T me/akrommalik

T.me/akrommalik 
 
www.facebook.com/akrom.malik2020 
 
chumolilarning  karvonini  t
o‘sdim.  Bir  necha  chumoli  bargga  chiqdi.  Bargni 
suvga  q
o‘yib  yubordim.  Nazarimda,  chumolilar  uchun  barg  kema  edi.  Bu 
«kema»ning  ariqda  «suzishi»ni  tomosha  qilib,  oqim  bo‘ylab  yugurdim. 
Ortimdan onamning xavotirli sasi keldi: 
– Аbdulloh, uzoqlashma, bolam! 
«Kema»  suv  o‘rtasiga  ketib  qoldi,  men  chumolilarni  taqdir  izmiga 
qoldirib, onamga qarab yugurdim.  
– Ona, non! – dedim. 
Onam  tugundan  qora  bu
g‘doy  noni  olib  berdi.  Men  ariqqa  keldim. 
Nonning  yarmini  akamga  berdim. 
O‘zimning  ulushimni  suvga  botirib, 
qotgan nonni yumshatib, o
g‘zimga solib chaynay boshladim.  
O‘tovdan  bir  kampir  chiqdi.  Ortidan  boyagi  ayol  ko‘rindi.  Kampir 
ayoldan  nimanidir s
o‘radi. Аyol ham bizni ko‘rsatib javob berdi. Kampir biz 
tomon kela boshladi. Onam unga tomon peshvoz yurdi: 
– Аssalomu alaykum, ona, – dedi. 
Kampir ham 
o‘z qizini ko‘rgandek onamni bag‘riga bosdi: 
– Va alaykum assalom, chirog‘im, – dedi. – Qo‘noqmisizlar? 
–  Ha,  ona,  qo‘noqmiz.  Uyg‘urmiz.  O‘g‘lingiz  o‘zyurar  ulov  axtarib 
ketdi, 
– dedi onam. – Yukimiz ko‘p. Yo‘limiz mo‘l. 
– Voyyy, chirog‘im, – astoydil achindi  Turkman ona.  Men turkmanlar 
yurtida  ekanligimizni  bilganim  uchun  kampirni  xayolimda  «Turkman  ona» 
deb  atadim. 
–  Musofirlik  qursin,  chirog‘im.  Biz  turkmanlar  cho‘lma  –cho‘l 
yuramiz.  Umrimiz  sahroda 
o‘tadi.  Bizga  buning  hech  bir  og‘iri  sezilmaydi. 
Lekin Vatanidan chiqqan odamga qiyin. Yur, chiro
g‘im, o‘tovga yur. 
Onam taraddudlandi:  
– Ona, yuklarimiz bor. O‘g‘lingiz ham kelib qolsa... 
–  Yuklaring  joyidan  qimirlamaydi.  O‘g‘lim  kelsa,  ana,  nevaralarim. 
Xabar  berishadi,  yuraqol, 
–  qistadi  Turkman  ona.  Unga  ergashib,  o‘tovga 
kirdik. 
O‘tov  ichi  keng  va  salqin  ekan.  Yerda  guldor,  yumshoq  gilam 

---