Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Karşıyaka, 3 Ekim
Munise ile bana köşkün üst katında denize karşı bir oda verdiler. 
downloaded from KitabYurdu.org

---

310 
Küçük, fakat kuş kafesi gibi şirin bir yer. 
Geç vakte kadar penceremden rıhtımı ve denizi seyrettim. 
Pencerem, bütün körfezi görüyor. Karşıda İzmir, yıldızlarla donanmış 
bulut kümelerine benzeyen tepeleriyle, muhteşem bir donanma aydınlığı 
içinde yanan Kordonuyla görülecek şey. 
Fakat doğrusu, önümdeki Karşıyaka rıhtımı, beni daha ziyade 
eğlendirdi. Burada ne güzel, ne eğlenceli bir hayat var. Gece yarısına 
kadar tramvaylar işliyor, havagazlarının yeşil aydınlığında ardı arkası 
kesilmeyen genç kafileleri piyasa ediyor. Uzakta, denize allı, yeşilli 
ziyalar akıtan bir gazinoda, gitarla kâh şen, kâh mahzun havalar 
çalıyorlar. 
Bilmem niçin, bana öyle geliyordu ki, bu hafif aydınlıkta yalnız 
elbiselerinin siyah yahut beyaz lekelerini fark ettiğim insanlar, hep, 
birbirlerini seven nişanlı çiftlerdir. Yalnız onlar değil, karanlığın bütün 
görünmeyen köşeleri, denizin içinde koyu hayaletleri fark edilen kaya 
yığınlarının üstü, hep böyle görünmeyen sevgilerle dolu. 
Denizden gelen fısıltılar, dudak dudağa gizli söyleşmeler. Gecenin 
göğsüme basan, nefesimi tıkayan ılık nefesleri, öyle genç kızların 
dudaklarından geliyor ki, başları sevgililerinin boynunda, gözleri onları 
gece denizleri gibi koyulaşmış yeşil gözlerinde. 
Beni bu köşke bir küçükhanım gibi nezaketle kabul ettiler. Kendi 
yüküm, hiçbir zaman bana ağır gelmemişti. Böyle olduğu halde 
bavulumu kendi elimle odama çıkarmama müsaade etmeyen, onu zorla 
elimden çekip alan ihtiyar kalfaya minnettar oldum. Munise, daha 
bunları anlayacak yaşta değil. Köşkün ihtişamı biçarenin gözlerini 
kamaştırdı. Demin yukarı çıkarken, evimizde her zaman yaptığı şakayı 
tekrar etmek istedi, merdivenin yarısında birdenbire eteğimi yakaladı, 
çıktığım basamaklardan beni geri indirmeye uğraştı. Kolundan tuttum, 
kulağına eğilerek: 
-Munise, biz artık başkasının evindeyiz çocuğum... İnşallah yine 
downloaded from KitabYurdu.org

---

311 
kendi evimiz olursa o vakit kızım, dedim. 
Çocuk, birdenbire durdu. Ne demek istediğimi anlamıştı. 
Odaya girdiğimiz vakit, güzel küçük yüzündeki sevinç sönmüştü. 
Bu çocuk, beni ne kadar ince anlıyor. Kollarını boynuma doladı, her 
zamandan ziyade bana sokularak küçük küçük buselerle yüzümün her 
tarafını öptü. 
Penceremi kaparken bir kere daha dışarıya baktım. El, ayak 
çekilmiş, fenerler sönmüş, biraz evvel sahil fenerleriyle oynaşan deniz 
bile, şimdi kumsalın bir kısmını boş bırakarak daha uzaklara çekilmiş, 
yavaş yavaş uyuyan bir çocuk gibi başını kayaların beyaz yastığına 
koymuş... 
Ben buraya bugün gelirken... (Fakat bunu yazmaya cesaret 
edemeyeceğim, dursun.)