Абдулла орипов, Ўзбекистон Қаҳрамони, Халқ шоири апрель шеърлари инсон ғурури

YANGI TO’RTLIKLAR
* * *
Yomon ayol degan bir ibora bor,
Hech kimga tegmasin bu tamg’a zinhor.
U avval erining boshini yeydi,
So’ngra bolalarga o’tadi, makkor.
* * *
Aylanar tegirmon toshi sarosar,
Boshim o’rtadagi donga barobar.
Menga havas qilma, turmush zulmi bu,
Metin ham chidamas unga, birodar.
* * *
Ko’rdim, g’olib ekan mudom yolg’onlar,
Turmush jilovini qo’lga olganlar.
Marhumlar gapirmas, lekin nomidan –
Sayrab yurar ekan tirik qolganlar.
26.04.2015
ANKETA
– Bobong qachon o’lgan?
– O’tgan asrda.
– Qaerda yashagan?
– Ulkan qasrda.
– Kasal bo’lganmi u,
Aytgin, ne qilgan?
– Kaptarvoz ekanlar,
Tomdan yiqilgan.
– Anketada chiqqan
Javobga ko’ra,
Qarindosh ekanmiz,
Qo’lni ber, jo’ra.
25.04.2015
OGOHLIK
Qora kunlar keldi ko’hna diyorga,
Ustoz yig’lay-yig’lay ayladi xitob:
– Mayli suvga oqsin, singsin devorga,
Nodonning qo’liga tushmasin kitob.
Yengdi ma’rifatni manfur jaholat,
O’zbekda qatag’on davri boshlandi.
Qodiriy muxlisi qilindi g’orat,
Cho’lponni o’qigan otib tashlandi.
Yillar o’tib ketdi, ozodmiz shukur,
Lekin sen ogoh bo’l, ma’rifatli jon.
Hali tirik yurar kalamush qurg’ur,
Ko’zlari yiltillab turibdi sichqon.
25.04.2015
OILA YANGILIKLARI
Bola o’qib qaytdi xorijdan bir kun,
Kasbi kor orttirdi – diplomli me’mor!
Uyda bayram bo’ldi momosi uchun,
– Bolam, tandir qurgin, o’tirma bekor.
Bittasi injiner bo’lib qaytdi-ku,
Temir-tersaklarga bag’ishlarmish jon.
Tog’a o’g’il bola gapni aytdi-ku:
– Eski aravam bor, tuzat jiyanjon.
Katta do’xtir bo’ldi kenjatoyi ham,
Bobo der: – G’ururga endi to’laylik.
Biroz hashakidir dardimiz bolam,
Senga munosibroq kasal bo’laylik.
25.04.2015
TOG’ BOLASI
Yuksak tog’lar ichra qora ko’z bola
Yashardi hur, ozod, ko’rmay g’am, nola.
U faqat borliqdan andoza olgan,
Jami jonzotlarga do’st bo’lib qolgan.
Balki odamlarni anglamas, ammo
Tabiat fe’lini bilardi a’lo.
Bilardi arslonning buyukligini,
Ohuning nozik va suyukligini.
Go’yo so’ragandek mehr va najot
Undan qochmas edi sira hayvonot.
Bir kuni qo’shnilar chiqdilar yo’lga,
Qo’noq bo’lmoq uchun pastga – ovulga.
Har nechuk, bu yerda boshqaroq olam,
Ola ketishdilar bolakayni ham.
Biroq ko’nikmadi bola hech elga,
Tushunib-tushunmay hattoki tilga.
Uning g’alatligin payqab qolishdi,
Odamlar bir zumda o’rab olishdi.
Dedilar: “Epchilsan bo’riday go’yo”,
Bola tushunmadi bu gapni aslo.
So’ngra ko’rsatdilar bo’ri suratin,
Bola yashirolmay qoldi hayratin:
Bo’riday uvladi, sakradi quvnab,
Bo’ri bolasidek ag’anab, o’ynab.
Ayiq suratini ko’rsatishdi so’ng,
O’rmonlar otasi pahlavon va cho’ng.
Bolakay ayiqni tanidi darhol,
Mashq qila boshladi lapanglab, xushhol.
G’oyat baxtli edi shu lahza, shu on
Ko’chib kelgan kabi yoniga o’rmon.
Va lekin o’rtaga chiqdi bir odam,
Tog’lik bola tomon tashladi qadam.
Go’yo olmoqchiday eski qasdini,
Bolaga uzatdi tulki rasmini.
Daf’atan oh chekdi tog’ning bolasi,
Atrofni titratdi dardli nolasi.
Olomon tarafga shiddat-la boqdi,
G’azabnok so’zlarni aytib tutoqdi:
– Men tulki emasman, tulki emasman,
Tulki deganlarni odam demasman.
So’ng ketdi tog’ tomon la’natlar ayta,
Hech kimsa ko’rmadi bolani qayta.
Deydilar, uvlasa bo’rilar nogoh,
Bola ovozi ham kelarmish goh-goh.
24.04.2015