Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

«Ифор»
169
у кундуз кунгидай мўлжал оларди. У бу йўлни
минглаб марта босиб ўтган, ҳар бир қадамни ва
ҳар бир бурилишни биларди, ҳар бир сталактит-
ни, ҳар бир майда дўнгликни ҳис этарди. Йўл то-
пиш қийин эмасди. Худди унинг устига баланд
тўлқинларни ёғдираётган бўғоздек туш хоти-
ралари билан курашиш қийин эди. Лекин у че-
кинмади. Яъни билмаслик кўрқуви билан билиш
қўрқувига қарши курашди ва ғалаба қозонди,
чунки бошқа йўли йўқлигини биларди. Ғорнинг
охирига шағал уюми турган жойга етганда икка-
ла қўрқув ҳам уни тарк этди. У хотиржамлигини,
мияси тиниқ, бурни пичоқдай ўткир эканлигини
ҳис этди. У чўнқайиб ўтирди, кўзларини қўллари
билан юмди ва ҳидлади. Бу ерда, бу дунёдан узил-
ган тош қабрда етти йил ётди. Агар дунёнинг қа-
еридадир унинг ҳиди бўлиши керак бўлса, айнан
шу ерда бўлиши керак. У секин наф ас оларди. У
астойдил текширарди. У чўнқайганча чорак соат
ўтирди. Унинг хотираси сира адаш масди, бу ерда
етти йил олдин қандай ҳидлар бўлганини аниқ
эсларди: нам, шўрчил совуқлик ҳиди, ва бу му-
саффолик бирон-бир тирик жонзот ҳеч қачон бу
ерга тушмаганини билдирарди... Ҳозир ҳам худ-
ди шундай эди.
У яна бир қанча муддат ўтирди, тамоман хо-
тиржам, фақат бошини оҳиста чайқатганча. Ке-
йин ўгирилди ва аввало эгилиб чиқаверишга
келди, ғорнинг баландлиги рост келгач, қаддини
ростлаб кенгликка чиқди.
Ғордан чиқаркан, ўз увадаларини (бошмоқлари
кўп йиллар олдин чириб битганди) илди, ёпқични
елкасига солди ва шу тундаёқ Плон-дю-Кантални
тарк этиб, жанубга йўл олди.

---