Toshkent farmatsevtika instituti

6.2. Biologik oksidlanish

Tirik organizmda biologik oksidlanishning ahamiyati katta. Barcha tirik organizmlarning hayot kechirishi uchun zarur bo`lgan energiya ularning tanalarida murakkab birikmalar kimyoviy bog`larining uzilishi natijasida hosil bo`ladi.

Energiya ajratish bilan boradigan bu reaktsiya biologik sistemalarning yuksak shakllari, asosan to`qima va hujayralarda kechadigan oksidlanish hodisalaridan iborat.
Oksidlanish jarayonlarida ayniqsa Krebs siklida ajralgan vodorod mitoxondriya membranasida joylashgan biologik oksidlanish zanjiriga kirib, molekulyar kislorod bilan oksidlanadi. Hatijada energiya ajralib chiqib, suv (H<sub>2</sub>O) hosil bo`lishi ro`y beradi. Bu jarayon murakkab birikmalarni organizmda kislorod biriktirib parchalanishi natijasida hosil bo`ladigan oxirgi mahsulotlarni tashqi muhitda yonishidan hosil bo`ladigan CO<sub>2</sub> va H<sub>2</sub>O ning o`zi ekanligi aniqlangan. Lavuazye davridan boshlab bu jarayon sekinlik bilan yonish deb tushuntirilgan. Energetik nuqtai nazardan suv hosil bo`lishi energiyaning ko`p miqdorda ajralishi bilan xarakterlanadi.
Ba`zi mikroorganizmlar energiyani molekulyar kislorod ishtirokisiz boradigan kimyoviy reaktsiyalar orqali olishi mumkin, hayvon organizmi hujayralari ham kislorod yetishmaganda murakkab birikmalarni anaerob parchalanishidan energiya manbai sifatida foydalanadi. Lekin bir hujayrali aerob organizmlar va ko`p hujayrali turlarda kimyoviy energiyaning asosiy qismi oziqa moddalarining molekulyar kislorod bilan oksidlanishi natijasida hosil bo`ladi. Bu

211

jarayonlar organizm to`qima va hujayralarida kechganidan biologik oksidlanish to`qimaning nafas olishi yoki hujayraning nafas olishi deb aytiladi.
Biologik oksidlanish reaktsiyalari fermentlar ishtirokida boradi. Proton va elektronlarni oksidlanayotgan metabolitdan kislorodga tashilishi 4 guruh fermentlar ishtirokida yuz beradi.
Piridinga bog`liq bo`lgan degidrogenazalar – kofermenti NAD, NADF
Flavinga bog`lq bo`lgan degidrogenazalar –prostetik guruh sifatida FAD, FMN
Elektronlar ubixinon (koenzim Q) ishtirokida sitoxromlarga o`tkaziladi, protonlar tashqi muhitga o`tadi.
Sitoxromlarning– 5 xili – b, c₁, c, a, a₃ mavjud Moddalarning oksidlanish jarayonlari quyidagilarga bog`liq:
oksidlanadigan substratdan vodorodning ajralib chiqishi – degidrirlanish;
substratladan elektron yo`qotilishi;
kislorodni substratga birikishi. Ushbu reaktsiylar bir xil ahamiyatga va tirik hujayrada oz o`rniga ega.
Oksidlanish jarayoni ya`ni vodorodni yoki elektronni birikishi, alohida bormasdan qaytarilish reaktsiyasi bilan tutashadi. Ikkala - oksidlanuvchi va qaytariluvchi moddalar oksidlanish-qaytarilish jufti yoki redoks-juftligini hosil qiladi.
Turli xil moddalarning oksidlanish va qaytarilish xossalari ularning elektronga moyilligiga bog`liq. Substrat o`zining elektronini qancha osonlik bilan bersa, uning qaytarilish xossasi shunchalik kuchli bo`ladi. Aksincha, elektronga juda moyillik uning oksidlanish xossasini yuqori ekanligini namoyon qiladi. Istalgan oksidlanish-qaytarilish juftining qaytarilish reaktsiyasiga qobiliyati standart oksidlanish-qaytarilish potentsiali yoki redoks potentsial bilan belgilanadi. U oksidlovchi yoki qaytariluvchi 1,0 mol/l kontsentratsiyada 25˚C va pH 7,0 bo`lgan sharoitda yarim o`tkazgichda yuzaga keladigan elektr harakatlantiruvchi kuchi (voltlarda) ifodalanadi hamda elektrod bilan muvozanatda bo`lib, qaytaruvchidan elektronni qaytadan qabul qilishi mumkin.

212

Oksidlanish-qaytarilish juftining standart redoks potentsiali H₂ ↔ 2H⁺ + 2e^-tenglamasiga mos holda shartli ravishda 0 deb qabul qilingan. pH 7,0 ga teng bo`lgan fiziologik sharoitda, ya`ni hamma oksidlanish-qaytarilish juftlarining
standart redoks potentsiallari o`lchanadigan sharoitda sistemaning redoks potentsiali H<sub>2</sub>/ 2H<sup>+</sup> + 2e<sup>-</sup> -0,42 V ga teng. Uning manfiy qiymatga ega ekanligi qaytarilish xossasining kuchli ekanligini bildiradi. Redoks-potentsial qanchalik ko`p manfiy qiymatga ega bo`lsa, redoks juftning elektron berish xossasi, ya`ni qaytaruvchilik vazifasini bajarishi shuncha yuqori bo`ladi. Aksincha, redoks-potentsial qancha ko`p musbat bo`lsa, redoks – juftning elektron qabul qilishi, ya`ni oksidlovchilik xossasi shuncha yuqori. Masalan, NAD∙H+H⁺ / NAD⁺ juftining redoks potentsiali -0,32 V ga teng bo`lib, uning elektron berish qobiliyati kuchli ekanligini bildiradi, ´ O<sub>2</sub> / H<sub>2</sub>O juftining redoks potentsiali esa yuqori musbat qiymatga + 0,81 V ga teng, shuning uchun kislorodning elektron qabul qilish xossasi kuchli.
Redoks-potentsial qiymati biologik oksidlanishda elektronlar oqimining yo`nalishini oldindan aytib berish va bir redoks-juftdan boshqasiga elektronlarning o`tkazilishida energiyaning o`zgarishini hisoblash imkonini beradi.
Oksidlanish substratlari oqsil, yog` va lipidlarning katabolizmi borishi jarayonida hosil bo`ladi. Bu substratlar hujayrada joylashgan degidrogenazalar ishtirokida amalga oshadigan biologik oksidlanishning ko`p tarqalgan turi, ya`ni degidrirlanishga uchraydi. Bunday degidrirlanish reaktsiyalarida vodorodning aktseptori sifatida kislorod emas, boshqa substrat bo`lsa, bunday reaktsiyalar anaerob oksidlanish; agar vodorodning aktseptori kislorod bo`lib, suv hosil qilinsa, bunday biologik oksidlanish reaktsiyalari to`qima nafas olishi deb aytiladi.
Anaerob oksidlanish reaktsiyalarida nikotinamidga bog`liq degidrogenazalar ishtirok etib, organik substratdan ajralib chiqqan vodorodning aktseptori vazifasini NAD⁺ va NADF⁺, flavinga bog`liq degidrogenazalar ishtirokidagi vodorodning aktseptori vazifasini FMN va FAD bajaradi. Degidrirlanish substratlari mitoxondriyadan tashqarida hosil bo`ladi va keyin mitoxondriya ichiga o`tkaziladi hamda u yerda moddalarning oksidlanish reaktsiyalari amalga oshadi.

213

6.4. Biologik oksidlanish ta`limotining qisqacha tarixi

Barcha murakkab organik birikmalarni hujayra va to`qimalarda maxsus fermentli sistemalar ishtirokida, kislorod yordamida oksidlanib suv va karbonat angidridgacha parchalanishini biologik oksidlanish deb ataladi. Biologik oksidlanish bir guruh olimlar – jumladan A.Lavuaze, A.Bax, O.Varburg, V. Palladin D.Grin, P.Mitchell, D.Keylin, A.Lenenjer, V.Engelgard, va boshqalarning ilmiy izlanishlari natijasidir. Biologik oksidlanish doimo past haroratda, suv ishtirokida va alangasiz muhitda yuz beradi. Enert gaz hisoblangan kislorod hech qachon to`g`ridan – to`g`ri reaktsiya jarayonida qatnashmasligi mexanizmi haqida bir necha nazariyalar mavjud, jumladan: XVIII asrda A.Lavuaze biologik oksidlanish jarayonini o`rganish borasida nafas olish va yonish jarayonining o`xshashligini isbotlab berdi. A.Lavuaze o`z kuzatishlariga asoslanib, nafas olish – juda ham sekinlik bilan boradigan yonishdir, degan xulosaga kelgan. Nafas olish bilan yonish jarayonining o`xshashligini faqat reaktsiyaga kiruvchi moddani reaktsiya oxirida hosil bo`ladigan mahsuloti va chuqqan energiyani hisobga olish yo`li bilan kuzatish mumkin.

1897 yil A.N.Baxning molekulyar kislorodning faollanishini tushunturuvchi peroksid nazariyasi e`lon qilindi. Ushbu nazariyada har qanday oksidlanishda faol kislorod ishtirok etishi shartligi ilgari surilgan. О = О → - О – О – (faol kislоrоd) oksigenaza deb nomlangan modda molekulyar kislorodni biriktirib, peroksid hosil qiladi, peroksid tarkibidagi kislorod peroksidaza fementi ishtirokida substratni oksidlaydi.
Ammо bu mеxanizm bir qatоr mоddalarning o`simliklarda оksidlanishini yеtarli darajada tushintirsa ham, hujayraning nafas оlishidagi asоsiy mеtabоlitlarni оksidlanishiga umuman alоqasi yo`q.
Barcha ishlarning davоmi sifatida 1907 yil rus оlimi V.I.Paladinni qilgan tadqiqоtlari muhim ahamiyatga ega bo`ladi. Paladinning nazariyasiga binоan nafas оlish pigmеntlari yoki xrоmоgеnlar mоlеkulyar kislоrоdni оksidlanayotgan

214

substratga ko`chirilishini ta`minlamaydi, substratdagi vоdоrоdni o`ziga biriktirib оladi va kеyinchalik ularni mоlеkulyar kislоrоdga uzatadi.
V.I.Paladin nazariyasiga ko`ra biоlоgik оksidlanish jarayonida kislоrоdning substratga birikishi emas, balki substratdan vоdоrоd atоmlarining ajralishi, ya`ni ularning faоllanishi ahamiyatga ega.
V.I. Paladining tadqiqotlari natijalarini G.Vinland tomonidan o`rganilgan bir qator ishlar tasdiqladi.
To`qimani nafas оlishidagi kislоrоdni оksidlanish nazariyasini mеxanizmini nеmis оlimi Varburg rivоjlantirdi. Uning fikricha to`qimaning nafas оlishida kislоrоdni faоllanishi asоsiy, natijada kislоrоd vоdоrоd bilan birikib suv hоsil bo`ladi. Varburg 1912 yil gеm saqlоvchi sitоxrоmоksidaza dеb nоmlangan оqsillarni o`rganib, ular kislоrоdni faоllashini aniqlagan. Yuqoridagi fikirlarni umumlashtirib, u turli substratlar oksidlanish jarayonida ham degidrirlanish, ham kislorod bilan oksidlanishini hamda substratlarning degidrirlanishidan boshlanishi kislorodga elektronlar o`tkazish bilan tamomlanadigan nafas olish zanjiri mavjudligi to`g`risidagi xulosaga keldi. 1931yil B.A.Engelgard oksidlanishli fosforlanishni, y`ni nafas olishni fosforlanish bilan bog`lanish mexanizmini aniqladi.