Uyalib, boshini chaqaloqning bagʼrigʼa tiqib oldi

oyoq koʼzdan kechirdi. (Mehrobdan chayon, 78-bet)	Raʼno tashqarigʼa chiqib ketdi. Аnvar qoʼlida chaqaloq bilan ayvon muyushiga kelib oʼlturdi. Chaqaloq Аnvar qoʼlidan irgʼib har tarafka talpinar va turlik tovushlar chiqarib qichqirar edi. Maxdum chaqaloqning harakatiga qiziqsindi: — Mam-mam, mam-mam-mam, — dedi qoʼlini chaqaloqqa uynatib, — du-du-duv, du-du-duv... hay bachchataloq, hay bachchataloh!.. Behad shoʼx boʼlibti-da, behad, du-du-duv! Chaqaloq maxdumga talpinar, kichkina qoʼllarini goh ochib, goh yumar edi. (Mehrobdan chayon, 81-bet)		Аnvar Raʼnoning kelib suv quyishigʼa qaramay, oʼzi yuvina berdi. Raʼno yetib kelguncha qoʼlini yuvib oldi. Maxdum qizidan achchigʼlandi: — Juda sust qadamsan-a, Raʼno. Seni talqon yeb suvga yuborgʼan kishi qaytib kelguningcha, tiqilib oʼladi! Maxdumning tashbihidan Аnvar va Raʼno kulishdilar. Soʼzni joyida ishlatkani uchun boʼlsa kerak, maxdumning oʼzi ham kulimsiradi: — Toʼgʼri-da, mirzo Аnvar, qoʼli sust kosibdan oyogʼi chaqqon gadoy yaxshi emish! (Mehrobdan chayon, 82-bet)
Аnvar bir oz oʼylab turdi. — Kim u mulla Аbdurahmon, xotirlay olmadim? — Oʼzimizning mulla Аbdurahmon-chi, axir... Yerligʼ olgʼan kuningiz fotihaga kelgan yosh imom. Аnvar yana bosh chayqadi: — Hech bir esimda yoʼq. — Xoʼb, — dedi maxdum oʼng koʼzini qisib. — Oʼshal kun fotihaga kelgan boʼzchi muxlisingizni xotirlaysizmi? — Xotirlayman. (Mehrobdan chayon,83-bet)
— Xe-xe-xe! — deb kuldi Zokir-gov. — Sizlar har kun minglab kishini oʼrda tegida maʼtal qoʼygʼanlaringizda, men bir nafas maʼtal qoʼysam, xe-xe-xe!.. Taqsir, sizga arz! Xon, "ayt" degan kabi bosh irgʼatdi. — Taqsirimga birinchi arz shuki, — dedi Zokir-gov, — yonimda turgʼan shu baqa aftni mendan nari qilsangiz, zero, buningizning dagʼdagʼasi siznikidan ham oʼtadigʼan koʼrinadi! (Kulgi.) (Mehrobdan chayon, 85-bet)		Zokir-gov xongʼa qulliq qildi va ikki-uch qadam bordon tomongʼa yurib, butun tovshi bilan chaqirdi: — Bahromboy! Hov, Bahromboy!!! Bordon ichidan bir oyogʼida kafsh, ikkinchisi kafshsiz oldi ochiq kir yaxtagidan badani koʼringan, bir qoʼli bilan yelkasini qashib, ikkinchisi bilan ishtonbogʼini ushlagan, bosh yalan bir yigit chiqdi. (Mehrobdan chayon, 86-bet)		— Qoʼy desam boʼlmadi, bir poy kafshimni ikavi huzur qili-i-ib yeb yatipti! ( qattigʼ kulgi.) Zokir-gov achchigʼlandi. — Senlarga hech bir aql kirmadi-da... Endi xonning oldigʼa bir poy kafsh bilan chiqasanmi? Bahrom oʼylanib boshini qashidi. — Chiqsam chiqavuraman-da. Xoning ham menga oʼxshagʼan bir odam-da, aka! (Kulgi.)m— Kir, kir, padarlaʼnat, darrav ularingni olib chiq! (Mehrobdan chayon, 86-bet)		Bahrom yelkasini qashib, kafshlik oyogʼi bilan kafshsiz oyogʼini "tapchip, tap-chip" yerga bosib ichkariga kirib ketdi. Bir ozdan soʼng ikki hamrohini boshlab chiqdi. Chiqqanlardan biri pak- pakana, yum-yumaloq, loʼp-loʼnda bir maxluq edi. Uning gavdasi bu qadar "kelishkan" boʼlishi ustiga, basharasi ham shunga monand tushkan, tomogʼining ostida choʼguri qovundek boʼqoq gʼovlab yotar edi. (Mehrobdan chayon, 86-bet)
Bahrom maʼyus boʼyin solib turdi, Baxtiyor bilan Davlat labini artib, bir-biriga qarashdi: — Аyt! — Sen ayt. — Nima deb aytaman? — Yeganimiz yoʼq, deb ayt...