В. М. Каримова ижтимоий психология

2 боб. Ижтимоий психологик қарашларнинг ривожланиш тарихи


2.1. Дастлабки ижтимоий психологик тасаввурлар ва уларнинг намоён бўлиши

Ижтимоий психологиянинг фан сифатидаги тарихи унинг ижтимоий психологик қарашлар ёки ижтимоий психологик тафаккур тарихидан анчагина ёшдир. Чунки инсониятнинг биргаликда яшаш, меҳнат қилиш, бир-бирига таъсир кўрсатишга интилиши, эҳтиёжи қанчалик қадимий бўлса, ижтимоий тафаккур, одамларнинг бир-бирларига ўзаро ҳамжиҳатлик кўрсатишга бўлган мойиллиги ва истаклари ҳам шунчалик қадимийдир. Иккинчи томондан қадимги тарихдан биламизки, одамлар турли маросимлар, ақидалар, анъаналарни ҳам маълум маънода ўзаро муносабатларни тартибга солиш, ҳамкорликда меҳнат қилиш ва бир-бирларини турли бало- қазолардан муҳофаза қилиш йўлларини ўйлаб топганлар. Қайси бир халқ удуми ёки қадимги анъанасини олмайлик, унда жамоавийлик психологияси хукм суришини яхши биламиз. Унда энг аввало аҳлоқ нормаларининг шаклланиши учун реал асослар мавжуддир. Масалан, туркистонликларнинг кўплаб удумлари, масалан, тўй-марака қилиш ва унда омманинг тўпланиши, хашар йўли билан бирор иншоотни битириш ва унда барча меҳнатга лаёқатли одамларнинг жам бўлиб тўпланиши каби юзлаб удумлар қадимий бўлиб, унда муайян маънода жамоа бўлиб яшаш ва ҳамкорликнинг аҳлоқий мезонлари намунасидир. Айнан шу каби удумлар ижтимоий психологик тафаккурнинг пайдо бўлиши учун асос бўлиб хизмат қилган. Шу боис ҳам ижтимоий психологик тафаккур тарихи билан ижтимоий психологиянинг фан сифатидаги тарихида муайян умумийлик ва фарқлар мавжуд.

Профессор Г.М. Андрееванинг ёзишича, ижтимоий психологиянинг фан сифатида шаклланиш тарихини белгилаш шунинг учун ҳам мушкулки, у бир вақтнинг ўзида бир неча фанлар тарихий ривожланишига алоқадор бўлиб, қайси бири кўпроқ бу жараённинг моҳиятини белгилашини билиш қийин.³ Шуни алоҳида таъкидлаш жоизки, ижтимоий психологиянинг фан сифатида оёққа туришига кўплаб назарий ёндашувлар туртки бўлди. Б. Парыгиннинг фикрича, ижтимоий психологик ғоялар дастлаб бошқа фан соҳаларида шаклланиб олди ва сўнгра мустақил фан сифатида ажралиб чиқиши учун замин яратди.⁴ Гап бу ўринда унинг фалсафий қарашлар доирасида шаклланиши тўғрисидадир. Ушбу жараёндаги бўлиниш ёки ажралиб чиқиш асосан фалфасадан психологик ва социологик назарияларнинг ажралиб чиқиши ҳисобига содир бўлди, десак бўлади. Шу нуқтаи назарни ёқлаган олимлардан О. Клайнберг ва Г. Олпортлар ҳам ижтимоий психологик ғоялар тарихи қадимги грек фалсафасига, хусусан, Платон ғояларидан, ва нафақат Платон, балки Аристотель ғояларидан бошланганлигини таъкидлайдилар. Фалсафанинг янги даврида пайдо бўлган олимлардан Гоббс, Локк, Гальвеций, Руссо, Гегелларнинг жамият ва шахс ўзаро муносабатига оид қарашларида ҳам олимлар таъкидлаган соф ижтимоий психологик нуқтаи назарларнинг шаклланганлигини таъкидлаш мумкин.
Агар юқоридаги алломалар асарларида фалсафа доирасида ижтимоий психологик қарашлар мавжуд бўлган бўлса, бевосита фан сифатида ижтимоий психологиянинг ўз предметига эга бўлиш тарихи янада диққатга сазовордир.
Бу даврда ижтимоий психологиянинг ривожига умуман жамиятда содир бўлаётган ижтимоий-сиёсий ва иқтисодий ўзгаришлар сабаб бўлди. Масалан, Х1Х асрнинг ўрталарига келиб қатор Европа мамлакатларида саноат ва савдо-сотиқнинг ривожланиши давлатлараро иқтисодий алоқаларнинг кескинлашувига, шу аснода миллатлар ва халқлараро муносабатларнинг тиғизлашувига олиб келди. Бу ўз навбатида тилшуносликнинг ривожи ва халқлар психологиясининг шаклланишига олиб келди. Лекин тилшунослик фани ўз имкониятлари даражасида турли халқлар ўртасидаги муомала ва мулоқотнинг самарали йўлларини белгилаш, одамларнинг самарали ҳамкорлигини таъминлашга ожиз эди.
Айнан шундай шу даврга келиб антропология, этнография, археология соҳасида ҳам қатор муваффақиятлар қозонила бошландики, улар ҳам қўлга киритган ноёб натижаларни ижтимоий психологиясиз аниқ таърифлай ва тавсифлай олмади. Масалан, айнан шу даврда инглиз антропологи Э. Тейлор ибтидоий жамоаларнинг маданиятига оид, америкалик этнограф ва археолог Л. Морган хиндуларнинг турмуш тарзи, француз социолог ва энографи Л. Леви-Брюль ибтидоий одамнинг тафаккур тарзига оид тадқиқотларини якунлади. Бу тадқиқотлар натижаларини тўла таҳлил этиш эса муайян этник гуруҳларнинг ўзига хос анъаналари, урф-одатларини билиш, бир-бири билан таққосалашни тақозо этди. Бундан ташқари, капиталистик муносабаталар жамиятда муайян криминал гуруҳларнинг ҳам пайдо бўлиши уларнинг хулқ-атворига хос психологик қонуниятларни очиш, жиноятчиликнинг кўп холатларда уюшган гуруҳ томонидан содир этилгани сабабли, шундай гуруҳнинг психологиясини ўрганишни талаб этди. Шу боис ҳам америкалик психолог Т. Шибутани ҳақли равишда таъкидлаганидек, айрим фан вакилларининг ўз муаммоларини ҳал қила олмаётганлиги ижтимоий психологиянинг мустақил фан тармоғи сифатида бўлиниб чиқишига замин яратди (Т. Шибутани, 1999).
Иккинчидан, Х1Х асрнинг ўрталарига келиб, шу пайтгача алоҳида индивид психологиясини ўрганиб келаётган психология фанида, айниқса, унинг патапсихология тармоғида айрим ноёб тадқиқотлар ўткалдики, уларда индивид хулқини уни ўраб турган инсонлар ва улар ўртасидаги ўзаро муносабатлар ва ҳамкорлик, ўзаро таъсирларсиз тасаввур қилиб бўлмай қолди. Яъни, шахснинг хулқ-атворини тушунтиришда уни ўраб турган одамларнинг таъсири ҳам борлигини тан олмаслик мумкин бўлмай қолди. Лекин айни шу даврда бу умумий психологиянинг айрим масалаларигагина хос, деган тасаввур доирасида шундай хулосаларга келинган эди.
Лекин ижтимоий психологиянинг илмий манбалари соҳасида социология фанининг хизматини кўрсатиб ўтмай бўлмайди. Социологиянинг асосчилари ҳисобланган Огюст Конт, Герберт Спенсер ва бошқалар, жамиятдаги ижтимоий ҳодисаларни ўрганиш учун албатта, ўзига хос, айрим психологик холатларни ўрганмоқ лозим, деган фикрни қатъий туриб исбот қилдилар. Улар ҳар бир ижтимоий воқеада руҳий ҳодисалар борлигини исбот қилишга уриндилар. Масалан, француз социологи Г.Тард ҳар бир индивидда “ижтимоий факт” борлигини, бу нарса унинг мия доирасидагина эмас, балки бир қанча миялар алоқаси туфайли мавжуддир, деб ҳисоблайди. Ижтимоий хулқ-атвор модели, унинг фикрича, доимо индивидлараро муносабатларни ўз ичига олиб, бунда бир индивид бошқа индивидга доимо тақлид қилади, шунинг учун ҳам шахсни ўрганиш бошқа шахсларни инкор қилмаслигини талаб қилади. Унинг фикрича, элементар ижтимоий факт интрацеребрал психология ўрганадиган ягона мия ходисалари орқали эмас, балки бир неча “каллалар” (“ақллар) нинг тўқнашуви оқибатида келиб чиқадиган “интерментал психология” орқали ўрганилиши ва тушунтирилиши лозим. Ижтимоий хулқнинг моделида Тард фикрича, икки индивиднинг ўзаро таъсири етакчи ўрин тутадики, бунда бир индивид иккинчисига тақлид қилади.
Бундан ташқари, социологиянинг ўзи Х1Х асрнинг ўрталарида ўз тараққиётининг ривожида шундай даражага эришдики, бу ишлар француз позитивист файласуфи О. Конт номи билан боғлиқдир. Ижтимоий жараёнларнинг психологик, аниқроғи, биологик келиб чиқишига (Г. Спенсер) бўлган қизиқиш ижтимоий мавжудликка психологик ёндашув орқали баҳо бериш заруратини келтириб чиқарди.
Диаданинг чекланган эканлигини тушунган бошқа социологлар, масалан, америкалик Л. Уорд, Ф. Гиддингс кабилар ижтимоий хулқни жамоавий психика феномени орқали тушунтиришга уриндилар. Уларнинг таъкидлашича, дастлабки ижтимоий факт алоҳида индивиднинг онгига эмас, балки у мансуб бўлган “қавмнинг психологияси”га алоқадордир. Яъни, ижтимоий факт - бу моҳиятан ижтимоий тафаккур, ақлдир. Уни жамоа ёки жамият психологияси ўрганиши керак. Улар бу ўринда социологияни назарда тутганлар.
Социологиянинг “психологиялашуви” ижтимоий психологиянинг предметини аниқлашда жуда қўл келди, десак бўлади, чунки айнан шундай ёндашув социологиядаги психологик йўналишни таъминлаш билан бир қаторда ижтимоий психологиянинг ўзини ҳам алоҳида фан сифатида туғилишига асос яратди. Яъни, қисқача айтганда, икки фан – психология ва социологиянинг ривожланиши, уларнинг иккиси ҳам жамиятда турли вазиятларда инсон хулқ-атворининг ижтимоий мотивларини тушунтириш заруратини англаши ижтимоий психологиянинг мустақил фан тармоғи сифатида барпо бўлишини таъминлади.
Шундай қилиб, социологияда психологик йўналиш пайдо бўлди. Тарддан кейин Л.Уорд, Ф.Гиддингс ва бошқалар ижтимоийлик қонунларини жамоа руҳий ҳолати билан узвий равишда ўргана бошладилар. Уларнинг фикрича, ижтимоий факт – бу ижтимоий ақл, тафаккур бўлиб, у “жамият психологияси” ёки социологиянинг баҳс мавзуидир.
Шундай қилиб, юқорида қайд қилинган илмий-фалсафий, ижтимоий манбалар, шарт-шароитлар туфайли ижтимоий-психологик ғоялар шаклланиб борди. Бу қарашлар соф психологияга ҳам ўхшамаган, социология доирасидан чиқиб кетадиган алоҳида фаннинг – ижтимоий психологиянинг пайдо бўлиши учун реал замин ролини ўтади.