0 ‘ т к I r h o s h I m o V

О ‘tkir Hoshimov
U bundan uch yil ilgari jumalda chiqqan hikoyasini es­
ladi. Institutni bitirgan o‘qituvchi qiz kursdoshiga turmushga 
chiqadi-yu, dala hayotining romantikasiga berilib, erining 
qishlog‘iga jo ‘nab ketadi. Ammo qishloq hayotiga ko‘nikol- 
may eridan ham, sevgisidan ham voz kechib, shaharga qay- 
tib keladi. 0 ‘sha paytlari tanqidchilar hikoyaning realistik 
asar ekanini aytib maqtashgan edi.
- Nimasi yoqmadi? - dedi Marat imkon boricha sovuqqon 
gapirishga urinib. Keyin sekin Hilolaning qo‘ltig‘idan oldi. 
U bu qizdan o‘zi izlab yurgan fazilatni topganiga quvonar, 
Hilola o‘zining ijodiga qiziqa boshlaganidan shod edi.
- Aytdim-ku, - dedi Hilola hamon jilmayib. - Siz emi 
himoya qilib, xotinni qoralagansiz. Er xotinni o‘z hukmiga 
bo‘ysundirishga nima haqqi bor? Qishloq eming vatani 
bo‘Isa, shahar xotinning vatani emasmi?
Marat boshini quyi solgancha borarkan, chuqur xayol- 
ga toldi. U hikoyada emi ham, xotinni ham himoya qilma- 
gan, faqat institutlarda aytiladigan va’zxonliklar puch gap 
ekanini, hayotning bo‘yoqlari darsda aytilganlardan ko‘ra 
ko‘proq ekanini yozgan edi.
- Yozuvchi xolis bo‘lishi kerak, Hilola, - dedi u xo‘rsinib. -
Men hech qachon birovni qoralab, birovni oqlamayman. Tur- 
mushda faqat oq, faqat qora bo‘yoq bo‘ladi, degan gap yolg‘on.
- Bilmadim, - Hilola bilagini uning kaftidan bo‘shatdi. -
Har holda siz yigitning yonini olgansiz.
Katta-katta oynalaridan nur sochilib turgan tramvay 
bekatiga kelib to‘xtashdi.
- Xayr, - dedi Hilola Maratning qo‘lini qisib.
„Kim bilsin, - deb o‘yladi Marat yoylaridan chirsillatib 
cho‘g‘ sachratib ketayotgan tramvay ketidan qarab qolar- 
kan. - Balki, chindan ham tarafgarchilik qilgandirman. 
Balki, nohaqdirman“.
Uning ko‘nglini doim tark etmaydigan bir g‘ashlik, o‘z 
yozganlaridan qoniqmaslik tuyg‘usi yana kemira boshladi.

---