Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

İzmir, 22 Eylül
Bugün, müsabakaya girdim. Tahriri imtihan fena gitti; istikrar, 
istismar istifa gibi sekiz, on fiilin muzarilerini, emrihazırlarını, tahriren 
tasrif ediniz, dediler. Kelimelerin Türkçelerini bilmiyorum ki, 
Fransızcasını yazayım. Fakat şifahi imtihan iyi oldu, Reşit Beyefendi 
benimle Fransızca konuştu. Behemehâl kazanacağımı ümit ettirecek bazı 
sözler söyledi. 
Allah, Munise’ye acısın. 
İzmir, 25 Eylül
Netice anlaşıldı, imtihanı kazanamadım. Kâtiplerden biri dedi ki: 
-Eğer Reşit Beyefendi istemiş olsaydı, behemehâl kazanırdınız. 
Onun reyi hilafına iş görmek kimin haddine düşmüş! Herhalde bir fikri 
var. 
Vaziyetim çok fena. iki güne kadar aybaşı oluyor. Kira vermek 
lâzım. Anneciğimden kalan son bir madalyon imdadıma yetişti. Bugün 
onu karşı komşulardan birine verdim. Kocasına sattırarak parasını 
getirecek. Bu yadigârı elden çıkarmak istemiyordum; çünkü içinde 
annemle babamın evlendikleri sene çektirdikleri fotoğraf vardı. Biçare 
fotoğraf, şimdi çıplak kaldı. Fakat bunun için de bir teselli buldum. 
Kendi kendime: “Annemle babam, kimsesiz kızlarının kalbi üstünde 
durmayı, elbette bir altın parçası içinde yatmaya tercih ederler” diyorum. 
downloaded from KitabYurdu.org

---

309 
İzmir, 27 Eylül
Bugün Reşit Beyefendi’den bir tezkere aldım. Bana bir iş bulmuş. 
Görüşmek için Karşıyaka’daki köşküne çağırıyor. Maarifteki kâtip, bu 
beyin bana düşmanlık ettiğini söylemişti. Bu sözün doğru olmadığı 
anlaşılıyor. Bakalım, yarın anlayacağım. 
İzmir, 28 Eylül
Reşit Bey’in, Karşıyaka’daki köşkünden dönüyorum. Saray gibi 
bir yer. Bu beye, niçin bu kadar ehemmiyet verdiklerini şimdi 
anlıyorum. 
Reşit Bey, beni nezaketle kabul etti. Fransızcamı beğendiğini, 
fakat arkadaşlarının bana haksızlık etmelerine mani olamadığını söyledi. 
Mektubunda bahsettiği iş, kızlarının Fransızca muallimliğiymiş. Bana 
dedi ki: 
-Hanım kızım, iktidarınız gibi hal ve tavrınız da hoşuma gitti. 
Maarif mekteplerinde sürünüp ne yapacaksınız? Kızlarıma Fransızca 
dersi verirsiniz. Beraber oturur kalkarsınız. Size güzel bir oda veririz, 
olmaz mı? 
Bu, adeta mürebbiyelikti. Herhalde benim muallimliğimden daha 
rahat ve kârlı iş olacaktı. Ne çare ki, ben, bu mesleği öteden beri 
sevmem, hizmetçilik kabilinden bir şey addederdim. 
Reşit Bey’i kırmak doğru değildi. Gösterdiği emniyet ve nezaket 
için teşekkür ettim. Fakat Munise’yi bahane ederek kabul 
edemeyeceğimi anlattım. Reşit Bey, bunu sebep saymıyordu: 
-Onun da başımızın üstünde yeri var, kızım. Küçük bir çocuğun 
fakirhanemize ne yükü olur? diyordu. 
Kati cevabımı vermedim. Üç gün mühlet istedim. Son bir 
teşebbüste bulunacağım. Resmi bir muallimlik bulursam âlâ. Olmazsa ne 
çare!