0 ‘ т к I r h o s h I m o V

О ‘tkir Hoshimov
Dasta-dasta suratlami ko‘zdan kechirarkanman, o‘n yil 
nariga - yetgi-sakkiz yashar bolaligimga qaytib qolgandek 
edim. Muncha ko‘p bu bolalar!!! Nimaga endi hammasi 
bolalaming surati! Boshiga yayg‘ir do‘ppi, egniga to‘ncha 
kiyib olgan manavi to‘yboda kim bo‘ldi! Bunisi-chi, yasatil- 
gan toychoq oldida turgan bola-chi! Iye, manavi Ahmad-ku! 
Qo‘shnimizning o‘g‘li. Ko‘ylagining etagi lippasidan chiqib 
osilib qolibdi. Bular-chi? Biri yig‘lab, biri buvisining qucho- 
g‘ida yo‘rgakda yotgan chaqaloqlar kim bo‘ldi?
Muncha ko‘p bu suratlar. Bolalaming, chaqaloqlaming 
surati muncha ko‘p?
Shoshma, manavi kim bo‘ldi? Katta odamniyam surati 
bor ekan-ku! Tankchilaming shlyomini kiyib olibdi. Mo‘y- 
lov qo‘ygan, kulib turibdi. Surat nimaga sarg‘ayib ketgan? 
Beixtiyor suratning orqasiga qaradim. Yarim lotincha, yarim 
o‘zimizning imloda yozilgan so‘zlami hijjalab o‘qidim: 
„Mehribon dadamga, mehribon onajonimga esdalik uchun
-
Homidjon. 1942-yil. G'arbiy Ukraina fronti".
Ajab, bu surat 
muncha ko‘p? Iye, bunisiyam shu surat-ku. 0 ‘sha mo‘ylovi, 
o‘sha kulib turishi. Faqat egnida to‘n, boshida do‘ppi... Bu- 
nisi - portret. Tag‘in o‘sha suratning o‘zi. Ammo katta, pat- 
nisdek keladi. Galstuk taqib, zamonaviy kastum kiyib olib­
di... Undan chiqdi Homid aka... yo‘g‘-e, urushdan qaytsa 
eshitmasmidik?..
Xayolimga daf’atan urilgan fikrdan yuragim sirqirab ket­
di. Bundan chiqdi, Hotam amaki har yili o‘g‘lining suratini 
qayta ishlagan. Kattaroq qilib, zamonaviy qilib...
Sandiqni titkilay-titkilay, oxiri o‘zimning suratimni 
ham topdim. Yetti yoshlardagi bola daraxt tagida turibdi. 
Egnida pochasi uzun ishton, katak ko‘ylagining bir yengi 
yirtilgan...
0 ‘zim bilan o‘zim ovora bo‘lib, tashqaridan kelayotgan 
ashula ovozini eshitmay qolibman. Ajab, kimdir bo‘g‘iq ovoz- 
da qo‘shiq aytyapi...

---