Xamsa alisher Navoiy xamsa

Yo rab, ul omin-u duo hurmati,

Yo ul o ‘g ‘ul birla ato hurmati.

Kim bu ato birla o ‘g ‘ulni mudom,

Davlat-u din taxtida tut mustadom.

O'zga o ‘g ‘illami ham et muhtaram,

Unga o ‘g ‘ul,  munga inilami ham,

Jumlayi olamg‘a alar ixtiyor.

Olam eli ichra shah-u shahriyor.

Shoh duosida tugandi kalom,

Emdi Navoiyg‘a erur boda kom.

Bir qul hikoyati

Xalqi  yaxshiliklardan  bahramand  bolgan  bir 

saxovatli podshoh bolib, uning bir xizmatchi quli 

bor edi. U ko‘p yillardan beri podsho oshpazi bolib 

ishlardi. Bir kuni podsho shilon bazmi -  umumiy 

ziyofat uyushtirganda  shoh  ishtahasi jo'sh  urib 

turgan  chog‘,  baxtsizlik yuz  berib,  oshpaz  shoh

---

uchun olib kelayotgan issiq oshni uning boshiga 

tolrib yubordi. Odamlar: «Podsho hozir uni olimga 

buyuradi, chunki uning bu gunohiga shundayin 

jazo munosib», -  dedilar.

Shoh xizmatkorga boqib, uni g‘oyat g‘amgin holda 

koVdi-da, unga lutf koVsatib -  yaxshilik qilib ozod 

etib  yubordi.  Vazir  dediki:  «Sening  marhamating 

cheksiz, xizmatkor o‘z ishi uchun olimgagina mah- 

kum  edi».  Shoh xursandlik  bilan  tabassum  qilib: 

«Birovni  xijolat  halok  qilgan  bolsa,  uni yana  bir 

oldirish yaxshi emas-ku! Shuning uchun uni yana 

bir jazolashga zarurat yo‘q edi», -  dedi.

Xalq vakillaridan biri gunohkorroq ekan, u av- 

valo afv-u mehribonlikka munosibroqdir.

Yo rab, uningdek karam etuvchi shoh huzurida 

boshqa  yuz  ming  eshikda  xizmatda  bolishdan 

afzalroqdir.  Mening  gunohim  har  necha  ko‘p 

bolsa  ham,  shukrki,  sendek  ilohim  bor.  Xijolat 

ichida  menga joy qolmadi,  menga  o‘z  ehsoning- 

dan  ehson  qilishing  mumkin.  Lutf-u  karaming 

qobili  bolmasam  ham,  ulardan  biryola noumid 

ham  emasman.  Men  kim-u,  yaxshilik  dengizini 

baglshlashni havas qilsam? Menga baho qilingan 

bir qatraning o‘zi yetarli.