Bu nimaga bunchalik muhim dersiz? O’z tuyg’ularini, masalan qo’rquv, jahl, g’ashi
kelish, rashk kabi hislarini anglab, bu hislar qayerdan kelayotganini bilgan bola
boshqalarning his-tuyg’ularini ham ochiq kitobday o’qiy oladi. Bu ko’nikma unga
atrofdagi insonlar bilan ham chuqur munosabatlar qura olishi uchun xizmat qiladi.
Uncha uzoq bo’lmagan o’tmishda bo’lgan voqea, men ishdan yomon kayfiyatda
qaytdim. Har doimgiday, eshikdan kirishim bilanoq ko’pgina narsalar ketma-ket sodir
bo’lishni boshlaydi. Uyga kirar-kirmas, xayolimda qilishim kerak ishlar ro’yxatini tuza
boshlayman: go’shtni muzxonadan olib qo’yishim kerak, hamma yoqtirib yeydigan
biron narsa pishirishim kerak va hokazo.
O’g’lim uy vazifasi bilan oshxonaga keldi. Kichkina farzandim opasi uni xafa qilayotgani
haqida shikoyat qilib keldi. Katta qizimga bir piyola choy berishini so’rab o’zim divanga
o’tirdim. Ishda bo’lgan voqeani deb jahlim chiqib turgan edi. Hammani “Buncha
shovqin qilasizlar, bir piyola choyimni tinchlikda ichvolay, iltimos”, deb oshxonadan
haydadim. Farzandlarim bir-birlariga aytayotgan gaplar qulog’imga chalindi: “Oyim
doim hamma narsani bo’rttirib gapiradilar” deydi o’g’lim. Aqlli qizim esa, haligi
tuxumlarni tushirib yuborgani, “Ularning kayfiyatlari yo’q xolos, balkim sinflarida
bironta yomon o’quvchi bilan urishgandirlar. Yoki yo’lda mashinalar probkasiga tushib
qolgandirlar”, dedi. Men yana o’z holimda qotib qoldim. Chiqib ularning hammasini
bag’rimga bosdim.
Endi tasavvur qiling, har safar biz jahlimiz chiqqanda, xafa bo’lganda, yoki
qo’rqqanimizda o’z hislarimizni nomlay olsak, qayerdan kelayotganini anglab, qarshi
tarafga izhor qila olsak: “... bo’lganiga g’ashim keldi”, “...bo’lganida men xafa bo’ldim”,
“...bo’lishi meni qo’rqitadi” kabi.
Agar bola onasiga “siz bunaqa qattiq baqirganingizda men qo’rqaman”, deb ayta olsa,
juda katta ehtimol shuki, ona ham bu bola bilan sokin holatda gaplashadi.
Talablarga binoan bugun bolaga o’rgatishimiz mumkin bo’lgan eng muhim
ko’nikmalarning uchinchisi haqida gaplashamiz. Mabodo birinchi iktasini o’tkazib
yuborgan bo’lsangiz, birinchisi bolaga o’zini sevishni o’rgatish edi. Bola o’zini
qadrlashni bilmasa, tom manoda tirik bo’la olmaydi va o’zining bor potensialiga erisha
olmaydi. Bu kattalar uchun ham shunday. Ikkinchi ko’nikma esa emotsional intellekt.
Har bir bolaga o’z his-tuyg’ularini anglashi, nomlay bilishi va o’z tilida ta’riflay olishiga
yordam berish kerak. Bu ko’nikma eng muhim ko’nikmalardan biridir. Busiz
insonlarning harakatlarini tushunmasdan turib, ular bilan chuqur aloqa o’rnata
olmaymiz.
Keyingisi nima deb so’rayapsizmi?
Bundan keyin o’rgatishimiz mumkin bo’lgan ko’nikma, mening fikri ojizimcha, bu
yengilish xavfini va xatolarimizni qabul qila olish. Afsuski, biz doimiy reaksiyaviy
munosabatimizda bunig aynan teskarisini o’rgatib qo’yamiz.
Xatolar inson kechinmalarining muhim bir bo’lagidir. Payg’ambarimiz (S.A.V.) shunday
deydilar: har bir Odam bolasi gunoh qiladi, gunoh qiluvchilarning eng xayrlisi esa
tavba qilguvchilardir (Sunan ibn Moja).
Ayniqsa bolalar uchun,
Do'stlaringiz bilan baham: