Mehrning bir ko`rinishi

Mehrning bir ko`rinishi
Erta tong. Bahorning ilk kunlari. Havo toza va yoqimli. Kechasi bilan yoqqan yomg`irdan hammayoq yuvilib top-toza bo`lib qolgandek. Havo shu qadar musaffo ediki, nafas olib to`ymaysan. Uyqudan uyg`onib derazadan tashqariga boqib mana shu manzaralarga qarab turardim. Shu payt hovlidan onajonimning “uyg`ondingmi, bolam?” degan ovozlari eshitildi.
-Turaqol, tezroq. Kun yana yog`adiganga o`xshaydi. Bobongni ko`rib kelamiz. Tag`in yomg`irga qolib ketmaylik…
Shu payt osmonga qarab hozirgina ko`rganim- oppoq momiq bulutlar o`rnini qora bulutlar egallayotganini ko`rib shoshib hovliga tushdim. Yuz-qo`llarimni yuvib oshxonaga o`tsam mehribon onajonimning tong saharda yopgan shirmon nonlarining hidi dimog`imga urdi. Maza qilib nonushta qilgach bobom uchun tayyorlangan sumkani olib yo`lga tushdik. Bobomning uylari qishloqning narigi chekkasida joylashgani bois oyim hadik bilan osmonga qarab-qarab qo`yar, aftidan yomg`iraga qolib ketamiz deya, xavotirlanardi. Birdan osmon gumburlab sharros yomg`ir quyib ketdi. Ariqlardan to`lib oqqan suv yo`lga ham toshib yurish qiyinlashdi. Oyog`imda etikcham bo`lishiga qaramay, onajonim meni qo`ymay opichlab oldilar. Biq qo`lida sumka, orqalarida men ularga qo`shimcha yuk bo`ldim. Lekin onam ildam qadamlar bilan yurib ketardi…
O` shanda 5-6 yoshlarda edim.Oradan 7-8 yil o`tgan bo`lsa ham har gal sharros yomg`ir yoqqanida onamning ana shu mehribonliklari yodimga tushib ta’sirlanaveraman. Ehtimol bu ona mehrining mingdan bir ko`rinishidir. Ularning yana qancha biz bilmagan, ahamiyat bermagan mehrlari bordir.
12-maktabning 7-sinf o`quvchisi Ozodbek Rahimjonov