Adabiyot ixlosmandi

riga iloji boricha tiralib, endi hech qancha bo‘sh joy 
qolmadi, deb turganlarida ikki-uchta baquw at yigitiar 
chiqishdi, eshikning tutqichidan olib: «Qani suriling- 
lar, o‘rta bo‘sh, o tinglar!» deb, odamlami itara-itara, 
hammani bir-biriga rosa qalishtirib tashlashdi. Ro- 
ziya yupqagina shohi koÿlagi orqali atrofidagi odam- 
laming terlagan, qizishgan tanalarini his qilar, faqat 
kolcsini himoya qüishga tirishib ikki qolini sumkasi 
bilan birga ko*kragiga qoÿib turar edi. Narigi bekatga 
yaqinlashganlarida bilet sotiladigan temir quti oldida- 
gi ikkita odam eshikka qarab intildi, Maksimichning 
pidjagi ulaming orasiga tushib qisilib qoldi va haligilar 
bilan birga keta boshladi.
- O'rtoqlar, pijdakni tashlab ketinglar! - kulib dedi 
Maksimich.
- Yoz kunida pidjak! - o'shqirdi og'zidan aroq hidi 
kelayotgan sariq bir kishi. - Bu qanaqa oliftalik!
Maksimich pidjagini torta-torta bir amallab olib 
qoldi. Bu orada Roziya bilet qutisining oldidagi joyga 
o“tib oigan edi. Endi uni orqadan deraza, bir yonidan 
temir quti himoya qila boshladi. U bo'shashgan qoli 
bilan sumkasini ochib tanga oldi.
- Shoshmang, men to layman! - deb Maksimich 
cho‘ntagini kavlayotgan edi, avtobusga bir talay odam 
chiqdi-yu, uni Roziyaga tomon surib keldi. Roziya bir 
qolini sumkasini bilan kolcsiga qalqon qildi-da, ikkin- 
chi qoli bilan biletga pul tashladi.
- Mehmonsiz, Illarion Maksimilianovich, Moskvaga 
borganda siz tolarsiz.
Maksimich tepadagi tutqichdan mahkam ushlab, 
gavdasini Roziyadan uzoqroq tutishga tirishar edi. 
Shu payt avtobus katta bir chuqurga tushib qattiq sil- 
kindi-yu Maksimichning yuzi Roziyaning baland soch