|
!
Janni Rodari asarlari o‘zining xayolotga boyligi,
samimiy mutoyibasi bilan o‘quvchini hayratga soladi.
Janni Rodari ahamiyati jihatidan Nobel mukofotiga
teng bo‘lgan Hans Kristian Andersen mukofotiga
sazovor bo‘lgan adib edi.
Mashhur yozuvchi 1980-yil 14-aprelda vafot etdi. Siz
quyida Janni Rodarining «Uchtadan oxiri bor ertaklar» turku-
midagi «Hurishni eplolmagan kuchukcha» hamda «Telefonda
aytilgan ertaklar» turkumidan «Qutbdagi gunafsha» nomli
ertaklar bilan tanishasiz.
«UCHTADAN OXIRI BOR ERTAKLAR»
TURKUMIDAN
HURISHNI EPLOLMAGAN KUCHUKCHA
Bir bor ekan, bir yo‘q ekan, hurishni eplolmaydigan bir ku-
chukcha bo‘lgan ekan. U na hura olarkan, na miyovlay olarkan,
na ma’rashni va na kishnashni bilarkan, qisqasi, hech bir
maxluq tilida gapirishni uddalay olmaydigan shunday bir
go‘rso‘xta ekan. Asli-naslini so‘rasangiz, o‘zi bir mushtdaygina,
juda ham oddiy kuchukcha ekan. Ilgarilari kuchuk asari
ko‘rinmaydigan bu qishloqda uning qayerdan paydo bo‘lib
qolganini hech kim bilmas ekan. Albatta, shundoq bo‘lgandan
keyin «men nega hurishni bilmayman-a?» degan o‘yni xayoliga
ham keltirmas ekan. Lekin kunlarning birida kimdir uni savolga
tutibdi:
– Qiziq, sen nega sira hurmaysan?
– Hurish?.. Bu nima deganingiz? Axir men bu yerlik
emasman, men hurishni bilmayman...
– Obbo jinqarcha-yey! Nahotki, hamma kuchuklar vov-vov
deb hurishini bilmasang?
– Nimaga huradi?
– «Nimaga» deganing nimasi? Axir kuchuk bo‘lgandan keyin
huradi-da! O‘tkinchilarga qarab huradi, ko‘ziga shubhali
8 5
ko‘ringan mushuklarga qarab huradi. Oyga qarab huradi,
hayotidan mamnun bo‘lganda huradi. Jahli chiqqanda, g‘ashi
kelganda huradi. Ko‘pincha kunduz kunlari huradi, lekin tunda
hurgan paytlari ham bo‘ladi.
– Gapingizda jon borku-ya, lekin men...
– Sen o‘zi kim bo‘libsan? Yoki sen to‘g‘ringda gazetalarda
yozishlarini xohlaysanmi?
Kuchukcha nima deb javob berishni bilmay, jimib qolibdi.
U hurishni bilmagani uchun ham uni qanday o‘rganishga aqli
yetmabdi-da.
– Unday bo‘lsa, men nima qilsam, sen ham shunday qil, –
kuchukchaga ichi achiganidan maslahat solibdi xo‘rozcha. U
o‘zining jarangdor tovushi bilan bo‘ynini gajak qilib bir necha
marta «Qu-qu-qu-quvvv!» deb qichqiribdi.
– Bu sen o‘ylaganchalik osonga o‘xshamaydi, – debdi ku-
chukcha.
– Be, shu ham gap ekanmi! Yaxshilab quloq sol, mening
tumshug‘imga diqqat qil. Qisqasi, men nima qilsam, sen ham
shunday qil.
Xo‘rozcha yana «qu-qu-qu-quvvv!» deb qichqiribdi.
Kuchukcha unga taqlid qilmoqchi bo‘libdi-yu, biroq tomo-
g‘idan qandaydir beo‘xshov «qih-qih» degan ovoz chiqibdi,
xolos. Shu yerda donlab yurgan tovuqlar cho‘chib har tomonga
qochib qolibdi.
– Hechqisi yo‘q, – tasalli beribdi xo‘rozcha, – birinchi
martaga bu juda yaxshi chiqdi. Endi esa takrorla. Qani!
Kuchukcha yana bir marta qichqirishga urinib ko‘ribdi, biroq
yana hech narsa chiqmabdi. Shunda u kunda-kunda oz-ozdan
mashq qila boshlabdi, goho u o‘rmonga kirib ketarkan-da, u
yerda xalaqit beruvchi hech kim bo‘lmay, ko‘ngli istagancha
qichqirar ekan.
Kunlardan bir kun ertalab u shunaqangi qotirib qichqirib-
diki, azbaroyi ovozi tiniq va jarangdor chiqqanidan o‘zi ham
8 6
zavqlanib ketibdi. Xo‘roz qichqirig‘i qulog‘iga chalingan
tulkivoy o‘zicha: «Xudoga shukur, xo‘rozvoy holimdan xabar
olgani keldi! Bu himmati uchun unga darrov minnatdorchilik
izhor qilib qo‘yishim kerak», – deb o‘ylabdi o‘zida yo‘q
suyunib. U xo‘rozcha istiqboliga oshiqibdi. Albatta, pichoq,
vilka va salfetka olishni ham unutmabdi, chunki o‘zingizga
ma’lumki, tulki uchun babaq xo‘rozdan shirinroq taom dunyoda
bo‘lmaydi. Lekin babaq xo‘roz o‘rniga dumida cho‘nqayib o‘tir-
gancha ovozining boricha paydar-pay «qu-qu-qu-quvvv!» deb
qichqirayotgan kuchukchani ko‘rganda, tulkivoyning qancha-
lik hafsalasi pir bo‘lganini aytmasa ham o‘zingiz bilsangiz
kerak.
– Eh, – debdi tulkivoy, – bu ahvolda qopqonga tushib qol-
masam go‘rga edi!
– Qopqonga deysanmi? – ajablanib so‘rabdi kuchukcha.
– Ha-da! Men seni ataylab o‘zini o‘rmonda adashib qolganga
solib, xo‘roz bo‘lib qichqiryapsanmi deb o‘ylabman. Yaxshi-
yamki, paytida ko‘rib qoldim seni. Lekin bunday ov qilish
g‘irromlikdan boshqa narsa emas. Kuchuklar, odatda, ovchi
kelayotganidan ogohlantirib, hurib ovoz beradilar.
– Yolg‘on gapirsam, o‘lay agar... Ov qilish mening xayo-
limga ham kelgani yo‘q. Men bu yerga faqat mashq qilgani
kelganman.
– Mashq qilgani kelganman deysanmi? Nimani mashq
qilasan?
– Men hurishni o‘rganyapman, ancha o‘rganib qoldim ham.
Quloq solgin-a, juda yaxshi hura olaman.
Shunday deya kuchukcha yana «qu-qu-qu-quvvv!» deb
baralla qichqiribdi.
Tulki ichaklari uzilgudek qotib-qotib kulibdi. Yerga dumalab,
qornini ushlab shunaqangi kulibdiki, sira o‘zini to‘xtatolmabdi.
Kalaka qilib kulganlaridan kuchukcha qattiq xafa bo‘libdi: axir
buni o‘rganguncha ozmuncha mehnat qildimi! Bechora yig‘la-
8 7
moqdan beri bo‘lib, dumini qisgancha uyga qaytibdi. Bir vaqt
yo‘lda u bir kakkuga duch kelibdi. G‘amgin ketayotgan kuchuk-
chani ko‘rib, kakkuning unga rahmi kelibdi va ko‘ngil so‘rabdi:
– Senga nima bo‘ldi, kuchukvoy, tinchlikmi?
– Hech narsa bo‘lgani yo‘q.
– Bo‘lmasa nega buncha g‘amgin ko‘rinasan?
– Eh... so‘rab nima qilasan?.. Hamma balo hurishni eplol-
maganimdan. Buning ustiga, birov o‘rgatib qo‘yay ham
demaydi.
– Gap faqat shunda qolgan bo‘lsa, men senga ko‘z ochib-
yumguncha o‘rgatib qo‘yganim bo‘lsin. Yaxshilab quloq sol,
men sayrayman: kuk-ku, kuk-ku! Bildingmi?
– Unchalik qiyinga o‘xshamayapti...
– E, oppa-oson! Men juda kichkinaligimdan kukulashni bila-
man. Qani, takrorla: «Kuk-ku, kuk-ku, kuk-ku, kuk-ku!..»
– Ku, – sayrashga urinibdi kuchukcha, – ku...
U mana shu «kuk-ku»ni yana ko‘p martalab takrorlabdi,
o‘sha kuni kechgacha va ertasiga ham faqat shuni mashq
qilibdi, bir haftadan keyin esa ajabtovur kukulaydigan bo‘lib
qolibdi. U o‘ziga o‘zi qoyil qolib, o‘ylabdi: «Mana, nihoyat,
men chinakam huradigan bo‘lib qoldim. Endi meni hech kim
kalaka qilib ustimdan kulolmaydi».
Ayni shu kunlari ov mavsumi boshlangan paytlar ekan. O‘r-
monda ko‘p ovchilar paydo bo‘libdi. Ular ichida to‘g‘ri kelgan
tomonga va duch kelgan jonivorga qarab o‘q otaveradiganlari
ham bor ekan. Agar ovozlari quloqqa chalingudek bo‘lsa, bul-
bullarni ham ayab o‘tirishmas ekan. Ana shunday ovchilardan
biri o‘rmonda ketayotib butalar orasidan: «Kuk-ku, kuk-ku...»
degan ovozni eshitib qolibdi. Ovchi darhol miltig‘ini qo‘liga
olib mo‘ljallabdi-da, ustma-ust: «Paq-paq!» – o‘q uzibdi.
Xayriyat, o‘q kuchukchaga tegmabdi. Xuddi qulog‘ining
ostidan vizillab o‘tib ketibdi. Bechora kuchukchaning shu-
naqangi o‘takasi yorilibdiki! Qochib ketayotib, o‘zicha o‘ylar
8 8
emish: «Hoynahoy, bu ovchining esi joyida bo‘lmasa kerak,
bo‘lmasa, kelib-kelib hurishni biladigan kuchukka qarab o‘q
uzadimi?..»
Ovchi esa bu paytda o‘ljasini qidirish bilan ovora ekan. U
mo‘ljalga aniq urganiga shubha qilmagan ekan-da.
«Hoynahoy, urgan qushimni allaqayoqdan paydo bo‘lgan
haligi kuchukcha ilib ketgan», o‘ylabdi u.
Alamini bosish uchun ovchi inidan mo‘ralab turgan sichqon
bolasiga qarab o‘q uzibdi, lekin bu ham mo‘ljalga tegmabdi.
Kuchukcha bo‘lsa, chopib ketaveribdi, ketaveribdi...
Do'stlaringiz bilan baham: |
