yilning 15-may sanasi bilan “Lotin yozuviga asoslangan o„zbek alifbosini keng
joriy etish va yana-da takomillashtirish bo„yicha harakatlar rejasi” ishlab chiqildi
asrda yozuv uch marta tub isloh qilindi – bir grafik tizimdan boshqa grafik tizimga
6
ko„chirildi. Jahon xalqlarining yozuv tarixida bunday hodisa kamdan-kam
kuzatiladi.
Mavjud manbalar va hujjatlar tahlilidan shu narsa ma‟lum bo„ladiki, o„zbek
yozuvining XX asr tarixi to„rt davrni o„z ichiga oladi:
1-davr – arab grafikasiga asoslangan yillar (1900-1929).
2-davr – lotin grafikasiga asoslangan yillar (1929-1940).
3-davr – rus grafikasiga (kirillitsaga) asoslangan yillar (1940-1993).
4-davr – ikkiyozuvlilikka (rus-o„zbek va lotin-o„zbek alifbolariga)
asoslangan yillar (1993-2010 va hozirgi davrda).
Birinchi davrning 1916-1917 yillargacha bo„lgan bosqichida yozuvni isloh
qilishga qaratilgan jiddiy harakatlar kuzatilmaydi. Bu bosqichda asosiy e‟tibor
yangi usulda ta‟lim berishga asoslangan maktablarni tashkil etishga, ularda diniy
darslar bilan birga dunyoviy ilmlarni ham o„qitishga, shu orqali xalq ommasini
ma‟rifatli qilishga qaratiladi.
Bu jarayonni, tabiiyki, yangi mazmundagi o„quv-uslubiy qo„llanmalarisiz
tasavvur qilib bo„lmas edi. Ayni shu ehtiyoj bir qator yangi kitoblarning
yaratilishiga olib keladi: «Ustodi avval» (Saidrasul Saidazizov. Toshkent, 1900,
1902), «Adibi avval» (Munavvarqori Abdurashidxonov. Toshkent, 1907), «Adibi
soniy» (Munavvarqori Abdurashidxonov. Toshkent, 1907), «Kitob ul-atfol»
«Bolalar uchun kitob» (Mahmudxo„ja Behbudiy. Samarqand – 1908, 1914),
«Birinchi muallim» (Abdulla Avloniy. Toshkent, 1911), «Ikkinchi muallim»
(Abdulla Avloniy. Toshkent, 1912), «Turkcha qoida» (Faxriddinov
Muhammadamin. Toshkent, 1913), «Savod» (Xivalik muallim Muxtor Bakr.
Qozon, 1913), «Ta‟limi avval» (Rustambek Yusuf o„g„li. Toshkent, 1912, 1914),
«Turkiy alifbe» (Muhammadxon Abdulxoliq o„g„li. Qo„qon, 1916), «Rahbari
soniy» (Abdullaxo„ja Saidmuhammadxo„jaev, 1916), «Birinchi yil» (Saidrizo
Alizoda. Samarqand, 1917), «Rahbari avval» (Faxriddinov Muhammadamin.
Toshkent, 1917) kabi kitoblar shular jumlasidandir.
Bunday kitoblarda yozuvni isloh qilish masalalarini ko„rish maqsad
qilinmagan bo„lsa-da, ularni (kitoblarni) yaratish, shular asosida savod chiqarish,
to„g„ri yozish va to„g„ri o„qish ko„nikmalarini shakllantirish jarayonida imlo
qoidalarini mukammallashtirish, alifboni o„bek tili xususiyatlariga moslashtirish,
tinish belgilari tizimini va qoidalarini shakllantirish zarurati borligi sezila borgan,
bunday zarurat sezgisi esa, o„ylaymizki, yozuv islohotiga jiddiy zamin hozirlagan.
Buni qo„qonlik ma‟rifatchi Ashurali Zohiriyning quyidagi gaplari ham
isbotlaydi. U o„zining 1916 yilda nashr ettirgan «Imlo» darsligida bu haqda
shunday deydi: «... Bizning hozirgi (eski) imlomizda qoida degan narsa aslo rioya
etilmag„onligidan har kim o„zicha qanday yozmoqni xohlasa, o„shanday yoza
berg„on; bu adabiyotimizning kengayishiga sad(devor) bo„lib, yoshlarimizning
7
qiynalishidan boshqa ajnabiy millatlarning qoshida tilimizni masxara qildirib,
madaniy tillarga baho qo„yg„onda, qimmati hech bo„lishiga sabab bo„ldik. Shunga
binoan bul «Imlo» risolasini yozdim. Eng zarur qoidalarni darj etdim... «hoye
rasmiya»ni imlomizg„a kirg„izdim...»
1919-yilda Toshkentda Fitrat boshchiligida til-imlo va adabiyot masalalari
bilan shug„ullanuvchi to„garak-seminar – «Chig„atoy gurungi» jamiyati tashkil
topadi. Bu haqda «Ishtirokiyun» gazetasi shunday yozgan edi: «Toshkentda yosh
buxoroliklarning faol a‟zolaridan Fitrat afandi ila o„zbek yoshlari tarafidan
«Chig„atoy gurungi» nom(li) yangi bir jamiyat tuzilgan. Milliy ishlar komissariati
tarafindan tasdiq etilib ishka kirishkan.
Bu jamiyatning maqsadi: Turkistondagi eski va yangi turkiy asarlarni jam
qilib, turkiy tilini ihyo qiluv haqinda materiyol hozirlamoq, lug„at va adabiyot
dunyosin boyitmoqdir».
Shun kabi harakatlar o„tgan asr boshida keng amalga oshirilgan bo„lib,
o„zbek ziyoliylarining dunyoviy qarashlaridan sobiq ittifoq hukumati o„z
maqsadlari yo„lida foydalanishga erishgan.
Do'stlaringiz bilan baham: 
