А д а б и й портрет абдуғафур расулов озод шарафиддинов

равонлик сезилиб турган асарларгина танқид- 
чи эътиборини оширади. Етук санъаткорлар 
машҳур бир принципга амал қилганлар: ёза 
> 
олмаслигинг мумкин бўлса, қўлингга қалам 
олма. Тиш пастаси сингари сиқиб, зўрлаб 
чиқарилган фикр ҳеч кимга наф келтирмайди, 
завқ уйғотмайди. Афсуски, танқидчилар ббркн, 
* 
уқуви етмаган, қалби чопмаган масалаларга 
қўл урадилар. Шундайлар гоҳ-гоҳида поэзия- 
нинг ёеҳрли дунёсига кириб қоладилар, фикр- 
ларнинг нозик тўрини йиртиб, рангларнинг 
ажиб тартибини бўзиб, юраги туппа-тузук 
«уриб» турган сўзларпинг уволига қоладилар. 
Билмайдиларки, «шеърият оламида сув-сув 
эмас, болалик эсдаликлари, ёмгир ёмгир эмас, 
айрилиқ ёшлари, япроқ япроқ эмас, китоб
30
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

саҳифаси бўлиши мумкнн. Хуллас, шоърият 
биринчи навбатда инсоннинг ички дунёси, 
маънавий бойлиги, руҳий олами, унинг қалби- 
даги туйғулари ва фикрлари билан боғлиқ»1.
Товушлар олами аро мусиқийликни, оҳанг- 
, 
лар ранг-баранглигини фарқлай олмаганлар- 
нн музнка соҳасига, рангларнинг камалакдай 
товланишини ҳис этмаганларни рассомликка 
яқннлаштирмайдилару, негадир поэзияни анг-
* 
лашга уқуви етмаган одам танқидчилик — 
шеършунослик даъвосини қилади. «Шеърняг 
ҳақидаги танқидда мавжуд нуқсонлардан би- 
ри дидсизлик касалидир. Бу касалга мубтало 
бўлганлар шеъриятдаги гўзалликни ҳис қи- 
лолмайдилар, 
ундан 
лаззатланмайдилар, 
аксинча, шеър ҳақида шундай ёзадиларки, 
оқибатда ундан асар ҳам қолмайди»,— деб