Зиѐвуддин Раҳим, Одилхон қори Юнусхон ўғли

دَم ْن
ََ ْدن
دَع َم
 
 ُللها
َع
 َلدْي ِأ
ِب ِن
 ْعدََ
ة 
 َدف ْل
 ُي َح
دَّْ
 َْ 
 َللها
 
 َو َم
 ْن 
 ْسا
 َت ْب
 َط ََ
 
 ّْرلا
 ْز َق
َدف
 ْل َي
 ْل َدت
 ْغ ِف
 ْر 
 َللها
َو َم
 ْن 
 َح َز
 َب ُأ 
 ََ ْم
 َر 
 َدف ْل
 َدي ُق
 ْل
 َلا :
 
 َح ْ
ا
 َل
َو
 َلا 
 ُده َّا
 َة ِإ
 َّلا
ِب
 ِللهي
 
ِفِ ُّيِقَهْػيَػبْلا ُهاَوَر
ُش َ 
ِب
ِلا
َْيْ
ِفا
.
Жаъфар айтади: Менга отам бобомдан хабар беришича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам 
шундай деганлар:
“Кимга Аллоҳ бир неъмат берса, Аллоҳга ҳамд айтсин! Кимнинг ризқи кечикса, 
Аллоҳга истиғфор айтсин! Кимнинг бошига бирон кулфат тушса, “Лаа ҳавла ва лаа қуввата иллаа 
биллааҳ” десин!”
(Байҳақий “Шуабул имон”да ривоят қилган). 
Қайси банда неъматни қўлга киритса, “Алҳамдулиллаҳ”, десин. Шунда у неъмат давомли бўлади, 
ҳақи адо қилинади. 
Суҳайб ибн Синон розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят қилади: 
“Мўминнинг иши қизиқ. Унинг ҳар бир иши хайрли. Бу нарса фақат мўминга хос. Агар унга хурсандчилик 
етса, шукр қилади. Бу унинг учун яхшидир. Агар унга бирон мусибат етса, сабр қилади. Бу ҳам унинг учун 
яхшидир” (Муслим ривояти). 
Юқоридаги ҳадисда Аллоҳга ҳамд айтиб юришга тарғиб қилинмоқда: “Кимга Аллоҳ бир неъмат 
берса, Аллоҳга ҳамд айтсин!” Бир ўйлаб кўрайлик: қайси биримиз Аллоҳнинг неъматига сазовор 
бўлмаганмиз?! Қайси бир банда ҳар куни, ҳар соатда, ҳар дақиқада Аллоҳнинг неъматларидан 
фойдаланмайди?! 
Биз неъмат деганда, асосан мўмай даромад, чангал-чангал пул, юқори мансаб ва ҳоказоларни 
тушунамиз. Аслида ҳаѐтга келишимиз, имонга мушарраф бўлишимиз, ердан, сувдан фойдаланишимиз, 
ҳаводан нафас олишимиз, баданимиз соғлиги – ҳамма-ҳаммаси Аллоҳнинг неъматларидир.