Тарихий манбашунослик ўқув қўлланма Бакалаврлар учун

8.3.12. 
“Лубоб ул-албоб” 
“Лубоб ул-албоб” (“Қалблар қалби”, 1222-1223 йиллари ёзилган) номли 
асарнинг муаллифи Саъдуддин Муҳаммад Авфий бўлиб, у ХII асрнинг 
сўнгги чораги ва ХIII асрнинг биринчи ярмида яшаган адиб, таржимон ва 
тазкиранавис олимдир.
Авфий 1172-1177 йиллар орасида Бухорода туғилган, асосий 
маълумотни она шаҳрида олган ва 1201 йили Самарқанд ҳокими Қорахоний 
Иброҳим IV ибн Ҳусайн (1178-1204 йй.) саройига таклиф этилган. У бу ерда 
кўпгина фозил кишилар, жумладан шайх Нажмуддин Кубро (1221 йили 
Урганжда мўғуллар қирғини вақтида ҳалок бўлган) ҳамда шайх Маждиддин 
Бағдодий (1216 йили хоразмшоҳ Алоуддин Муҳаммаднинг амри билан қатл 
этилган) билан учрашган.
Олим 1205 йилдан бошлаб Мовароуннаҳр ва Хуросон бўйлаб кўп 
саёҳат қилган, дастлаб Нисо, Марв, Тус, Ҳирот ва Сеистонда бўлади. У 
Нишопурда ҳам бўлиб, Хуросоннинг етук арабийнавис ва форсинавис 
шоирлари билан яқиндан танишади. Хуллас, олим Хуросон шаҳарлари 
бўйлаб қилган саёҳати вақтида бўлажак тазкираси учун маълумотлар 
тўплайди.
Авфий мўғуллар истилоси арафасида Ҳиндистон сафарига отланади. 
Ғазнага етканда Чингизхон (1206-1227 йй.) бошлиқ мўғул қўшинларининг 
Ўрта Осиёга бостириб киргани ҳақида хабар тарқалади. Олим Хуросон ва 
Мовароуннаҳрдан келган қочоқларга қўшилиб Ҳиндистонга жўнайди ва 1222 
йили Панжобнинг Уч вилоятига келиб, бу ернинг ҳокими Носируддин 
Қабочанинг (1205-1227 йй.) хизматига киради. Орадан кўп вақт ўтмай, 
Авфий Гужоратга қози қилиб тайинланади. У 1227 йили Деҳлига кўчиб 

---

келиб, Султон Шамсуддин Элтутмишнинг
29
хизматига киради ва умрининг 
охиригача шу ерда кун кечиради. 
Нуриддин Муҳаммад Авфий Учда турган вақтида ўзининг “Лубоб ул-
албоб” номли тазкирасини ёзди, Гужоратда эса арабийнавис олим қози 
Муҳсин Тануҳийнинг (940-994 йй.) “Ал-фараж баъд аш-шиддат” (“Офатдан 
сўнгги овуниш”, 984 йили ёзилган) номли асарини араб тилидан форс тилига 
таржима қилди. “Жавоми ул-ҳикоят ва лавомиъ ар-ривоят” (“Ҳикоятлар 
мажмуаси ва ривоятлар шуъласи”) асарини ҳам ўша ерда ёза бошлади. 
“Лубоб ул-албоб” тазкира бўлиб, унда Ўзбекистон, Хуросон, Ироқ, 
Озарбайжон, Ғазна ҳамда Ғарбий Ҳиндистонда Х-ХII асрларда яшаб ижод 
этган 299 шоир ва адиб ҳақида умумий маълумот берилади. Асар Уч 
вилоятининг ҳокими Разиуддин Абубакрнинг топшириғи билан ёзилган. 
“Лубоб ул-албоб”нинг форсий матни 1903 ва 1906 йиллари Э.Браун ва 
Мирза Муҳаммад Қазвиний тарафидан чоп этилган. 
Авфийнинг иккинчи муҳим асари “Жавоми ул-ҳикоят” бўлиб, 1227-
1236 йиллари орасида ёзилган. Асар тўрт қисмдан, ҳар бир қисм эса 25 
бобдан иборат. Унда Ҳинлистон, Эрон, Ўрта Осиё ва Ўзбекистоннинг 
ижтимоий-сиёсий ва маданий ҳаётига оид 2113 та тарихий латифадан иборат. 
Биз учун унинг айниқса тўртинчи қисми алоҳида қиммат касб этади. Бу 
қисмда Ўрта Осиёнинг қадимий туркий халқлари ва Бухоро садрлари ҳақида 
муҳим маълумотлар бор. 
“Жавоми 
ул-ҳикоят” 
чоп 
қилинмаган, 
айрим 
қисмлари 
И.Низомутдинов ва Т.Файзиев томонидан ўзбек тилига таржима қилинган.