7. Falsafa tarixida bilishga oid qarashlar evolutsiyasi. Билиш ва билим

9.Борлиқ тушунчаси. Файласуфлар қадим замонлардан буён «борлиқ» ва «йўқлик» ҳақида баҳс юритишган. Улар борлиқнинг вужудга келиши, моҳияти, хусусиятлари ва шакллари ҳақида кўплаб асарлар ёзишган. Хўш, борлиқ нимағ Бу савол бир қарашда жуда оддий кўрингани билан унга шу чоққача барча кишиларни бирдай қаноатлантирадиган жавоб топилгани йўқ. Бу ҳолат борлиққа турлича нуқтаи назарлардан қарашларнинг мавжудлиги билан изоҳланади. Масалан, айрим файласуфлар борлиқни моддийлик, моддий жисмлар билан боғлаб тушунтиришади. Уларнинг нуқтаи назарларича, борлиқ - объектив реалликнигина қамраб олувчи тушунчадир. У ҳолда фикр, инсон тафаккури, ўй-хаёлларимиз борлиқ тушунчасидан четда қолар эканда, деган саволга улар, бундай тушунчалар объектив реалликнинг ҳосиласидир, деб жавоб беришади.
Фалсафанинг борлиқҳақидаги таълимотни изоҳлайдиган қисми — онтология деб аталади. (Бу тушунчани фалсафада биринчи бор Х. Вольф қўллаган). Олам ва борлиқ масалаларини фалсафанинг ана шу соҳаси ўрганади , фалсафий адабиётларда табиат борлиғи ва жамият борлиғининг қуйидаги шакллари ҳам фарқланади. Табиат борлиғи одатда табиатдаги нарсалар (жисмлар), жараёнлар, ҳолатлар борлиғи сифатида тушунилади. У иккига бўлинади: азалий табиат борлиғи (ёки табиий табиат борлиғи, у инсондан илгари ва унинг иштирокисиз ҳам мавжуд бўлган) ва одам меҳнати билан ишлаб чиқарилган нарсалар борлиғи («иккинчи табиат» борлиғи, яъни маданият). Иккинчи табиат борлиғи эса, ўз навбатида, қуйидаги кўринишларда учрайди:
- инсон борлиғи (инсоннинг нарсалар оламидаги борлиғи ва одамнинг ўзига хос бўлган инсоний борлиғи);
- маънавий борлиқ (индивидуаллашган ва объективлашган маънавий борлиқ);
- социал борлиқ(айрим одамнинг тарихий жараёндаги борлиғи ва жамият борлиғи), у ижтимоий борлиқҳам деб аталади.
10.Falsafada substansiya muammosi.
Substansiya deyilganda falsafada dastlabki vaqtlarda borliq, tabiat, jamiyat, inson va bit butun dunyodagi barcha narsa hamda hodisalarning asosini tashkil etadigan moddiy yoki
ruhiy birlamchinarsa tushunilgan. Qadimgi davr materialist faylasuflar suvni, havoni, olovni, atomlarni, ya’ni moddalarning biron turini substansiya, deb tushuntirganlar. O’rta asr Sharq falsafasi namayondalari: al Kindiy, arRoziy, Forobiy, Ibn Sino, Ibn Rushd o’z falsafiy qarshlarida substansiya hamma narsaning moddiy asosi, ularning mohiyati,debqaraganlar. Ayrim faylasuflar substansiya, deb butun mavjudlikning asosi bo’lgan mutlaq g’oyani, ruhni yoki sub’ekt ongni va shu kabilarni tushunishadi. Masalan, qadimgi yunon mutaffakkirlar dan Pifagorsubstansiya,debsonlarnitushunadi. Platon esa g’oyani, g’oyalarni substansiya deb qaraydi. Nemis klassik falsafasining vakili I.Kant substansiyani “u shunday bir doimiy narsaki, faqat unga nisbatangina hamma vaqtli hodisalarni aniqlash mumkin”-deydi. I.Kant fikricha, substansiya tajriba ma’lumotlarini sintezlashtiruvchi tafakkurning aprior shaklidir. Hegel esa “mutloq g’oya”, “mutloq ruh”ni substansiya, deb qarab, uni narsalarning muhim, o’zgaruvchan, rivojlanuvchi tomonlarining yaxlitligidir, mazkur tomonlarda bu yaxlitlik ularning mutloq inkor etilishi, ya’ni, mutloq quvvat va shu bilan birga, har qanday mazmunning boyligi sifatida ochiladi”,- deydi. U substansiyani “mutlaq g’oyaning rivojlanish jarayonida muhim bosqich”, “har qanday haqiqiy taraqqi otning negizi”, deb ta’riflaydi. Hegelda substansiya ayni bir vaqtda ham rivojlanuvchi g’oya - ibtido, ham sub’ekt, ya’ni o’z-o’zini tug’diruvchi asos, ham shu rivojlanishning momenti sifatida qaraladi.