Усмонхон алимов

олмас. Аллоҳ шукр қилувчиларни, албатта, мукофот
­
лагай»
(Оли Имрон, 144)
.
Ундан кейинги ҳолатлари. 
Мусулмонлар Пай ғам­
баримизнинг (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ўлимидан 
ол дин режалаштирилган Усома аскарларини Шомга юбо
­
риш борасида иккиланиб қолдилар. Саҳобалар Абу Бакр­
дан бу аскарларни тўхтатишни талаб қиладилар, сабаби 
Пайғамбарнинг (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) вафот
­
ларидан кейин нималар бўлишини ҳеч ким билмасди. 
Лекин Абу Бакр уларга қатъият билан жавоб берди ва: 
“Абу Бакрнинг жони кўлида бўлган Зотга қасамки, агар 
йиртқич мени олиб кетишини ўйласам ҳам, Расулул­
лоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) буюргандек, Усома
­
ни жўнатаман. Расулуллоҳ (сол лал лоҳу алайҳи ва сал
­
лам) қўллари билан боғлаган тугунни ечмайман. Агар 
www.muslim.uz

---

 
Усмонхон Алимов

301
қишлоқда мендан бошқа ҳеч ким қолмаса ҳам, албатта 
уни жўнатаман”, деди.
Абу Бакрнинг Исломдан қайтиб, закотдан бош 
тортган мур тад лар жангидаги ҳолати. 
Мусулмон
­
лар Ра сулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) вафот эт­
ганларидан кейин, худди Ойша (розияллоҳу анҳо) айт
­
ганларидек, ёмғирли кечада қолган қўйларга ўхшаб 
қол дилар. Ҳатто баъзи мусулмонлар Абу Бакрга: “Эй Ра­
сулуллоҳ халифаси, арабларнинг ҳаммаси билан кура
­
шишга сизнинг тоқатингиз ет майди. Уйингизга киринг 
ва эшикни беркитиб, сизга ҳақиқат хабари келгунча Раб
­
бингизга ибодат қилинг”, дедилар. Абу Бакр Аллоҳдан 
қўрқиб, тезда кўзига ёш олувчи, ипак дек юмшоқ, онадек 
меҳрибон, ҳалим киши бўлдилар. Аммо ҳақиқат олдида 
денгиздек жўш қин, шердек журъатли кишига айланди
­
лар. У киши ҳазрат Умарга қараб: “Жоҳилият даврида 
кучли бўл ган одам Ис лом да заифми?! Батаҳқиқ, ваҳий 
тўлиқ мукаммал бўлди. Аллоҳга қасам, Расулуллоҳга (сол­
лал лоҳу алайҳи ва саллам) бериладиган туялар зако тидан 
мени ким ман қилса, албатта, улар билан уру шаман. 
Аллоҳга қа сам, қўлим қилични ушлар экан, албатта улар 
билан жанг қиламан”, деб қичқирди. Умар (розияллоҳу 
анҳу): “Батаҳқиқ, Аллоҳ Абу Бакр қалбини жангга оч ди”, 
деди. Билдик, у ҳақ эди 
(Устоз Юсуф Қар зо вий нинг “Имон 
ва ҳаёт” китобидан)
.
Ҳақиқатни айтишга жасорат фазилати энг улуғ жид
­
ду жаҳддир. Имом Абу Довуд, Имом Термизий ва Ибн 
Можа Расулуллоҳдан (соллаллоҳу алайҳи ва сал лам) ри
­
воят қилади:
У зот (алайҳиссалом): “Жаҳднинг афзали ҳақ сўз ни 
султон (подшоҳ)га айтишдир”, дердилар. Шунинг учун 
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) қаерда бўлса 
ҳам, саҳобаларидан ҳақиқатни айтишга ваъдаларни олар 
эдилар.
Имом Муслим “Саҳиҳ” китобида Уббода ибн Со мит­
дан ривоят қилади: “Расулуллоҳга (соллаллоҳу алай­
www.muslim.uz

---

302
Оилада фарзанд тарбияси
ҳи ва саллам) қийинчилик ва енгилликда ҳам итоат 
қилишга, иш аҳлида очиқ куфрни кўрганида ва Ал лоҳдан 
далил бўлганда қарши чиқишга ва қаерда бўлса ҳам 
Аллоҳ йўлида маломатчилар маломатидан қўрқмасдан 
ҳақиқатни айтишга сўз бердик”, деди.
Аллоҳдан бошқа ҳеч кимдан қўрқмай, Рабби си нинг 
рисоласини етказувчиларни Аллоҳ мақтаб бун дай деди:
ﯣ ﯢﯡ ﯠ ﯟ ﯞ ﯝ ﯜ ﯛ ﯚ ﯙ ﯘ
ﯦ ﯥ ﯤ