Ронда Берннинг "Ҳаётнинг энг буюк сири"

сизнинг муваффақиятингиз — бу
шунчаки шахсий иззат-нафсдан кўра улуғрок, иш,
бу снзнннг ўзлигннгаздир. 
Худбин бўлманг, му- 
ваффақият қозонинг. Дунё сизга муҳтож!
Ўн саккизинчи боб
М У Н О С А Б А Т Л А Р И М И З
М ен доим ниҳоятда муҳим иш қилаетгандек
ҳаракат қиламан.
Уильям Жеймс
Шахсий муносабатлар нафас олаётганимиз ҳаводек 
муҳим. Ҳар биримиз дўстларга, маҳбубларга, шерик- 
ларга, қувонч, қайгу, хавф, бахтсизлик, муваффақи- 
ятимизни бўлаша оладиган одамларга муҳтожмиз. Бу 
ўзаро муносабатлар ҳар биримизга нисбатан чуқур 
таъсир кучига эга. Ҳар биримиз муҳаббатга, кимгадир 
боглиқ бўлишга эҳтиёж сезамиз, шундай эса-да, ора- 
мизда масофа сақлаймиз, бир-биримизга қўл чўзишга 
ва ўзаро муносабатларимизни янада мазмунли қилиш- 
га ожиз бўламиз ёки буни истамаймиз.
Биз янги ёндашувларга ва инсонларнинг ўзаро 
муносабатларидаги имкониятларни ўрганишга муҳ- 
тожмиз. Шунга қўл урсак, бир-биримиз учун доимий 
қўллаб-қувватлаш манбаига айланишимиз мумкин, бу 
эса бизга янада кучли бўлишга ёрдам беради. Бир- 
биримизга қандай ёрдам беришимиз мумкинлигини 
тушзшиб етсак, бу янада маънили муносабатларга эл- 
тувчи йўл сари қўйган илк қадамимиз бўлади. Очиқ- 
роқ муомала қилсак, одамлар ҳам шундай жавоб бе- 
ришларини ва бизни боримизча қабул қилишларини

---

кўрамиз. Гап кўтара олмаслик ўрнини шу пайтгача 
туймаган ҳисларингиз эгаллайди: эркинлик, тетиклик 
ва руҳланиш туйгулари. Бу рўй берганда, ҳар қан- 
дай муносабатлар чуқур мазмунга эга, муҳим ва чуқур 
маънили бўлиб боради. Яна нима керак бизларга?
Хар бир инсон такрорланмас, ноёб ва ҳурматга 
лойиқдир. У — юлдуз. Эрингиз, рафиқангиз, ота- 
онангиз ҳам ана шундай бетакрор, нодир ва маф- 
тункордирлар. Дўстларингизнинг ҳар бири, раҳбарин- 
гиз, ресторандаги официантка, такси ҳайдовчиси, кўз 
юмаётган қария, қўшни бола — барчаси такрорлан- 
мас, беқиёс ва ҳурматга лойиқдир.
Ҳар бир инсон, кимлиги ва қандай мавқега эгали- 
гидан қатьи назар, ўзига хос эканлигини англаш биз- 
нинг одамларга нисбатан муносабатимизни ўзгартира- 
ди. Буни тушуниб етганимизда биз уларга етарлича 
ҳурмат билан қарай бошлаймиз. Одамлар ўзларининг 
алоҳида хислатга эгаликларини балки билмаслар ёки 
буни юзага чиқармаслар, лекин биз буни биламиз ва 
улар билан тегишлича муомала қиламиз.
Инсонлар ўзларида кўра оладиганларидан кўп- 
роқни нўришни ўрганинг. Ҳар бир кишининг ичида 
улуғворлик уруғи яширинган ва сиз инсонларнинг 
камчиликлари, муаммолари орасида уларнинг салоҳи- 
ятини, қалбини, ички гўзалликлари ва қобилиятларини 
кўрсангиэ, уларга имконият берган бўласиз.
Бир неча йил олдин Сан-Францискода маъруза-. 
ўқиётганимда инсон билан юлдуздек муомала қилиш
Ҳ А Р Б И Р И Н С О Н БУ — Ю Л Д У З

---

Ч
А
Р
С
А
Г
А
Қ
О
Д
И
Р
одамни ўзгартириб юборгудек қудратга эгалигини илк 
бор кўрдим. Мамлакат бўйлаб саёҳатимни ҳамкасбим 
ва унинг оиласи билан амалга ошираётгандим. Бола- 
га энага топиш жуда қийин бўлди ва умримда мен 
кўрган энг қўпол, энг бадхулқ аёлни ёллашга мажбур 
бўлдик. У доим нимадандир норози бўларди, уйга ке- 
лиши билан биз у билан гаплашмаслик учун шошиб 
кетиб қолардик. Кунлар ўтгач, унга нисбатан салбий 
қарашлар онгимни эгаллаб олганлигини пайқадим ва 
муносабатимни ўзгартириб кўришга қарор қилдим. 
Қалбининг тубида у зийрак ва қувноқ одамлигини, 
биз кўраётганимиз шунчаки ташқи қобиқ эканлигини
ҳис этиб турардим. Мен уни ана ўшандай деб та-
•• *
саввур қилдцм ва уни ёруғлик нури деб кўз олдимга 
келтира бошладим.
Шундан кейин у келганида мен уйдан чиқиб ке- 
Я тишга шошмадим, балки унга мурожаат қилиб: “Би- 
з ласизми, ҳар гал сиз уйга келганингизда, хонадонимиз 
У нурга тўлиб кетгандек туюлади”, — дедим. У менга 
| ҳайрон бўлиб қаради. Мен эътибор бермай давом эт- 
| дим: “Сизни, энагалик маҳоратингизни жуда қадр-