Abdulla Oripov noyob iste'dod egasi. Chuqur falsafiylik, milliy ruh, diniy-axloqiy mezonlarga sadoqat shoir she'riyati asoslarini tashkil etadi

Kelishilgan vaqtda Abdulla akaning Do‘rmondagi hovlisiga chiqib bordim. Ustoz meni xushhol kayfiyatda qarshi oldilar. Suhbatimiz o‘z-o‘zidan qovushib ketdi.

– Abdulla aka, suhbatni bolalik yillaringiz, she’riyatga ilk havas qo‘ygan davrlaringizdan boshlasak...

– Mayli, shundoq bo‘la qolsin. Men Qarshi (qadimgi Nasaf) shahridan besh-o‘n chaqirim shimolroq tomonda Qo‘ng‘irtov yonboshidagi Nekuz qishlog‘ida tug‘ilganman. Bolaligim o‘sha Qo‘ng‘irtov etaklarida o‘tgan. Bahor kelganda havoni o‘t-o‘lanning yoqimli, xushbo‘y hidi qoplar, sharros yomg‘ir quyganda biz tog‘ yonbag‘ri unguridagi kichik-kichik g‘orlarga berkinib olardik. Men ko‘pincha o‘sha yuksaklikdan shimol tarafdagi yam-yashil bepoyon kengliklarni tomosha qilar edim, to‘yib-to‘yib nafas olardim. Adirlar bu paytda ming xil o‘t-o‘lan, chuchmomayu qizg‘aldoqlar bilan, karragu hazoriisfand bilan, qo‘zigullar bilan qoplanardi...

– She’riyatga havas sizda o‘sha go‘zal tabiat qo‘ynida uyg‘ongan ekan-da?..

– Balki... Lekin men bunda boshqa sababni ham ko‘raman. Biz oilada to‘rt o‘g‘il, to‘rt qiz o‘sganmiz. Men o‘g‘illar orasida kenjasi edim. Akalarim Buxoro va Toshkentda oliy o‘quv yurtlarida til va adabiyot fakultetlarida o‘qishardi. Ular har safar uyga kelishganida dasta-dasta badiiy kitoblarni ko‘tarib kelishardi. Mening allaqachon savodim chiqqan, kitoblarni sharillatib o‘qiy olardim. Yana bir narsa muhimki, bolaligimda xotiram nihoyatda kuchli edi. Bir o‘qiganim esimda qolaverar edi. Radio, televidenie yoxud boshqa tomoshalar bo‘lmaganidan keyin ermagim kitob edi-da. Duch kelgan narsani o‘qib, duch kelgan narsani yodlab olaverardim.