S h a n t a r a m

ALTMIŞ İKİNCİ BÖLÜM
I
Oleg bana taşındı. Kanepemde uyuyabilir mi diye sordu, ben de kabul 
ettim ve mecburen yeni bir kanepe almak durumunda kaldım. Oleg de benim­
le geldi ve bana bir karar verdirtmesi uzun zaman aldı. Seçtiği yeşil, deri kane­
pe rahatça uzanacağınız kadar uzun ve genişti. Oleg de sonrasında, vaktinin 
çoğunu onun üzerinde yatarak geçirmeye başladı zaten.
Sahada, Naveen ve Didier’yle kayıpları kovalamadığı zamanlarda kanepeye 
uzanıp ellerini göğsünde kavuşturuyor ve kendi kendinin psikanalizini yapı­
yordu. Tuareg buna bayılırdı şüphesiz.
“Sen geçen gün rüyalarını değiştirebildiğini mi söylemiştin?” diye sordu bü­
roda işe başladıktan bir hafta sonra, sevgili kanepesinden. “Nasıl yapıyorsun? 
Rüya görürken onu değiştirebiliyor musun yani?”
“Tabii.”
“Bir dakika. Derin uykudasın ve bir rüya görüyorsun. Ama gidişatını be­
ğenmezsen onu değiştirebiliyorsun öyle mi?”
“Evet. Sen yapamaz mısın?”
“Çoğunluk yapamaz bence.”
“İstersen şöyle açıklayayım. Ben kâbuslara kontrol edemediğim rüyalar di­
yorum, rüyalara da kontrol edebildiğim kâbuslar.”
“Vay canına. Şu işin sırrını bana da öğretsene.”
“Bir hikâye yazmaya çalışıyorum, Oleg.”
“Ah, özür dilerim,” dedi çıplak ayaklarını kanapenin koluna dayayarak. 
“Sen işine dön. Söz, çıtımı bile çıkarmayacağım.”
Yeni bir hikâye üzerinde çalışıyordum. Mutlu hikâyeyi çöpe atmıştım. İyi 
bitmemişti çünkü. Şimdi Abdullah’la ilgili karaladığım birkaç paragrafın etra­
fında dönen bir öykü düşünmeye çalışıyordum. Abdullah değişik bir adamdı. 
Nice satırlar geçiyordu içinden. Her biri çelişkilerle yüklü. Ama şimdiye dek, 
onun hakkında hiç yazmamıştım.

---

O öğleden sonra, onu yakalamaya ve kelimelerle boyamaya kararlıydım. 
Dolayısıyla hızlı hızlı ve zorlanmadan yazıyordum. Paragraflar günlüğümün 
sayfalarında ortancalar gibi açıyordu.
Amritsar Otel’deki o güneşli akşamüzerinden yıllar sonra, bir yazar bana 
yaşayanlar hakkında yazmanın onlara kötü şans getireceğini söyledi. O zaman­
lar haberim yoktu bundan. Abdullah’la ilgili sayfalarım ve ben mutluyduk. 
Tehditleri, bir gülüşte gizlenen düşmanları, Kavita’yla Karla’yı ve dünyadaki 
diğer her şeyi unutacak kadar mutlu.
“Hikâyen neyle ilgili?” diye sordu Oleg.
Kalemi elimden bıraktım.
“Bir cinayet öyküsü yazıyorum.”
“Konusu ne?”
“Bir yazar yazarken onu rahatsız eden birini öldürüyor. Bir de gizem kısmı 
var. Duymak ister misin?”
Bacaklarını kanepenin kenarından sarkıtıp kollarım onlara dayadı.
“Gizemlere bayılırım.”
“Hikâyenin gizemi yazarın onu öldürmek için neden bu kadar çok bekle­
diği.”
“Taşlamada iyisin,” dedi. “Lermontov’u okumalısın. Kafkaslar adama ince­
den inceden dokundurmalarıyla nam salmıştır.”
“Yok yahu,” dedim kalemi alırken.
“Rüyalarını değiştirebiliyor musun gerçekten?”
Kalemimin ucunu ona doğrulttum. Keşke onu yılanlı bir asaya dönüştürüp 
Oleg’i uyutabilseydim.
“Taktiğini hâlâ söylemedin. Ben de rüyalarımı değiştirebilmek isterdim. 
Mesala tekrar tekrar görmek istediğim bazı rüyalarım var.”
Kalemin kapağını kapadım. Defterimi bırakıp iki soğuk bira aldım ve 
birini ona fırlattım. Tekrar sandalyeme oturduğumda bira kutusunu şerefine 
kaldırdım.
“Gizemlere,” dedim.
“Gizemlere.”
“Şimdi arkana yaslan, rahatla ve bana içini dök, Oleg.”
“Senin Karla,” dedi birasından bir yudum alarak. “Neler hissettiğini biliyo­
rum. Benim de Moskova’da Karlesha’m var.”
“Neden Moskova’ya dönmüyorsun?”
“Sevmiyorum orayı,” dedi bir yudum daha alarak. “Ben St. Petersburg ço­
cuğuyum.”

---

“Ama kızı seviyorsun.”
“Ne fark eder? O nefret ediyor benden.”
“Nefret mi?”
“Tiksiniyor da denebilir.”
“Nereden biliyorsun?”
“Babasına beni öldürtmek için para verdi.”
“Neden? Babası bankacı mı?”
“Hayır. Polis.”
“Şunu en başından anlatsana.”
“Uzun hikâye,” diye iç çekti rüzgârda dalgalanan beyaz perdelere ve güneşli 
balkona bakarak.
“Siktir git, Oleg. Kısa hikâyemi mahvettin. Uzun hikâyenle bunu telafi et
bari.”
Yüzüne buruk bir gülümseme yayıldı. En saf ifadelerimizden biridir bu bu­
ruk gülümsemeler. Başka hiçbir türde olmayan, insani inceliklerdir.
“Kız kardeşiyle yattım,” dedi birasına bakarak.
“Tamam, şık bir hareket olmamış. Ama kız kardeşlerle ilgili daha korkunç 
hikâyeler duydum.”
“Yok. Hepsi bu değil. Onlar ikiz. Çift yumurta ikizi.”
“Eee?”
O sırada koridordan biri seslendi. Didier’ydi.
“Merhaba. Lin? Evde misin?”
“Didier!” dedim sevinçle. “Bir bira kap gel. Oleg kanepesinden ayrılıp teh­
likeli sulara yelken açtı. Ona yalnız sen kılavuzluk edebilirsin.”
“Ah, Lin. Aslında benim birkaç randevum.
Moskova’daki kız arkadaşım benden nefret ediyor,” dedi Oleg çaresizlikle. 
“Çünkü aynı anda hem onu, hem de çift yumurta ikizini idare ettim.”
“Enteresan,” dedi Didier bir iskemleye geçerek. “Rahatsız olmazsan bir soru 
soracağım. Aromaları aynı mıydı?”
“Vay be!” diye bağırdım. “Didier’ye bak. Rahatsız olmazsan filan demeler. 
Ne zamandan beri bodoslama konuya dalmıyorsun?”
Oleg bana aldırmadı. Hafifçe gülümsedi. “Tuhaf. Bunu daha önce hiç dü­
şünmemiştim ama evet. Kokuları aynıydı.”
“Nadir rastlanan bir fenomen,” dedi Didier. “Yüzük parmaklarının işaret 
parmaklarına oranla uzunluğunu gözlemleme fırsatın oldu mu peki?”
“Polis babanın seni öldürme teşebbüsüne geri dönsek?” diye önerdim.
“Ay, nefis,” dedi Didier heyecanla. “Babası seni öldürmeye mi çalıştı?”

---

“Evet. Durun anlatıyorum. Ben Elena’ya âşıktım. Kardeşi Irina’yla aramda 
hiçbir şey yoktu. Sonra bir gece feci sarhoş oldum. Bildiğiniz,