Zulfiya hayoti va ijodi

Yillarim bu — shoshib, shoshirgan. Ulkan ulush orqada qolmish. Yo boy bergan baxtim yashirgan, Yo’llar meni shu ko’yga solmish?

XOTIRAM SINIQLARI Hurriyat, keldingmi — nahotki kelding, Pinhona sog’indim, pinhona kutdim. Yomg’irga bag’rini tutgan sahrodek — Sening nasimingga qalbimni tutdim. Mana, qalb — baxtu dard to’la dengizim, Mavjlari shuhratim, hijron, o’kinchim. Qo’rquv kalxatlari tegib sindirgan — Yodim siniqlari ostda — cho’kindi. Yodim siniqlari, qalq, ovoz beray, Qalqki, yuragim, chida, ber bardosh. Qaragin titroqda — hammasi jonli, Qara, hammasining yuzi qontalash...

Bu onam — tangrining baxtli onida Ayri ixlos bilan yaratgani chin. Qarog’ida mehr sha’mlari yoniq — Gullagan o’rikday orasta otin. Kun toyib, shu’lalar ko’chgach ufqqa, Sayroqi qushlarning tinganda bazmi, Onam dilimizni chorlab qo’shiqqa, Nim-nim sochar edi mumtozlar nazmin. So’fi Olloyormi, devona Mashrab yozlarin o’pib qo’lga olardi. Yumushmi, o’yinmi — barini tashlab, Sehrli olamga kirib borardik.

Rangu ohanglarni jonga quyganda, Shu’laga to’lardi butun koinot. O’zimni sehrga asir tuyganda, Yurakda yozardi qo’shiq o’t qanot. Yangamga esh bo’lib tikdim palagim, Qog’ozdan sir tutgan satrimni tepchib, Gullardi palakda shirin tilagim — Ko’zimdan yoshlikning nurlarin ichib. Hovlimiz ziynati jambil, rayhonday, Otam ta’biricha edim boychechak. Hali biz sezmagan qora qish aro Nahot, jonlanmoqda ishq otlig’ chechak...

Va hademay sezdik bu qahratonni, Tig’day tillarida yalay boshladi. Qadami yetganda har xonadonning — Quvonchi bujmayib, so’liy boshladi... ... Aka, ko’zingizda otash bor edi, Aka, joningizda quyosh bor edi, Sultonlikka loyiq kelbat, layoqat, Sardorniki yanglig’ bardosh bor edi. Sizni-da qora tun oldilarmikin, Qo’lingizga kishan soldilarmikin, Yukinish, yalinchmas — g’ururni ko’rib, Vahshiy g’azablarda yondilarmikin?!

Aka, jonim akam — jondoshim akam, Oltmish yil izimga qaytib yig’layin, Bo’g’zimda tosh bo’lgan yo’klovlarimni «Oh»larim eritar — aytib yig’layin. Singilni «mehrdan bino» deydilar, Ko’z yoshga yetdimi mehrimning kuchi! Gunohsiz, jonimning qotillariga O’q qilib otdimmi nafratim, o’chim? ... Buncha chidam qaydan — po’lat, olovdan, Metindan yaralgan jonmidi otam... Otash og’ushidan topib bizga non, G’amga ham chidamli bo’larkan odam.