilib, o’ttum devonaga,

Haqdin o’zga hech so’zlamay begonaga,
Sham’in izlab, shogird kirdim parvonaga,
Axgar bo’lub, kuyub-yonib o’chtim mano.

Nomu nishon hech qolmadi, lo-lo bo’ldum,

Alloh yodin oyta-oyta illo bo’ldum,
Xolis bo’lub, muxlis bo’lub, lilloh bo’ldum,
“Fano filloh” maqomig’a oshtim mano.

Sunnat ermish, kofir bo’lsa, berma ozor,

Ko’ngli qottig’, dil ozordin Xudo bezor,
Alloh haqi, ondog’ qulg’a sijjin tayyor,
Donolardin eshitib, bu so’z aydim mano.

Sunnatlarin mahkam tutub, ummat bo’ldim,

Yer ostiga yolg’iz kirib, nurg’a to’ldum,
Haqparastlar maqomig’a mahram bo’ldum,
Botin tig’i birla nafsni yanchtim mano.

Nafsim meni yo’ldun urub, xor ayladi,

Termulturub xaloyiqg’a zor ayladi,
Zikr ayturmay, shayton birla yor ayladi,
Hozirsen, deb nafs boshini sonchtim mano.

Qul Xoja Ahmad, g’aflat bila umrung o’tti,

Vo hasrato, ko’zdin, tizdin quvvat ketti,
Vo vaylato, nadomatni vaqti yeti,
Amal qilmay, karvon bo’lub ko’chtim mano.