T me/akrommalik

T.me/akrommalik 
 
www.facebook.com/akrom.malik2020 
 
Y
o‘q, so‘z emas, so‘z topsa -da, holi yo‘q edi, zotan. Nadomat, tavba, 
isti
g‘for,  qayta  diydor,  taqdir  qoshidagi  taslimiyat  Shafiqani  ajib  kayfiyatga 
tutib berdi. Roziya xonim buni yaxshi tushundi. Uni 
o‘z holiga qo‘ydi. 
Fotih Karimnikiga borganlarida xonadon sohibi qaygadir ketibdi, tezda 
qaytaman, debdi. Ularni 
Аmina ochiq yuz ila kutib oldi. 
Bir  finjon  choy  ichisharkan,  Roziya  xonim  vaziyatdan 
Аminaning 
xabari bor-y
o‘qligini bilishni istadi.  
 
–  Аmina  xonim,  –  dedi  u.  –  Biz  kecha  ham  keldik.  Bugun  yana 
uyingizdamiz.  Bu  sizni  ajablantirmayaptimi?  Sohibingiz  bu  xususda 
gapirdimi? 
Аmina chiroyli ko‘zlarini dasturxondan uzmay dedi: 
 
–  Erim  gapirmadi,  men  ham  so‘ramadim.  Sohibim  munosib  bilgan 
gapini  aytadi,  munosib  bilmasa,  aytmaydi.  Men  esa  talab  qilmayman, 
– 
Аmina  shunday  deb,  biroz  sukut  saqladi,  so‘ng  davom  etdi.  –  Biroq 
erimning ilk zavjasi Shafiqa xonim tashrif buyurganini juda yaxshi bilaman. 
Roziya  xonim  ham  ajablandi,  ham  xotirjam  tortdi. 
Аjablanishi 
ehtiromdan,  xotirjamligi  shukrdan  iborat  edi.  Shafiqaning  esa  ichi  kuydi. 
Negadir qizarib ketdi. Yuzidagi parda buni oshkor etmadi, berkitdi.  
 
– Erim uylansa, monelik qilolmayman, bu uning haqqi, – dedi Аmina. 
Garchi  u  mardona  s
o‘zlasa  -da,  sasida  bir  alam  jizilladiki,  sezmaslik 
mumkin emasdi. 
Shafiqa  yuzidagi  pardani  k
o‘tardi,  chehrasining  go‘zalligi  uyni  yoritdi, 
g
o‘yo, u ikki qo‘li bilan Аminaning qo‘llarini tutdi: 
 
– Аmina, men Shafiqaman, – dedi dona-dona qilib. – Robbim erimga 
sizdek  solihani  nasib  etganidan  behad  shodman,  men  ham 
o‘zimni  Аlloh 
y
o‘lida Fotih Karim va bolalarim xizmatiga bag‘ishlamoq uchun keldim. Biz 
ayollar  rashk va makrdan  zinhor  xoli emasmiz. 
Аllohdan ko‘rqishgina bizni 
rashk  va  makr  azobidan  ozod  etadi.  Fotih  Karim  nikohiga 
o‘tar  ekanman, 

---