Uyalib, boshini chaqaloqning bagʼrigʼa tiqib oldi

koʼnglidan "yigit" degan soʼzni kechirdi. (Mehrobdan chayon, 113-bet)

— Men ham mulla Navroʼzni bunchalik bilmas edim, — dedi Kalonshoh, — odamiyatni yeb qoʼygʼan kishi ekan. Sultonalining rangi oʼchib, qovoq ostlari pirr-pirr ucha boshlagʼan edi. — Qiziq bahsni qilasiz, taqsirlar, — dedi birdan Sultonali, — shu zamonda odamiyat qoldimi? Аgar ozgʼina andisha qilib koʼrsak, siz ham, biz ham odamiyatni pok-pokiza yeb qoʼygʼan chiqamiz. Bu zamonda oʼzgani qoʼya turib hatto oʼzlaringizdan ham odamiyat kutmasangiz boʼladi, taqsirlar! (Mehrobdan chayon, 113-bet)

— Sizlarning odamiyatingiz yoʼqligʼini hech bir joyda koʼrganim va eshitkanim yoʼq albatta, — deb zaharxanda qildi Sultonali. — Аmmo hozir oʼz nafsimdan bir hisob olib koʼrsam, hatto shu haftaning ichidayoq necha jinoyatka irtikob1 qilgʼanman. Shuning uchun ham boyagʼi soʼzni aytdim-da. Yoʼqsa menim kim bilan qanchaliq ishim boʼlsin, taqsirlar...