Зарифбой ибодуллаев асаб ва руҳият илмий-оммабоп рисола

Кафедра профессори: Институтда ишлашдан асосий мақсадим – 
пулдор ёшларни шогирд қилиб олиш, бой одамлардан дўст орттириш, 
ҳар қандай йўл билан бўлса-да, кафедра мудири бўлишга интилиш. 
Кафедра мудири: Институтда ишлашдан асо сий мақсадим – 
кафедра ходимларини бир-бирига гиж-гижлаб, жамоани заифлаш-
тириш ва уни осон бошқарувга эришиш, ота-онаси бой ёшларни ишга 
олиш, улар билан куда-анда бўлиш, ўсиб келаётган истеъдодли ёшларга 
тўсқинлик қилиш, уларга кафедра йиғилишларида ҳадеб танбеҳ бериш, 
эшик олдида соатлаб куттириб қўйиш, диссертация ёқлашига йўл 
бермаслик, кафедрани бойлик орттириш манбасига айлантириш.
Факультет декани: Институтда ишлашдан асосий мақсадим – 
кафедраларни ўз ҳолига ташлаб қўйиш, қолоқ талабаларни курсдан-
курсга ўтказиб пул ишлаш, қабул комиссиясига тушишга ҳаракат 
қилиш, пулдор одамларнинг фарзандларини ўқишга киритиш йўлла-
рини излаш, катта бойлик тўплаб, машиналар сотиб олиш, иморатлар 
қуриш, чет элларга саёҳат қилиш, савдо-сотиқ билан шуғулланиш.
Гал институт раҳбариятига келибди. Улар чуқур ҳаяжон билан 
“Ўзини сўзлатувчи тест“дан бир амаллаб ўтиб олишибди. Сўнг 
“Ҳақиқатни сўзла тувчи тест“ топшириладиган кейинги хонага 
ўтишибди. Бирдан бутун бошли институтда чироқ ўчиб қолибди. 
Бу ҳодисадан уларнинг юзидан нур ёғилибди. Чироқ ҳам узо-оқ вақт 
ёнмабди...
ВАҚТИ ЙЎҚ ОЛИМЛАР
Институтни тугатган ёш йигит шанба куни устози олдига кириб, 
деди:
– Устоз, менга илмий иш беринг, мен ҳам сизга ўхшаган олим 
бўламан.
Устоз, вақтим йўқ, бугун бошқа профессорлар билан чойхонамиз 

---

ЗАРИФБОЙ ИБОДУЛЛАЕВ
186
бор, кейинроқ гаплашамиз, деди. Шогирд бир амаллаб ўзи илмий иш 
бошлади ва дастлабки мақоласи билан устози олдига кирди: “Устоз, 
ушбу мақоламни бир кўриб беринг”. Устоз деди: “Вақтим йўқ, сен чоп 
қилдиравер, кейин биргаликда ўқиймиз, ҳозир чойхонамиз бор”. 
Йиллар елдек учиб ўтди, ҳимоя куни яқинлашди. Шогирд устози олдига 
кириб, илтижо қилди: “Устоз диссертациямни бир кўриб берасизми, 
ҳарҳолда эртага ҳимоя белгиланган”. Устоз: “Ҳозир вақтим йўқ, ҳимоя 
куни учрашамиз”, деди. Шогирд бир амаллаб ҳимоядан ўтиб олди. 
Ҳимоя куни устоз уни роса мақтади. Йиллар ўтди. Шогирд ҳам устозга 
айланди. Шанба куни дўстлари билан энди чойхонага отланаётганида 
унинг биринчи шогирди эшикдан мўралаб, сўради: “Устоз, менга илмий 
иш берасизми, мен ҳам сизга ўхшаган олим бўлмоқчиман”. Устоз деди: 
“Вақтим йўқ, кейинроқ гаплашамиз...”