Qоzоqbоy yO‘ldоshеv, vаlijоn qоdirоv, jаlоlbеk yO‘ldоshbеkоv

Qo‘chqor: — Ha, endi, rahbar bo‘lgandan keyin koyiydi-da…


Alomat: — Bayram kunlari rayondagi n moyishd n b yroq-cha ko‘tarib o‘tganingizga xursand bo‘lib yu ave siz. M jlisl rda qo‘l ko‘tarish-u, chapak chalishni bilasiz, b shqa bal ni ham bilmaysiz!
Ko‘pincha o‘sha majlisda nima hal bo‘lay tganini tushunmaysiz! Qo‘chqor: — (Ta’sirlanib.) Ga ingiz n t ‘g‘ri, Alomatxon.

“Hurmat taxta”sida suratimiz turi ti…

Alomat: — Endi bor midingiz bolalaringizdan. Ularni o‘qitib, “katta odam” qilmoqchisiz. Lekin laringizdan “katta odam” chiq-maydi. Daladan beri kelmay igan, chalasavod bolalardan nimani-yam kutib bo‘lardi? Buni bilasiz. Yana “ko‘pga kelgan to‘y”, — deb yuraverasiz­. Axir umr o‘tib k tayapti-ku, Qo‘chqor aka!
Qo‘chqor. (Ko‘ngli to‘lib.) Baribir yig‘lamayman… Yaxshi yasha­ yapmiz, bildingizmi!..


Alomat: — Yig‘laysiz… Ana, ko‘nglingiz to‘lib turibdi… Labingizni tishlamang, Qo‘chqor aka, foydasi yo‘q. Axir, yosh ko‘zdan chiqadi, og‘izdan emas…


Qo‘chqor: — (Yig‘lagudek bo‘lib.) Birov sizga hayotidan noli-ya imi?


Alomat — Hamma gap shunda-da, nolimaysiz! Ko‘nikib ket-gansiz. Yaralar toshga aylangan — og‘riq sezmaydi. Dod solib baqi­ ris -ku, qo‘lingizdan kelmas, hech qursa ingrab qo‘yishga ham qodir emasmisiz, Qo‘chqor aka?! Qalbingizning unutilib ketgan, o‘zingiz am bilmaydigan burchaklarida miltillayotgan ushoqqina norozilikdan qo‘rqasiz, uni sezmaslikka olasiz! To‘g‘ri, qadr-qimmatingiz oshkora haqoratlanganda o‘sha miltillayotgan cho‘g‘ alanga olganday bo‘ladi

279

va siz uni aroq bilan o‘chirishga urinasiz. Dunyoga shirakayf ko‘zlar bilan qarab, taskin topasiz, lekin ertasi kuni kayfingiz tarqab, dunyo

yana asl holiga qaytadi! Shunda yig‘lamoqdan o‘zga chorangiz qol-maydi… Keyin o‘ksib-o‘ksib yig‘laysiz…