Toshkent kimyo-texnologiya institiuti "tasdiqlayman"

             

    

Navoiy monologi 

Kuy, g‘azal... Oh qaytadan tirnar yaramni, 

Tag‘in eslatdi u mash'um xaramni: 

  

”Faqat bir iltimos ko‘klam chamanda 

Ochib gul-g‘unchalar etganda handa, 

Juvonmarg g‘unchani ham esla, yod et 

Unutma, doimo ruhimni shod et!“ 

  

Unutmasman seni toki tirikman, 

Seni jon o‘rnida saqlar tirik tan. 

Hamon qalbimga sen ilhom solursan, 

Mening she’rlarimda mangu qolursan. 

Senga besh bebaho haykal qo‘yurmen 

Gahi Layli, gahi Majnun bo‘lib sen 

Yasharsen doimo dostonlarimda, 

Hazonsiz gul bo‘lib bo‘stonlarimda. 

  

Men ersam g‘am bilan yig‘lab ketarmen, 

Sening ishqing bilan tanho o‘tarmen... 

  

Yana ko‘z yoshimi? Ko‘nglimni buzma, 

Bu yosh daryosida behuda suzma. 

U daryo xavflidir, g‘arq aylagay bot 

O‘chirmas dil o‘tin ko‘z yoshi, hayhot. 

  

Hayhot! Biror osuda dam yo‘q, 

Ko‘ngil yig‘laydi-yu, ko‘zlarda nam yo‘q! 

Esiz, taqdir ekan qaydan bilibmiz, 

Azizim, dunyoga bevaqt kelibmiz. 

 

Mana fasli bahor ko‘rkam chamanda 

Ochib gulg‘unchalar etmoqda xanda. 

Gulimning qabriga ekkan chechaklar, 

Ochilgandir bu chog‘ ohim pechaklar, 

Kabi ko‘k toqiga chirmashmasinmu?