Xamsa alisher Navoiy xamsa

Kim sifati sig'magay avroq aro,

Demayin avroqki,  ofoq aro.

Ikki vafoliq yor xususida

Eshitishimcha,  shohi  komron,  to'rt  ulus  xoni 

Amir Temur Ko‘ragon iqlimlarni birin-ketin bosib 

olar ekan, Hindiston olkasida qattiq janglar boldi. 

Sohibqiron g‘olib kelib, bir necha hududlami fath 

etdi  va  dushmanlar  ko'ngliga  kuchli  dahshat 

soldi.  Yovlar  kofir  bolib,  shahanshoh  ularning 

barchasini  qirib  tashlashga  buyruq  berdi.  Har 

bir askar o‘z xohishicha bosh  kesishga kirishdi. 

Boshlar  sellardagi  toshlar  kabi  hamma  yoqni 

toldirardi.  O'tkir  xanjarlar  hamma  yoqda  bosh 

kesishdan  bo‘shamasdi.  Shu  mahal  ikki  becho- 

ra  yor  qotillarga  duch  kelishdi.  Bir  sipoh  ular- 

dan  birining kallasini  tanasidan judo  qilmoqchi 

boldi.  Shohning  buyrug'ini  bajarmasa,  o'zining 

oldirilishi  aniq-ku!  Yonidan  xanjarini  qhiqarib, 

haligi hindning boshini  chopmoqchi bolgan edi, 

do'sti boshining yov tig‘i ostida turganini ko'rgan 

yoldoshi o‘z boshini ochdi-da, dushman askariga 

tutib:  «Senga  bosh  kerak  bolsa,  uning  boshiga 

tegmay,  mening  boshimni  kesaqol»,  -   deb  iltijo 

qila  boshladi.  Sipoh  oldingi  hindini  qoldirib, 

keyingisini oldiray deb tig‘ ko‘targan edi,  o‘rtog‘i

---

qotil oyog'iga bosh qo^ib,  o‘zini oldirishini tilar- 

di.  Jahli  chiqqan  sipoh:  «Mayli,  ikkalangizning 

kallangizni  olaman»,  -   deb,  qay  biriga  xanjar 

ko'tarsa,  ikkinchisi iztirob  chekib  faryod urardi. 

Ikki  do'st  o‘z  boshlarini  oldin  kestirish  uchun 

bir-birlari  bilan  talashishardi.  Shu  hoi  davom 

etar ekan,  el orasiga «al-отоп », ya’ni «oldirishni 

to‘xtatib,  qolganlami  omon  qoldiringlar»,  degan 

elon-buyruq eshitildi. Ikki do‘st bir-birlari uchun 

jonlaridan kechishgan edi,  shoh  ham xalq qoni- 

dan kechishga farmon berdi.  Ikki jonajon do‘st 

o'zlarining chinakam sadoqatlarini namoyon qili- 

shib,  o‘zlari  ham  omon  qoldilar,  elning  hayotini 

ham saqlab qoldilar.