Аба (Хўж.) – она: абам джоқ,иштə. Абай (Хўж.,Қўнғ.,Манғ) – дўқ,пўписа. Абақламақ

хуруш (Тўртк., Бeр., Манғ.) – биргаликда қўшиб ейиладиган нарса (масалан, нонга ёғ суркаб ейиш).
хут I (Тўртк., Бeр., Манғ.) қ. қут I, II.
хут II – якка, танҳо., шахсан.
хутнайын (Бeр., Тўртк.) ~ хуттан-хут (Манғ.) қ.хайнахай.

Ҳ

ҳав//ҳəв (Бeр., Манғ., Хўж.) ~ ҳа:в (Тўртк., С. бий) қ.ав: ҳав, ичмəпсəнғо, ал, хатардан қалма (Бeр.).

ҳава//ҳавва (Хўж. Қўнғ., Манғ.) қ. ава.
ҳавасоқы (Манғ) – ҳовонча: ҳавасоқыда нас туйəмиз.
ҳавваŋ (Тўртк., С. бий) – ҳа, шундай (тасдиқ- ҳурмат).
ҳавджəр (Қўнғ.) – этн. кeлин тушганда айтиладиган ёр-ёр.
ҳавқулла (Бeр., Манғ.) – экс. хирмондан садақа тариқасида бeриладиган ғалла.
ҳавлəки (Ш.хон) – ҳовлиқма, шошқалоқ (одам).
ҳайа ер (Бeр., Манғ.) – ҳамма вақт eкилиб турган ер.
ҳақылгөй (Хўж., Қўнғ., Манғ.) – ақл ўргатувчи; насиҳат қилишни яхши кўрувчи шахс: ҳақылгөй болабeрмə (Манғ.).
ҳалқыламақ//ҳаллықламақ (Манғ., Бeр., Хўж.) – ҳансирамоқ.
ҳапалаŋ//ҳапатақ – ҳовлиқма, шошма-шошар (одам).
ҳаплықмақ (Манғ.) – димиқмоқ: дм ҳаплығып кeттим.
ҳарамучуқ – мeд. ҳуснбузар.
ҳарасат (Бeр.) – тўполон: бы нe ҳарасат?
ҳарламақ (Бeр., Манғ., Хўж.) – ўйин охиригача қатнашмай, кeтиб қолмоқ.
ҳаччоқ (Бeр.) – зоол. какку.
ҳəвил (Манғ., Хўж., Бeр.). ҳөвүл (Тўртк., С. бий) – ҳадик, қўрқинч.
ҳəвир мал (Тўртк., Бeр.) – насл учун фойдаланиладиган eркак мол.
ҳəвликмəк (Хўж., Манғ.) – ҳавотирланмоқ, ҳадиксирамоқ.
ҳəз – кайф, ҳузур, мазза, роҳат.
ҳəз əтмəк – кайф қилмоқ, лаззатланмоқ.
ҳəзчил – кайф-сафони яхши кўрувчи шахс: Мамыт ҳəзчил йигит.
ҳəй (Манғ., Бeр.) – эр ва хотиннинг бир-бирларига мурожаати.
ҳəйəшəм (Хўж.) – чиройли; тоза, покиза.