Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

 
* * * 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий 
www.ziyouz.com кутубхонаси 
214
Сал кейин Ҳерақл Расулуллоҳнинг (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) элчилари Диҳяни 
ҳузурига чақирди. Ҳадялар бериб, йўлга кузатди. Аммо жавоби мусбат бўлдими, манфий 
бўлдими — номаълум қолди. Сўнг саройга давлат аъёнларию дин пешволаридан бир гуруҳини 
чорлади. 
— Эй Рум миллати! Тўғри йўлни топишни, саодат тожини кийишни ва мулкингизнинг 
қўлларингизда қолишини орзу қиласизларми? — деб сўради. 
— Албатта, — деб жавоб қилишди. 
— У ҳолда бу пайғамбарнинг динини қабул этинглар. 
Бу сўз ҳозир бўлганларга ёмон таъсир кўргазди. Вағирвуғур кўтариб, орқаларига ўгирилиб 
олишди. Ёввойи эшаклар каби, бетартиб, ўзларини эшикларга уришди. Бу ҳаракатлари билан 
гўё Ҳерақлга норозилик билдирган бўлишди. 
Эшиклар Ҳераклнинг амри ила аввалроқ маҳкам қулфлаб қўйилган эди, қанча зўр 
беришмасин, ташқарига чиқишолмади. 
Улардаги бу нафрат ифодасини кўрган Ҳеракл буюриб ҳаммасини кайтадан ҳузурига 
тўплади. Аъёнлар ва дин пешволари подшоҳларига юзланишди. Аммо энди кайфиятлари йўқ, 
аҳволлари паришон эди. Ишонган дўстларидан кутилмаганда ханжар еган одамлардай, 
ҳафсалалари пир... 
Ҳеракл совуққонлик ила уларни бир-бир кузатиб чиқди. Ҳолатида фавқулодда ҳеч нарса 
йўқ, хаяжонсиз... 
—Сизларни имтиҳон қилдим, —деди. 
—Динларингизга қанчалик боғлиқликларингизни билмоқчи бўлдим. Англадимки, сизлар 
ишончларингизда самимий инсонлар экансизлар. 
«Ибн Абу Кабша» Пайғамбаримизнинг лакабларидан биридир.
Бу сўзлар у одамларнинг қарашларини ўзгартирди. Юзларидаги таранглик юмшади. 
Мамнуниятларини ва итоатларини ифода этиб, шоҳ қаршисида саждага кетишди. 
 
* * * 
Диҳя Ҳерақлдан иззат-икром кўриб Мадинага қайтди. Расули акрамга (с.а.в.) ва ўзига 
аталган совғасаломларни олиб борарди. Йўлда Жузам қабиласидан бир гуруҳ қароқчи унинг 
йўлини тўсди. Диҳя уларга ўзини танитишга ва вазифасини англатишга роса уринди, лекин 
тинглайдиган одам топилмади. 
— Қани, устингдагиларни еччи, кўрайлик, — дейишди. 
— Бермайман, кучларинг етса, келинглар, ўзларинг олинглар! 
Бундай катталикнинг оқибати Диҳянинг ўлими бўлиши мумкин эди. Шунча одамга қарши, 
ахир, бир ўзи нима қила оларди? Қароқчи ўз номи билан қароқчи. Мақсадга етиш учун одам 
ўлдиришдан ҳам тоймайди. Айниқса, сўраганларини ўз ихтиёри билан бермаса. 
Тез устига ёпирилишди. Эгнида нима бўлса, ҳаммасини ечиб олишди. Биттагина эски 
кийимда қолдиришди. Ўзига ва Жаноби Расулуллоҳга тегишли бўлган хадяларни ҳам битта 
қўймай шилишди. Диҳяга қолгани — чекилган шунча заҳмат, оқизилган шунча тер ва бир уюм 
алам бўлди... 
Қароқчилар омадлари чопиб, ишсизмашаққатсиз мўмайгина мулкка эга бўлиб 
олганларидан мамнун ҳолда қайтишаркан, ичларидан биттаси: 
— Жонингни ўзингга қолдирганимизга шукр қил, эй кўркам йигит, — деб бақирди. 
Дархақиқат, у рост сўзлаётган эди. Шу онда Диҳяни ўлдирамиз дейишса, уларни тўсадиган 
ҳеч бир кимса йўқ эди. Бу иш уларга бир товуқни бўғизлашчалик ҳам қийин эмасди. 
Диҳя шу алфозда Мадинага кириб келди. Тўғри Расулуллоҳ (с.а.в.) жанобимизнинг 
ҳузурларига борди. Кетганидан то қайтиб келгунича ўтган воқеаларни бирмабир айтиб берди. 
Маълум бўлдики, келгусида румликларнинг ва Ҳерақлнинг мусулмонларга нисбатан 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий