ٍﺰﻳِﺰَﻌِﺑ ﺎَﻨْﻴَﻠَﻋ َﺖْﻧَأ ﺎَﻣَو
)
٩١
(
ْﻢُآَءاَرَو ُﻩﻮُﻤُﺗْﺬَﺨﱠﺗاَو ِﻪﱠﻠﻟا َﻦِﻣ ْﻢُﻜْﻴَﻠَﻋ ﱡﺰَﻋَأ ﻲِﻄْهَرَأ ِمْﻮَﻗ ﺎَﻳ َلﺎَﻗ
ِﺮْﻬِﻇ
ٌﻂﻴِﺤُﻣ َنﻮُﻠَﻤْﻌَﺗ ﺎَﻤِﺑ ﻲِّﺑَر ﱠنِإ ﺎًّﻳ
)
٩٢
(
«Ey, Shuayb, sening aytayotganlaringdan ko‘pini anglamayapmiz va biz sening oramizdagi bir ojiz
inson ekanligingni ko‘rmoqdamiz. Agar qarindoshlaring bo‘lmaganda, seni toshbo‘ron qilgan bo‘lur
edik. Sen biz uchun aziz odam emassan. Shuayb dedi: «Ey, qavmim! Sizlar uchun qarindoshlarim
Allohdan ham azizroqmi? Shuning uchun Uni orqangizga (e’tiborsiz) tashlab qo‘ydingizmi? Albatta,
Rabbim qilmishlaringizni qamrab oluvchidir». (Hud, 91-92.)
Shuayb (a.s.) qavmlarining hidoyatidan umidlarini uzganlaridan va ularning Alloh yuborgan payg‘ambarga
inodlari va tajovuzlari kuchaygandan so‘ng, Allohdan u qavmga azob yuborishini so‘rab duo qildilar:
«Ey, Rabbimiz! Biz bilan qavmimiz o‘rtasida haqiqiy ajrimlik ato et! Sen ajrim qiluvchilarning
Do'stlaringiz bilan baham: |