|
XI-XIX asr ma’rifatparvar shoirlari va olimlarining
ijtimoiy pedagogik qarashlari
Farobiy, Ibn Sinolarning falsafiy va pedagogik konsepsiyalari keyingi davrlarning yetakchi ta’limotlarini rivojlantirish uchun asos bo’lib xizmat qilgan.
XI-XII asr Markaziy Osiyo ma’rifatparvar olimlari turli fanlar, shu jumladan pedagogikaning rivojiga katta hissa qo’shishdi. Yusuf Xos Xojib, Burxoniddin Zarnujiy va Ahmad Yugnakiylar bolalarning jamiyatda o’z o’rnini topib olishi uchun bilimning, ota-onaning, oilasining o’rniga e’tibor qaratishgan. Ular tarbiyaning asosiy maqsadi deb yaxshi odam qilib tarbiyalash, unga yetishish vositasi deb esa qattiqqo’llik, doimiy mehnatga o’rgatish deb bilishgan.
Zarnujiyning Yusuf Xos Xojibning “Qutadg’u bilig” asari O’rta Osiyoda “Ta’limda o’quvchiga pandlar” kitobi Markaziy Osiyoda pedagogikadan birinchi kitob hisoblanadi?
Tarbiyaning ijtimoiy xarakteri haqidagi g’oyalar Alisher Navoiyning she’riy merosida nihoyatda aniq ifodasini topgan. SHoirning pedagogik qarashlari insonparvar xarakterga ega. Inson egallashi lozim bo’lgan barcha bilim va kasb-xunarlar u tomonidan Vatan foydasi uchun qo’llanilishi kerak.
XVIII-XIX asrning ma’rifatparvar shoirlari Munis Xorazmiy (1778-1829), Muhammad Ogahiy (1809-1874), Ubaydulla Zavqiy (1853-1921) birinchi o’ringa keng ommaning ma’rifatli kilish va ta’lim masalalarini kuyishgan. Ta’limning asosiy vazifasi ular axloqiy mukammallashuvida va mehnatga o’rgatishda deb bilishgan.
Saidahmad Siddiqiyning (1864-1927) qarashlari o’zoqni ko’ra olishlik va zakovati bilan ajralib turgan. Dehqon oilasidan chiqqan pedagog, demokrat shoir o’z qishlog’i hovlisida dehqon va xunarmandlar uchun ilk maktabni ochgan, kattalar uchun maktab tuzgan, 1914 yil kitob, darslik va o’quv qo’llanmalari bilan savdo qiluvchi do’kon ochgan. Keyinchalik Siddiqiy yana bir nechta qishloq maktablari ochgan va ularda o’zbek, tojik, rus bolalariga ta’lim-tarbiya bergan. Tabiatshunoslik va geografiya darslari tabiat qo’ynida o’tkazilgan.
XIX-XX asr demokrat shoirlarining ijtimoiy pedagogik qarashlari.
Ma’rifatparvarlik va demokratik g’oyalari XIX asrning oxiri- XX asr boshlarida o’z cho’qqisiga ko’tarildi. O’rta asr islom g’oyalari: so’fiylik, zohidlik, dogmatizm, sxolastikaga qarshi chiqib o’zbek demokratlari eski sharoitlarga umuman mos kelmaydigan ta’lim usullari va tamoyillarini ilgari surdilar: har tomonlama (aqliy, axloqiy, jismoniy, mehnat) dunyoviy, o’g’il bolalar va qizlar uchun bir xil, insoniylik, demokratiya, vatanparvarlik ruhidagi tarbiyani ilgari surdilar va asoslab berdilar.
O’zbekistondagi demokratik pedagogik g’oyaning taraqqiyparvar yo’nalishining yirik vakillaridan biri Abdulla Avloniydir (1878-1934) SHarq tillari va adabiyotini yoshligida chuqur o’rganib, u mumtoz o’zbek she’riyati ta’sirida she’rlar yozgan. Uzoq vaqt mobaynida Toshkent maktablarining birida bolalarga ta’lim bergan. Avloniyning o’zbek pedagogikasiga qo’shgan hissasi shuki, u ilk marta tarbiya oldida ijtimoiy vazifalarini qo’ya olgan. Bu shoir va pedagogning katta jasorati o’z asarlarida shaxsning rivojlanishida tarbiyaning hal qiluvchi rolining e’tirof etilishi bo’ldi. Uning fikricha, tarbiya ijtimoiy maqsadlarini ko’zlashi kerak. Avloniy “yangi kishi” tushunchasini shaxsiy emas, balki ijtimoiy manfaatlardan kelib chiquvchi jamoat arbobi sifatida ta’riflaydi. Tarbiyaning muvaffaqiyati Avloniy fikricha oila, ota-onalar va pedagoglarning shaxsiy namunaviy roli bilan belgilanadi. Eng muhim ijtimoiy xususiyat deb u mustaqillik, tashabbuskorlik, amaliy tajribani bilgan.
O’zbek ma’rifatparvarlarning yorqin vakili bo’lgan Avloniy “to’g’ri” g’oyalarning kengaytirib va “noto’g’ri” g’oyalarni bartaraf qilibgina yovuzlikni yo’qotish mumkinligiga ishongan. SHuning uchun tarbiya mavzusi ma’rifat gazetasi bo’lmish “SHuhrat” gazetasida keng yoritilgan.
Mustamlaka Turkiston sharoitlarida matbuot cheklangan o’quvchilarga ega bo’lgan, chunki aksariyat aholi savodsiz bo’lishgan. Bu holatda dramaturgiya ma’rifiy g’oyalarni tatbiq qilishning eng samarali usuli bo’lgan. Teatr Avloniy uchun odamlarni tarbiyalash, birlashtirish vositasi bo’lgan. 1913 yilda Toshkentda Avloniy “Turon” nomli teatr truppasini tashkil qildi. Truppaning maqsad-vazifalari Toshkentdagi “Turon” dramatik san’at jamiyatining nizomida aniqlangan: “sahnaga nisbatan muhabbat va jiddiy munosabat tug’dirish, xalq uchun spektakllar tashkil qilish”.
Bu maqsadga erishish uchun jamiyat kechalar, konsertlar, spektakllar va boshqa ommaviy chiqishlarni tashkil etishga o’z nomiga klub va musiqa kurslari, kutubxona va qiroatxona tashkil qilishga, boshlang’ich maktablar ochishga, ta’limni o’rta va oliy o’quv yurtlarida davom ettirish uchun stipendiyalar ta’sis etish huquqiga ega bo’lgan. SHuningdek, u mavjud hayriya va ta’lim muassasalariga moddiy yordam ko’rsatishi mumkin5.
Avloniyning ma’rifiy g’oyalari nafaqat ijodda ilgari surgan. U tomonidan 1908 yilda kambag’allar uchun maktab ochilgan va u yerda ona tilini o’qitishning yangi usullari qo’llanilgan. Pedagogik faoliyat bilan sermahsul shug’ullanishni kanda qilmay u darslik va qo’llanmalar yoza boshlagan. O’z vaqtida uning “Birinchi muallim”, “Ikkinchi muallim”, “Turkiy guliston yoxud axloq” darsligi mashhur edi.
Avloniydan so’ng ma’rifatning va dunyoviy bilimlarning faol targ’ibchisi Miskin edi. Miskinning ta’lim va ma’rifiy qarashlari ijtimoiy-siyosiy mohiyatga ega edi va o’zbek ilg’or pedagogik g’oyalarining rivojiga katta hissa qo’shgan. Insonni reallikdan ajratib oluvchi va uni shukronalik ruhida tarbiyalovchi hukm surgan musulmon pedagogikasiga qarshi Miskin ta’lim jarayonini yosh avlodni xalqqa xizmat qilish uchun tarbiyalash deb tushungan va o’z qarashini rivojlantirgan. Miskin va boshqa o’zbek ma’rifatparvarlarining intilishlari tarbiyaning ijtimoiy jihatini oshirishga, ijtimoiy tarbiyani kengaytirishga, insonning turli ijtimoiy munosabatlarga kirishi, boshqa davlatlar va xalqlar hayotini o’rganishga qaratilgan edi. Biroq bu ijtimoiy xususiyatlar bilan birga o’zbek ma’rifatparvarlari XIX asr ikkinchi yarmida o’z qarashlarining ketma-ket emasligi, ularning feodal-mustamlaka tuzumga qarshi kurashdagi ojizliklarini keltirib chiqaruvchi mustahkam siyosiy dasturning yo’qligi bilan ajralib turardilar. Biroq ularning dunyoqarashining cheklanganligi va qarama-qarshiligiga qaramay ular O’zbekistonda ilg’or g’oyaning rivojiga o’z hissalarini qo’shishdi.
XX asr boshidagi o’zbek pedagogik g’oyasida 3 asosiy yo’nalishni ajratsa bo’ladi:
ko’proq hukmronlik qiluvchi o’rta asr feodal klerikal yo’nalishi;
paydo bo’layotgan milliy burjua yo’nalishi (jadidlik). Uning vakillari bu davrda feodal klerikal maktabiga qarshi chiqib o’zlarining “usuli jadid” pedagogik talablarini ilgari surish;
demokratik taraqqiyparvar yo’nalish. Demokratik pedagogika o’rta asr maktabini va tarbiyasini tanqid qilgan va inkor etgan hamda unga qarshi yangi, ilg’or g’oyalarni ilgari surgan.
Do'stlaringiz bilan baham: |
