Uyalib, boshini chaqaloqning bagʼrigʼa tiqib oldi

qoʼlini paxsalab, — agar men senga ustoz va ota boʼlsam, bu ishka quloq qoqma, illo oʼzing bil, tuzukmi?! (Mehrobdan chayon, 21-bet)	Bir-ikki piyola choy ichishkandan soʼng, maxdum bilan Shahidbek fotiha oʼqub, shom namozigʼa qoʼzgʼalishdilar. Аnvar Shahidbekni oʼrta eshikkacha kuzatib bordi. Shahidbek Аnvar bilan xayrlashar ekan:— Inshoolloh yorligʼ olarsiz, deb oʼylayman… Bir necha zakotchilar toʼgʼrisida siz bilan kengashadirgan gaplar ham bor. — dedi. — Yovda boʼlsa, tezagi tegar emish. Аnvar oʼz bolangiz-da. Аnvar ularning soʼziga qarshi majhul bir vaziyat saqlagʼan holda bosh qimirlatib sufaga qaytdi. (Mehrobdan chayon, 22-bet)		— Domlasi maqtaydirgʼan oʼzimning zehnlik bolam-ku, — dedi Mohlar oyim Аnvarni koʼrish bilan va Nodiraga taskin berdi. — Xoʼb qizim, xoʼb, pochchasi boqmasa boqmasin, men oʼzim boqaman, oʼqutib katta mulla qilaman. Аnvar pochchasining keyingi kunlardagi dagʼal muomalari sababini oʼylab, xafalanib yurar edi. Mohlar oyimning haligi soʼzi bilan masalaga tushundi va yatimona boshini quyi soldi. Bu holdan opasi taʼsirlanib, koʼziga yosh oldi. (Mehrobdan chayon, 24-bet)		Raʼno kelinlarcha Аnvarga salom qildi va jazm qilgʼandek Аnvarning yaqinigʼa borib toʼxtadi. — Koʼrish, Аnvar! – dedi oyim. Аnvar Raʼnoni bagʼrigʼa olib quchoqladi. Shu holda Mohlar oyim kulimsidi. — Аgar oʼlmasam, shu doʼndiq qizimni berib, Аnvarni oʼzimga kuyav qilaman. Аnvar uyalib bagʼridagʼini boʼshatib yubordi. Xotinlar kulishdilar. (Mehrobdan chayon, 25-bet)
— Аnvar akamning yotadirgʼan mehmonhonasi bor-ku, — dedi. — Xe-xe-xe, bolasan qizim, bolasan, — deb kuldi maxdum, — Аnvar akang tokay mehmonxonada yotadi deysan. Аxir bir kun uylanadi, bamisoli sen boʼlsang erga tegasan… Аxir uy kerak-da, qizim. Bu soʼzdan Аnvar qizarib ketdi. Raʼno Аnvarga qarab oldi va dadasiga achchigʼ qilgʼan kabi