С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

ҳаводан тўйиб-тўйиб нафас олди. Қўл-юзини ювиб, яна ҳужрага
қайтди. Посбон зшикни беркитиб кетди. Бир неча дақиқадан сўнг
нонушта олиб келган киши яна чой-нон, қанд олиб кириб, Етим-
нинг олдига қўйиб кетди.
Овқатланиб бўлгач, Етим яна каравотга чўзилиб. шифтга қараб
ётган ҳолда кўзини бир оз илинтириб олди. Лекин энди унинг
юраги сиқила бошлади:
— Ахир, етимхонада ўқитади дейишарди, ўқиш қачон бош-
ланар экан, бошқа болалар қаерда экан? Ёлғизлик жонга тегди-
ку! — деди ўзига-ўзи.
У ўрнидан туриб, темир панжарали дераза ёнига борди, таш-
қарига қарамоқчи бўлди, аммо ҳеч нарсани кўролмади. Чунки
дераза ойнасига оқ нарса суртилган бўлиб, ташқари кўринмас эди.
Шундан сўнг у ҳовлига чиқмоқчи бўлиб, эшикни тортди, эшик
очилмади ташқаридан қулфланганди. Юраги баттарроқ қисилиб
кетди:
— Ажабо! — деди у ўз-ўзига,— етимхонада болаларни бнр уйга
ёлгиз қамаб қўяр эканлар-да? Бу яхши эмас. Буни катталарга
айтиб тартибни ўзгартириш керак...
У яна каравотга чўзилди, ўрнидан туриб хонада уёқдан-буёққа
юра бошлади... Юраги қисилиши ниҳоятига етганда, эшик очилиб,
чой-нон келтирган киши стол устига нон билан шўрва келтириб
қўйдн-да. чойнак-пиёлани йиғиштириб олди.
У эшикдан чиқиб кетаётганда Етим:
— Тўхтаб туринг, амаки! Ўқиш қачон бошланади? — деб
сўради.
У одам Етимнинг юзига таажжубланиб қараб қолди ва:
— Бу ерда ўқимайдилар,— деди.
— Бошқа болалар қаерда? — яна сўради Етим.
— Бу ерда сендан бошқа бола йўқ,— жавоб берди у.
У одам таажжубланган ҳолда эшикни қулфлаб кетди. Етим
ҳам «боласиз ва ўқишсиз етимхона»га ҳайрон бўлиб, курсига
боркб ўтирди ва шўрва ичишга киришди. У нонни шўрвага