9-mavzu: Gnoseologiya – bilish haqidagi ta`limot Reja

- obhektiv olam bizning sezgi va tasavvurlarimizga bog’liq bo’lmagan holda undan tashqari mavjud, obhektiv olam – inson sezgi va tasavvurlari manbai;

- inson dunyo va uning rivojlanish qonuniyatlarini bilish mumkin. Inson sezgi, tasavvur va tushunchalarida o’ziga bog’liq bo’lmagan olam mazmunini inhikos ettiradi.

Demak, tashqi olam, undagi hamma narsa va xodisalar sezgilarga tahsir etishi bilan sezgi obrazlari hosil qiladi. Sezgi tasavvur va tushunchalarda obhektiv olamning subhektiv inhikosi hosil bo’ladi. SHuning uchun ham bilish nazariyasi inhikos nazariyasi deb ataladi. Bilish nazariyasi predmet bilan obraz va obhekt bilan subhekt orasidagi munosabatlarini to’g’ri hal qilishni talab qiladi. CHunki bilish jarayonida obhekt bilan subhekt dialektikasi muhim o’ringa ega. U subhekt, yahni inson bilan bog’liq jarayondir. Insonsiz bilish jarayoni bo’lishi mumkin emas. Subhektning ilmiy bilishdagi roli shundan iboratki, u obhektiv mavjud bo’lgan qonuniy bog’lanishlarni ochib beradi. Obhektga nisbatan ham amaliy, ham nazariy jihatdan yondoshadi.

Masalan, nemis fiziologi Gelg’mgolning ilgari surgan simvollari nazariyasiga muvofiq, inson avvalo o’z sezgirlarida tashqi olamni yaratadi. O’z sezgilarini narsa, xodisaga aylantiradi, keyin esa uni bilishga intiladi. U buyum obrazini buyumning o’zi bilan tenglashtiradi. Sezgi obhektiv olam obrazi bo’lmay, olamning o’zi bo’lib qoladi. Demak ushbu simvollar nazariyasiga ko’ra narsa bilan narsaning tasavvuri orasida farq yo’q. O’z vaqtida Ibn Sino empirik tabiatshunos sifatida Pifagor, Platon, o’rta asrdagi sxolast G’azzoliy kabilarni fikrlariga zarba berib mistik son yoki geometrik figuralari yo’q: son, geometrik figuralar konkret predmetsiz bo’lmaydi, degan xulosaga keladi. Sezgi mazmuni predmetlar xossalari bilan hech qanday umumiylikka ega bo’lmagan belgilar, simvollar bilan almashtirish noto’g’ri.

Sezgi obrazi moddiy dunyo narsa va xodisalarining inson sezgi ahzolarida aks etishi natijasida yuzaga kelgan. Demak sezgi va tushunchada narsaning o’zi emas, narsaga nisbatan ikkilangan ko’rinishi hosil bo’ladi.

Obraz sezgi va tushunchadan tashqarida mavjud bo’lish mumkin emasligi sababli u ideal narsadir, u inson, subhekt ongida vujudga keladi. Lekin sezgi obhektiv mazmunga ega. U moddiy dunyoning qayta ishlangan mazmunini gavdalantiradi. SHunga ko’ra obhektivdir.

Obraz subhektda uning sezgi va tafakkurida hosil bo’ladi. Demak, obraz subhekt bilan obhekt o’rtasidagi birlikni ko’rsatadi. Sezgi, tasavvur, tushuncha shakliy jihatdan subhektivdir, lekin mazmunga ko’ra obhektivdir. CHunki sezgida real dunyo inhikos etadi. Demak sezgi – obhektiv olamning subhektiv obrazidir.

Sezish – umuman inson bilimi taraqqiyotiga nisbatan birinchi bosqichdir. Insoniyatning dastlabki bilimlari, tushunchalari dastavval sezgi ahzolari orqali olingan dalillar asosida yuzaga keladi. Sezish inson miyasining tashqi olam bilan dastlabki va bevosita bog’lanishdir. Sezgi obrazi sodir bo’lishi uchun uni hosil qiluvchi narsa yoki xodisa obhekti mavjud bo’lmog’i lozim. Olamdagi narsa va xodisalar haqida sezgi obrazlari, tasavvurlar bilish jarayonining mahlum bosqichidagina shakllanadi. Sezgi obhektiv olamning subhektiv obrazi deyish bilan birga shuni alohida tahkidlash kerakki, bu obraz ko’chirma qotib qolgan, o’lik narsa emas, balki bilish jarayonida o’zgarib boradi. Bilishning ziddiyatli jarayon ekanligini bilimlarimizning to’laroq, chuqurroq bilishi uchun dalil va mahlumotlarning yangisiga to’g’ri kelmay qolishida ko’rishimiz mumkin. Ziddiyatli munosabat hal qilinishi bilan bilish jarayoni rivojlanib boradi. Bizning ongimiz esa bu taraqqiyotini o’zida aks ettirish bilan birga xodisalarning yuzaki xususiyatlarini bilishdan mohiyatini bilishga tomon boruvchi tarixiy jaryon ekanligini ko’rsatadi.

Bilish jarayonida amaliyot muhim rol o’ynaydi. Amaliyot ko’p qirrali va sermazmun tushuncha bo’lib, o’z ichiga inson faoliyatining barcha shakllarini qamrab oladi. Amaliyotning asosini mehnat, moddiy ishlab chiqarish tashkil etadi. Bundan tashqari, siyosiy kurash, milliy ozodlik harakati, amaliyot insonning o’ziga xos faoliyati bo’lib, faqat ulargagina tegishlidir. Amaliyot insonlarning tarixan yuzaga kelishi jarayonida shakllanib, barcha jamiyatlar taraqqiyoti yo’lida rivojlanadi va mukammallashadi. Amaliyot tarixiy taraqqiyot subhekti hisoblangan insonning, uning uchun obhekt hisoblangan moddiy olam bilan bog’lanishdir. Bunday aloqadorlik jarayonida subhekt faol rol o’ynaydi. Amaliy tahsir faqat obhektini emas, balki subhektning o’zini ham o’zgartiradi. Amaliyot subhekti alohida insonlar, ijtimoiy guruhlar; sinflar, butun jamiyat ham bo’lishi mumkin. Qachonki, bunday subhekt sifatida inson bilar ekan, amaliyot alohida faoliyat tusini oladi va u bilan bog’langan bo’ladi. CHunonchi, har bir inson shu jamiyat ahzosi bo’lar ekan, o’zining harakatlari bilan alohida jamiyat ahzosi bo’lib maydonga keladi. SHuning uchun ham alohida odam ijtimoiy amaliyotining bir bo’lagi bo’lib hisoblanadi.

Amaliyot hamma vaqt ijtimoiy faoliyat bo’lgan va bundan keyin ham bo’lib qoladi:

Birinchidan, amaliyot bilishning boshlang’ich nuqtasi va asosidir. Eng avvalo ehtiboriga olish kerakki bilishning o’zi amaliyot asosida va ayniqsa moddiy ishlab chiqarish tahsiri ostida vujudga kelgan. Masalan, mexanik harakat issiqlikka aylanadi, yahni ishqalanish natijasida o’t hosil bo’lgan, bu juda qadimiy kashfiyot. Ko’p yillardan keyin esa odamlar issiqlikdan mexanik harakat vujudga keltirish imkoniyatiga amaliyot asosida ega bo’ladi. Odamlarning amaliy ehtiyoji tabiat ilmining kelib chiqishiga sabab bo’ladi. Masalan, astronomiya fani masalani bilish ehtiyoji natijasida kelib chiqdi. Demak har bir fan inson amaliy ehtiyoji natijasida kelib chiqadi. Bundan tashqari amaliyot bilish oldiga mahlum vazifalarni hal qilish uchun yordam beradi, jumladan u ilmiy bilishning asbob-uskunalari bilan qurollantirishni tahminlaydi: Ikkinchidan, amaliyot bilishning maqsadi hamdir. Inson bilish natijalaridan o’zining amaliyot faoliyatidan foydalanish uchun ham atrof tevarakdagi dunyoni bilib boradi. Uning taraqqiyot qonunlarini ochadi. Amaliyot jarayoni bo’lib, bunda munozarali masalalar, nazariy muammolar hal qilinadi. Tabiat va jamiyat qonunlari to’g’risidagi bilimlar ham amaliyot jarayonida tekshiriladi.

Olam va uning qonunlarini bilish murakkabdir. Bilishning vazifasi olam xodisalarini oddiy kuzatib qolmasdan ularning mohiyatini tabiat va jamiyat taraqqiyotining qonunlarini ochish va ularning inson o’z manfaati uchun foydalanishdan iboratdir.

3. Tashqi olamning inson miyasida inhikos qilishi murakkab dialektik jarayondir. Bilish jarayonida narsani, hodisani to’la va mukammal aks ettirish uchun mahlum bir yo’l bosib o’tadi. Farobiy o’zining “Ilm va sanhatning fazilatlari” risolasidan tabiatni bilishning cheksizligini, bilish- bilmaslikdan bilishga, sababini bilishdan oqibatini bilishga, xadisdan mohiyatga qarab borishini tahkidlaydi. Bilish ikki bosqichdan: jonli mushohada (sezish) va mavhum taffakkurdan iboratdir.

Bilishning boshlang’ich bosqichi jonli mushohada, yahni obhektiv dunyoning buyumlarini bevosita sezgi ahzolari yordamida aks etiradi. Ibn Sinoning fikricha, sezish – bu shunday tahsirki, u tashqi narsalarning o’zi bo’lmay, balki bizning hislarimizda vujudga keladi. His moddiy obrazining oynasi bo’lib, moddiy shakllarning bo’yi, eni bilan birga ifodalanganligi sababli ularni inson moddiy asossiz inhikos eta olmaydi va jismlarni bilolmaydi. Jonli mushohadaning bilishdagi roli muhimdir, uning yordamida dunyo haqida aniq bilimlar kelib chiqadi. Lekin bu bosqich mahlum darajada cheklangan. Bu bosqichda narsa va xodisalarning bahzi bir tomonlari va xususiyatlarinigina bilib olish mumkin. Narsalarning muhim belgilari ularning ichki bog’lanishlari, mohiyatlari esa bilishning ikkinchi bosqichiga mavhum taffakkur yordamida aks ettirilishi mumkin. Bilishning bir bosqichidan ikkinchi bosqichga ko’taradigan narsa amaliyotdir. Mehnat jarayoni, ishlab chiqarish ehtiyojlari predmet va xodisalar asosida yotgan qonuniyatlarni ochishni talab qiladi. Hissiy bilishga, jonli mushohadaga bilishning sezgi, idrok va tasavvur shakllari kiradi.

Tashqi dunyoning bu inhikos shakllari bir-biri bilan organik aloqada bo’lib, alohida-alohida uchramaydi. Sezgi tashqi dunyo narsa va xodisalarini bilishning birinchi qadamidir. Sezgini dastlabki bilishning manbai deb hisoblagan Farobiy buyumning aks etishi yoki inhikosi o’sha buyumning o’ziga muvofiq kelsa, sezgi haqiqiy bo’ladi deydi. Inson miyasida hosil bo’ladigan tasavvur va fikr tashqi dunyo predmetlarining sezgi orqali tahsiri natijasida yuzaga kelishi mumkin. Biz sezgilarimiz yordamida narsa va xodisalarni bilib olamiz va idrok qilamiz, ularning xossalarini, o’xshashliklarni, farqlarini egallaymiz. Masalan, ko’rish bilan predmetning katta-kichikligi, rangi va shaklini, tana sezgisi orqali qattiq-yumshoqligini, eshitish orqali ohang, kuch yoki tempini va boshqa ahzolar vositasi bilan obhektiv mavjud. Predmetlarning xilma-xilligini bilamiz. Sezgi idrok uchun asos bo’ladi. Idrok sezgidan farq qilib predmetning butun obrazini beradi. Bu predmetning turli xossalarini qayta ishlab, ularni birlashtiradi. Demak, idrok deganda turli sezgi ahzolari bergan mahlumotlar asosida miyada tashqi qo’zg’atuvchining bir butun obrazi hosil bo’lishi tushuniladi va idrok tashqi dunyo predmetining obhektiv to’g’ri inhikosini beradi. Bu inhikosning to’g’ri ekanligini amaliyotda isbotlanadi. Inson o’zining amaliy faoliyatida o’zi idrok qilayotgan predmet bilan odamning o’zida shu predmet to’g’risida hosil bo’lgan sezgi va idrokning o’xshashligini belgilaydi.

Amaliy faoliyat, fan va texnikaning rivojlanib borishi insonga har xil vositalar, asbob va uskunalar yaratish va hissiy bilish chegarasini kengaytirish imkoniyatini beradi. Demak sezgi, undan keyin idrok obhektiv olamning subhektiv obrazini hosil qiladi. Tasavvur – mavhum tafakkurga o’tishdagi oxirgi bosqichdir. U narsa va xodisalarning avvalgi tahsiri natijasida xotiramizda qolgan tasavvurlarning qaytadan esga olinishi bilan bog’liqdir. Tasavvurdagi yangi obrazlar ilgarigi obrazlar bilan taqqoslash orqali yuzaga kelish mumkin. U mavhum tafakkur uchun asos bo’ladi.

Idrok qilinayotgan narsa va xodisalar ichki qonuniyatli bog’lanishlarni ochish uchun mavhum tafakkurga o’tishi kerak. Mavhum tafakkur esa voqeani chuqur bilishga imkoniyat yaratadi. Hissiy bilish aniq narsalar obrazini hosil qiladi, lekin u xodisalar mohiyatini ochib bera olmaydi. Demak xodisalar mohiyatini bilish uchun ayrim narsalarga emas, ko’p narsalarga xos bo’lgan umumiylikni topmoq kerak.

SHunday qilib, hissiy bilish bilan mavhum tafakkur bir butun bilish jarayonining sifat jihatdan turlicha bo’lgan va ayni vaqtda bir-biri bilan bog’liq bo’lgan bosqichlaridir.

Mavhum tafakkur hissiy bilishdan kelib chiqadi, jonli bilish esa qonuniyat bilan o’sib, mavhum tafakkurga asos soladi. Mantiqiy bilish –bilishning rivojlanishidagi sifat jihatidan yangi, yuqori pog’onasidir. Mantiqiy bilishda inson mantiqiy tafakkur yordamida voqealikning rivojlanish qonuniyatlarini bilib oladi.

Bizga mahlumki, sezgi obrazlari tashqi olamning inhikosidir, yahni tashqi olam sezgimizga qanday tahsir qilsa shundayligicha aks etiladi. Lekin tafakkur obrazlarida boshqacharoq, unda tashqi olamning ichki mohiyati, aloqa va bog’lanishlari hamda rivojlanish qonun va qonuniyatlari aks etadi. Tafakkur obrazining uchta asosiy xususiyati bor.

1. 
   Tafakkur obrazlari mavhumlik xususiyatga ega, yahni tafakkur obrazlari hosil bo’lishi uchun ifoda qilinayotgan tashqi olam bevosita ko’z oldimizda bo’lishi shart emas. Tafakkurga xos bo’lgan ana shu jarayon – abstraktsiya deyiladi.
   
2. 
   Tafakkur obrazlari umumlashgan xususiyatga ega. Umumlashtirish esa bizga tahsir etayotgan narsa yoki xodisaning sifat va xususiyatlaridagi muhim bo’lmagan ikkinchi darajalilarini chetga surib asosiy tomonlarini taqqoslash va fikran bir-biri bilan bog’lanishdir.
   
3. 
   Tafakkur obrazlari til bilan bog’langandir. Bilish jarayonida paydo bo’layotgan har bir tushuncha til orqali ro’yobga chiqadigan ong omildir.
   

Mavhum tafakkur shakllari tushuncha, muhokama, xulosadir. Tushuncha tafakkurning alohida shakli bo’lib, u tashqi dunyo narsa va xodisalarning umumiy, zaruriy tomonlarini aks ettiradi. Tushuncha – aniq narsa va xodisalarning sifati, mohiyati va muayyanligini miyada alohida shaklda aks etishidir. Unda xodisadagi asosiy tomonlari umumlashtiriladi. Masalan, materiya tushunchasi umuan materiyaning belgilaridan qathi nazar, ularning asosiy belgisi – moddiyligi materiya tushunchasida aks ettiriladi. Jumladan, daraxt deganda tol, terak, olma va boshqa daraxtlar turlari va belgilaridan fikran uzoqlashamiz va ular uchun eng umumiy belgilarini olamiz.

Fandagi tushunchalar ham xuddi shunday. Har bir fanning o’ziga xos tushunchalari bor. Har bir fanni bilish, tushunish fandagi tushunchalarni bilish demakdir. Tushuncha mazmunan obhektivdir.

Muhokama – hukm orqali obhektiv dunyodagi qonuniyatlar ongida aks ettiriladi. Yakka muhokama ayrim dalillarda o’z aksini topsa, umumiy muhokama umumiy qonunlarni ifoda etadi. Masalan, energiyaning yaylanish shakli yoki har bir harakat shaklining biridan ikkinchisiga o’tishi haqidagi qonunlar.

Birinchi misol, tabiatning ayrim tomoniga to’g’ri kelsa, ikkinchisi umumiy qonunlar aks ettiradi. Demak, muhokama – hukm biror narsa yoki xodisa mushohada haqida biror nima deyish, uni tasdiqlash yoki inkor etishdir.

Tafakkurning uchinchi shakli mantiqiy, aqliy xulosa chiqarishdir. Xulosa bir yoki bir necha muhokamadan kelib chiquvchi bilimdir. U orqali ilgari mahlum bo’lgan bilimlar asosida yangi bilim paydo bo’ladi.

Mantiqiy aqliy – xulosada muhokamalar majmuasi bir-biriga bog’lanib yangi bir xulosa kelib chiqadi. Bunday xulosaga asos bo’lgan ikki muhokama dalil deb ataladi. Demak, aqliy xulosa fikrni taqqoslaydi, bog’laydi. Mavhum tafakkur sodir bo’lish jarayonini ifodalaydi. SHunday qilib insoniyatning barcha bilimlari sezgi materiallarini umulashtirish orqali hosil bo’ladi.

Bilishdagi hissiy va ratsional-mantiqiy jihatlarining roli masalasini hal qilinishida semsualizm yoki ratsisnalizmga berilish masalani bir yoqlama tushuntirishga olib keladi. Semsuliklar hissiy bilishni yuqori qo’yadilar, mantiqiy tafakkurning roliga yetarli baho bermaydilar. Ratsionalistlar esa aksincha, mavhum tafakkurlar haddan tashqari yuqori ko’tarib, hissiy bilishning rolini kamsitar edilar.

Madomiki, hissiy bilish bilan mantiqiy bilish birgalikda maydonga chiqar hamda bir-birini to’ldirar va boyitar ekan, bilishda sezgilar beradigan mahlumotlarga ham, aqliy xulosalarga ham mensimaslik bilan qarash mumkin emas.

Sezgi organlarimiz orqali biz narsalarning xossasini, xususiyatlarini his qilamiz, aqliy bilish tufayli biz ularning moddiy asosini mohiyatini bilishga muyassar bo’lamiz.

“Balki, ­­­­­­­– deb yozadi Abu Nasr Farobiy¹, – olamda substantsiya (jabha) va aktidentsiya (jabha bo’lmagan) hamda substantsiya, aktidentsiyani yaratuvchi marhamatli ijodkordan boshqa hech narsa yo’qdir”. Aktsidentsiyani besh sezgi his etadi, ular o’rtasida hech qanday vosita yo’qdir... Substantsiyani faqat aql qabul qiladi va bunda aktsidentsiya aql uchun vosita bo’lib xizmat qiladi. Aql ranglar ostida shu rang ega bo’lgan narsa borligini ovoz ketidan ovoz kelayotgan narsa mavjudligini biladi. Aqlning boshqa sezgilar bilan munosabatda ham shuning kabidir.

Bilish jarayoni murakkab, ko’p qirrali jarayondir. U albatta subhektning qobiliyati izlanuvchanligi, mantiqiy tafakkurning hususiyati, voqealik xodisalarini kuzatish, uning mohiyatini ochishda ham bir narsa va xodisaga ijodiy yondashishni talab qiladi.

Ijod insonning fan, texnika, madaniyat va boshqa sohalarda ijtimoiy ahamiyatga ega bo’lgan yangilik yaratish, kashf etish faoliyati bo’lib, murakkab ruhiy jarayondir. Unda inson tafakkuri, xotirasi, tasavvuri, diqqati, irodasi faol ishtirok etadi, butun bilimi, tajribasi, istehdodi namoyon bo’ladi.

Ijod jarayonida boshqalar tomonidan qo’lga kiritilgan chuqur atroflicha, tanqidiy ravishda o’rganiladi, tahlil etiladi, kuzatishlar hisoblashlar o’tkaziladi, mantiqiy xulosalar chiqariladi. Xulosalarning to’g’ri yoki noto’g’ri ekanligi tajribada sinaladi.

Ijodiy izlanish natijasida kelib chiqqan bilim mazmuni turli shakllarda – badiiy asar, matematik formula, nazariya qonun va boshqalar orqali jamiyatga taqdim etiladi. Ulardan jamiyat bahramand bo’lsagina haqiqiy to’liq ijod bo’ladi. Ijod – fan, texnika, madaniyatni boyitadi, bilimni rivojlantiradi.

Odamlarning istehdod va qobiliyatlarini namoyon etish uchun barcha shart-sharoitlar yaratish, mahnaviy mulkni himoya qilish... mahnaviy potentsialni ildam rivojlantirish, umuman ijodning barcha turlarini rivojlantirish orqali respublikaning mustaqilligini va ravnaq topishini tahminlash kerak. (I.Karimov. O’zbekiston: milliy istiqlol, iqtisod, siyosat, mafkura. 1993 yil 47-bet). Tarixiy tajriba shuni ko’rsatadiki, faqat uyushgan bozorgina bugungi kunda xalqning ijodiy va mehnat imkoniyatlarini ochib bera oladi, yangiliklarga sezgir qiladi, fan va texnikaning eng so’nggi yutug’larini dadil va g’ayrat bilan joriy etadi. O’z ishining ustasiga, kasb mahoratiga munosib baho beradi. (I.Karimov. O’zbekiston: milliy istiqlol, iqtisod, siyosat, mafkura 1993. 60-61 betlar).

4. Har bir tarixiy davrda inson o’zining amaliy faoliyati natijasida obhektiv olamni to’liq va aniq aks ettiruvchi bilimga ega bo’lib boradi. Bilim esa obhektiv reallikka mos keladimi yoki yo’qmi? Bu masalani hal qilishda haqiqat to’g’risidagi mahlumot o’z ifodasini topadi. Bu tahlimot esa o’z-o’zidan haqiqat nima? degan masalani hal qilishni talab qiladi. Haqiqat masalasini ilmiy tarzda hal qilishning yagona yo’li inson bilimlari bilan obhektiv olamdagi real narsa va xodisalar, ularning sifat va xususiyatlari o’rtasidagi munosabatni yoritishdir. SHunday ekan, haqiqat obhektiv voqelikka mos keluvchi narsa va xodisalarning real holatdagi mazmunini sifat va xususiyatlarini to’g’ri aks ettiruvchi hamda amaliyotda sinalgan bilimlardir.

Inson sezgilari uning ongidan tashqaridagi obhektiv olamning inhikosini hosil qiladi. Obhektiv olamning mavjudligini ehtirof etish bilan uning to’g’ri inhikosining hosil bo’lishi obhektiv haqiqatdan iboratdir. Yoki boshqacha qilib aytganda obhektiv haqiqat inson va insoniyatga bog’liq bo’lmagan obhektiv mazmundir. Masalan, tabiat va jamiyat qonunlari obhektiv haqiqatdir. CHunki bu qonunlar insonga bog’liq bo’lmagan holda, undan tashqarida mavjud, bu qonunlarni inson bekor qila olamaydi, o’z ixtiyori bilan o’zgartira olmaydi. Obhektiv haqiqat to’g’risidagi tushunchani obhektiv reallik haqidagi tushuncha bilan bir deyish mumkin emas. Obhektiv haqiqat bizning ongimizdan tashqarida mavjud bo’lgan obhektiv reallikni ongimizda to’g’ri inhikosidir. Dialektik bilimlar abadiy bo’lmay ular takomillashib boradi, nisbiy haqiqatdan mutloq haqiqatga boradi deb tushuntiradi. Haqiqatdan ham olamda inson bila olamydigan narsa yo’q. SHuning uchun ham bilish jarayonining rivojlanish cheksiz u biror chegarada to’xtatish mumkin emas. Inson erishgan yangi bilim uchun zarur bosqich hisoblanadi. Demak, mutloq va nisbiy haqiqatlar dialektik munosabatda bo’ladi. Inson tafakkuri o’z tabiatiga ko’ra mutloq haqiqatni ochish imkoniyatiga ega deb, mutloq haqiqat nisbiy haqiqatlar yig’indilaridan tashkil topganligini ko’rsatadi. Har bir fan sohasida yangi kashfiyotlar mutloq haqiqatga hissa qo’shadi va bu kashfiyot nisbiy chegaraga ega, yahni kengayishi, rivojlanishi mumkin.

Har bir inson haqiqatda mutloq haqiqat elementi, zarrasi bor. CHunki unda moddiy dunyoning mahlum tomonlari aks etadi. Nisbiy haqiqat obhektiv olamning inson ongida nisbatan to’g’ri inhikos etishidir. Amaliyot va fan taraqqiyotida bu haqiqat tobora takomillashib boradi. Demak, obhektiv olamni taxminan to’g’ri inhikos ettiradi, to’la aniq bo’lmagan inson bilimining so’nggi taraqqiyoti jarayonida aniqlanishi va chuqurlashishi tobora to’laroq bo’lib boradigan ilmiy bilimlar (qoida, tushuncha va nazariyalar) nisbiy haqiqatdir.

Nisbiy haqiqatni ehtirof qilish mutloq haqiqatni inkor etish emas. CHunki bizning bilimlarimiz tayyor yoki qotib qolgan bilim bo’lmay, mutloq haqiqatni bilish nisbiy haqiqatlarni bilish bilan boradi. Mutloq haqiqat birdaniga bilib olinmaydi, balki to’liq bo’lmagan taxminiy, yahni nisbiy haqiqatlar orqali bilinadi. (Materiya tuzilishi haqida).

Inson hamma vaqt tabiatni oxirigacha bilish tomon yaqinlashib boradi, lekin u moddiy olam qonun va xodisalarini to’la-to’kis bilish darajasiga erisha olmaydi. Buning sababi shuki, tabiat cheksiz, u to’xtovsiz harakatga, rivojlanishda o’zgarishda. Inson bilimi esa hech qachon moddiy olamni butunlay qamrab ola olmaydi. SHuning uchun ham inson bilimining mutloq haqiqatga yaqinlashuvi nisbiydir. Bundan bizning hamma bilimlarimiz nisbiy ekan, ularda obhektiv mazmun yo’q ekan, degan xulosaga kelmaslik kerak. Har qanday haqiqat nisbiyligiga qaramay, unda mutloq haqiqat elementlari saqlanadi. Mutloq va nisbiy haqiqatlarni bir-biriga qarama-qarshi qo’ymay balki ularni ajralmas, bir butun holda olib o’rganmoq zarur. Mutloq va nisbiy haqiqatlarni dialektik munosabatini bilish, dogmatizm, agnostitsizm, relyativizmga qarshi kurashda katta ahamiyatga ega. Dogmatizm va relyativizm haqiqat va uning mohiyatini bir yoqlama hal qiluvchi, uning absolyut va nisbiy tomonlarini bir-biridan ajratib tashlashga harakat qiluvchi tahlimotdir. Dogmatizm inson bilimlarining konkret vaqti, sharoitlari, bilish imkoniyatlari bilan bog’liq bo’lgan nisbiy tomonini inkor etadi, har bir bilimini o’zgartirmaydigan, rivojlantirish, takomillashtirish, to’ldirish mumkin bo’lmagan so’nggi marradagi haqiqat deb tushuniladi. SHu asosda ular inson bilimlarida nisbiy tomonlar muvjudligi butunlay inkor etiladi. Dogmatizm vakillari ko’rsatishicha hosil bo’lgan bilimlarni to’ldirish va rivojlantirishning xojati yo’q. Har qanday bilimni hamma vaqt konkret sharoitlarini hisobga olmay amalda qo’llay berish mumkin emas. Negaki dogmatiklar konkret tarixiy sharoit va vaziyatlar doim o’zgarib turishini inkor etadilar, bahzan nazariy qoidalarni ko’r-ko’rona yodlab olib, har qanday sharoitda bemalol qo’llay berish mumkin deb hisoblaydilar.

Relyativizm vakillari esa inson bilimlarining faqat nisbiy tomonlarini tan olib, mutloq haqiqatni esa butunlay inkor etadilar. Ularning fikricha nisbiylik inson bilimlarining bir tomongina emas, hammasiga xos emish. Bu tahlimot bilimlarimizning hammasini nisbiy deb hisoblash orqali unda inson ongiga bog’liq bo’lmagan voqelikni to’g’ri aks ettiruvchi haqiqat mavjudligini ham inkor etadi.

Relyativizm asosan har bir konkret tarixiy sharoitdagi bilish imkoniyatlari bilan bog’langandir. Biz har bir obhektiv narsa va xodisani mahlum tajriba, malaka, bilish, texnika vositalari asosida bilamiz. Lekin yuqoridagi bilish imkoniyatlari har bir tarixiy davrda bizni qiziqtirgan narsalarning hammasini to’la va mukammal bilishga imkon bermaydi. SHu tufayli har bir davrdagi bilimlar majmuasida mahlum nisbiy tomonlar bo’lishi tabiiydir. Relyativizm ilmiy bilish va praktika uchun zararli tahlimotdir. Relyativizm, skeptitsizm, agnostitsizm, sxolostikaga olib boradi. Haqiqat to’g’risidagi tahlimotlarning yana bir jihati bor, u ham bo’lsa haqiqatning konkretligi masalasidir. Haqiqat abstrakt bo’lishi mumkin emas, u doim konkret bo’ladi.

Haqiqatning konkretligidan har bir bilim nazariy tahlimot mahlum vaqt, sharoit, davr, o’rin uchun to’g’ridir, degan mahnoni bildiradi. biz yuqorida inson bilimining yagona obhekti bo’lgan moddiy olam narsa va xodisalar doimo o’sib, o’zgarib, yangilab turishini ko’rdik.

Inson obhektiv olamni o’z amaliy faoliyatida mahlum tarixiy va ilmiy imkoniyatlar asosida olib boradi, ilmiy haqiqatlar aniq tarixiy sharoit bilan bog’liq bo’lib, aniq shaklda namoyon bo’ladi, haqiqat mavhum bo’lmay aniq bo’ladi. masalan, mustaqil O’zbekistonning ichki siyosatining negizi ijtimoiy jihatdan yo’naltirilgan bozor iqtisodiyotini qurish, unga o’tish muqarrar davr amri bo’lib, obhektiv haqiqatdir.

Bozor iqtisodiyotiga o’tish faqat maqsad emas, balki yangi qadriyatlarni shakllantirish, odamlar farovonligining sifat jihatdan tubdan yuqori darajasiga erishish uslubi va vositalaridir. (I.Karimov. O’zbekiston: milliy istiqlol, iqtisod, siyosat, mafkura. 61-bet).

5. Bilish odam bolasining tug’ilishidan boshlanadi, tabiat va ijtimoiy muhitga moslashish, unga faol tahsir o’tkazish jaroyonida u takomilashib boradi. Inson bilimini, unda borliq qanday holda inhikos etganligiga qarab, oddiy (kundalik) va ilmiy bilimlarga ajratish mumkin.

Oddiy (kundalik) bilish kishilarning odatdagi o’z kundalik hayotlarida borliqdagi predmet va hodisalarni bevosita o’z sezgi ahzolari va tafakurlari orqali bilishdir. U kishilarning kundalik hayotiy tajribalari, malakalari va amaliy ishlari orqali hosil bo’ladi. Oddiy bilish hamma kishilarga xos bilishdir.

Ilmiy bilish esa, oddiy (kundalik) bilishdan farqlanib, u borliqdagi predmet va xodisalarning qonunyatlarini, ularning mohiyatini bilishdir. Ilmiy bilish, fanda ilmiy tadqiqotlar va ilmiy izlanishlar olib borish asosida amalga oshadi. SHu sababli ilmiy bilish uzoq davom etadigan, muayyan usullar va yo’llar bilan amalga oshiriladigan murakkab, ziddiyatli bilishdir.

SHu tufayli ilmiy bilish bilan hamma kishilar emas, balki bir guruh yoki alohida kishilar: tadqiqotchilar, olimlargina shug’ullanadilar.

Ilmiy bilish uchun tadqiqotchi o’rganayotgan predmet va xodisalarning hamma tomonlarini, aloqadorlik va bog’lanishlarini birga olib o’rganishi lozim bo’ladi. Garchi bunga u hech qachon to’la-to’kis erisha olmasa ham, lekin bu har tomonlama o’rganish talabi uni xatoliklardan va bir tomonlamaliklardan saqlab qoladi.

Ilmiy bilish predmet va xodisalarni “o’z harakatida” “jonli” holatda, “hayot holatda”, o’zgarib va rivojlanib turishida bilishni talab qiladi. Ilmiy bilish natijasida hosil qilingan bilimlarning mahlum tizimlari fanlarni vujudga keltiradi.

Har bir bilim sistemasida ilmiy etiqod jarayonida kelib chiqqan muammo yoki masalalarning qo’yilishi va hal qilishda mahsus usullardan foydalaniladi. Ular esa tarixiy aniq bilish jarayonida vujudga keladi, rivojlanadi. SHuning uchun ham har bir fanning o’z predmeti va tadqiqot usuli mavjuddirki, ular o’zi o’rganayotgan obhektga nisbatan maxsus amaliy va nazariy tadqiqot usuli asosida yondoshadi.

Ilmiy bilimning bir-biri bilan uzviy bog’langan, biri ikkinchisin to’ldiradigan ikkita darajasi mavjud, ularga empirik va nazariy darajalar kiradi.

Ilmiy bilimning empirik darajasi kishilarning ehitiyojlarini qondirish jarayonini ularning kundalik tajribalari asosida qo’lga kiritilgan mahlumotlarga tayangan holda olamda ro’y berayotgan xodisalarni bilishga qaratilgan. Ilmiy bilishning empirik darajasi uch bosqichdan iborat bo’lib, uning birinchi bosqichida alohida-alohida o’rganadigan hodisalar haqida to’plangan bilimlar hosil bo’ladi. Uning ikkinchi bosqichida mazkur bilimlar umumlashtirilib hodisalarning o’rtasidagi aloqa va bog’lanishlar aniqlanadi. Nihoyat empirik darajaning uchinchi bosqichda narsa va xodisalarga xos empirik qonunlar aniqlanadi. SHu bilan empirik daraja tugatiladi. Uning natijasida yig’ilgan mahlumotlar bilimning nazariy darajasiga zamin, poydevor bo’lib xizmat qiladi.

Ilmiy bilimning nazariy darajasida ilgari to’plangan mahlumotlar asosida olamdagi narsa va xodisalarning alohida shakillari emas balki keng miqdordagi bir qancha xodisalar o’rtasidagi aloqadorlik va taraqqiyot qonuniyatlari aniqlanadi. Mazkur asosiy qonunlar bir qancha empirik qonunlarning yig’indisidan tarkib topgan bo’lib, olamning ilmiy manzarasini ifodalaydigan nazariya va kontseptsiyalarda namoyon bo’ladi. Bilishning nazariy darajasi bir qator xususiyatlarga ega. Ular quyidagilardan iborat;

1. 
   nazariy bilimlar o’zining umumiyligi va mavhumligi bilan ajralib turadi;
   
2. 
   nazariy bilimlar yaxlit va tizimli bilimlar hisoblanadi;
   
3. 
   u falsafiy bilimlar bilan yaqinligi bilan tavsiflanadi;
   
4. 
   empirik bilimlarga nisbatan mukammal bilimlar hisoblanib, xodisalarning mazmun-mohiyatini atroflicha va chuqur aks ettiradi.
   

Ilmiy bilishning empirik va nazariy darajalari bir-biridan olamdagi narsa va xodisalarni o’rganish jarayonida foydalanadigan ilmiy usullari bilan ham farqlanadi.

Ilmiy bilishning empirik darajasida quyidagi usullar keng qo’llaniladi: Kuzatish, o’lchash, taqqoslash, ilmiy tajriba (eksperiment).

Bilimning nazariy darajasida esa mavhumlik va aniqlik, aksiomatik, tarixiylik va mantiqiylik ideallashtirish va boshqa usullar qo’llaniladi. SHu bilan birga ilmiy bilishning ikkala darajasi uchun umumiy bo’lgan usullar ham mavjud bo’lib bular: aniqlik va sintez, induktsiya va deduktsiya, analogiya, modellashtirish, tizimlash.

SHunday qilib, ilmiy bilish bir-biri bilan uzviy bog’langan, bir-birini to’ldiradigan empirik va nazariy darajalardan tarkib topgan bo’lib, olamdagi narsa va xodisalar o’rtasidagi aloqadorlik va taraqqiyot qonunlarini bilish, ularga ongli ravishda yondashish imkoniyatini beradi.

Bilish jarayonida qo’lga kiritilib, falsafiy g’oyalar bilan boyitilgan ilmiy axborotlar kishilarning dunyoqarashini shakllantirish, ularning bunyodkorlik faoliyatini oshirishda qudratli mahnaviy kuch hisoblanadi.