Usmon azim she`riyatida kelishik shakllari uslubiyati

Kechir! O’chgan o’tlar xotirasiga Yig’lashni unutgan bu bechora yurt. Mening ulug’ do’stim! Quyoshlim! Bir boq! Sendan olov olgan umrimning shashti G’amgin bog’lar ichra qolmoqda charchoq, Huvillab bormoqda ko’nglimning dashti. Qo’ng’iroq qoqaman senga bu oqshom: — Uchrashaylik, deyman, saraton, qaytgil! Mening bu junjikkan ko’nglimga bu on O’tlig’ so’zlar bilan tasalli aytgil! Kelasan. Qarshingga shoshadi yurak. Garchi hanuz-hanuz qadamingda gul, So’zdan adashaman:— Keldingmi, kuzak? Jiddiy qo’l cho’zasan:— Omonmisan, kul? Bir tola oq qo’nar mening boshimga, Shamolda uchadi sevdan bir yaproq… Biz shunday turamiz dunyo qoshida — Kul bilan xazonning suhbati uzoq.

Kechir! O’chgan o’tlar xotirasiga Yig’lashni unutgan bu bechora yurt. Mening ulug’ do’stim! Quyoshlim! Bir boq! Sendan olov olgan umrimning shashti G’amgin bog’lar ichra qolmoqda charchoq, Huvillab bormoqda ko’nglimning dashti. Qo’ng’iroq qoqaman senga bu oqshom: — Uchrashaylik, deyman, saraton, qaytgil! Mening bu junjikkan ko’nglimga bu on O’tlig’ so’zlar bilan tasalli aytgil! Kelasan. Qarshingga shoshadi yurak. Garchi hanuz-hanuz qadamingda gul, So’zdan adashaman:— Keldingmi, kuzak? Jiddiy qo’l cho’zasan:— Omonmisan, kul? Bir tola oq qo’nar mening boshimga, Shamolda uchadi sevdan bir yaproq… Biz shunday turamiz dunyo qoshida — Kul bilan xazonning suhbati uzoq.

Tong titraydi kech kuzakning quchog‘ida,

Tong titraydi kech kuzakning quchog‘ida,

Yulduzlarni o‘chirmoqda gulgun shafaq,

Jonim, qalbim she’riyatning pichog‘ida…

Zamin – tilsim, osmon – tilsim… she’r – beshafqat –satrlari bilan boshlanuvchi tamomila o‘ziga xos bir shiddatda yozilgan she’ri uni, shubhasiz, dolg‘ali shoir sifatida e’tirof toptirdi. O‘sha she’rdagi: “Qiynoq, senga bo‘lsin sharaf !” satri va eng so‘nggi: “Bu dunyoni sirga ko‘mib yashash kerak, Qalbga sanchib she’riyatning pichog‘ini!” misralari uning hayot a’moli, she’riyatining bosh mayog‘idek tasavvurni barqaror qildi.Haqiqatan ham, kech kuzak – ko‘hna adabiyotimiz, she’riyatimiz bag‘rida otayotgan tong misol o‘ng - u so‘lga alanglab yangi, navqiron she’riy nafas paydo bo‘layotgan edi. Tabiatda ko‘rilganidek charog‘on yulduz, ya’ni, she’r ustozlari fonuslaridan yorug‘roq, ularni o‘chirmoqqa, o‘zinikini tasdiq etmoqqa qodir sarkash ruh yal-yal yonib paydo bo‘layotgan shafaq kabi qizg‘in, otash nafasi ila kirib kelayotgan edi. Uning shiori qiynoq, ya’ni, o‘zni izlash, “qalbga pichoq sanchib” – uni beayov titib, o‘zlikni ifoda etmoq, muttasil hayratlar uyg‘otib, dunyoni sir - u sinoatga ko‘mib yashamoq edi. Shundanmikan, nazarimda, Usmon Azimda doim yoshlik ufurib turadi.