Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

роса ахтарибди-ку?
— Лнтмапман, 
қўлпшш 
кесиб туз 
сепссшгиз ҳам 
айтманман,—дедим 
қўрқиб,— антсам 
мелиса 
амакнлар 
ушлаб кетиб яна қамаб қўнишади.
Кеннн югурнб борпб сандалга 
кир-дим-да, 
бошпмга 
кўрианп тортнб:
— Ҳечам антмапман,—деб бақирдим-да, ниғлаб юбор- 
.дим.
Эрталаб теэгина туриб, энажонимнинг кўзипи чалгп- 
тпб Зшон бобомнпнг олдиларпга 
кираман 
додиму ҳоч 
тургпм келмадн. Нега кўп ухлаб қолднм экан, деб ўнла- 
нпб ётавердим. Куёнг чикибди, тог томонлагн дсраэамнз- 
дан уннмизга нур оқпб кирянти. 1>нрам 
манпп, бмрам 
юмшоқ, кафтимпи тутпб ҳовучнмга йиғаман десам, ҳеч 
ушлаб бўлмаяпти. Нега йўқ бўлпб қоларкии, ахнр, мен 
уларни кўрпб турибман-ку. Ҳизнқ, 
қаёққа йўқ 
бўлиб 
қоляпти экан?.. Ҳай, майли, энди бу ҳақда ҳечам ўйла- 
майман. Яхшиси, тупшмни эслаймаи. 
Жудаям 
мазза 
туш кўрдим-да, ҳар кунгисидап ҳам зўр бўлдн. Ё ўигим- 
да кўрднммикан... йўқ, учднм-ку, мен 
фақат 
тушпмда 
учаман-кў... Эшон бувам учпшни билмас 
эканлар, мен 
ўргатпб қўйдим, кейнн бирга.гашиб учдик, кейин чўчқа- 
нинг болалари, қизил шапкалн 
а.макнлар 
бизни роса 
қувлашлн- Улар ҳам учяпти, бпз ҳам учяндшз. Бўрсиқлар- 
шшг болалари ҳам тўхта-тўхта деб учаётгандай бўлдн. Ке- 
йпн жаннатга тушнб қолдик. Ўҳ-.ҳў-ў, жуда зўр экан-ку, 
энажонпм аптгандап, ҳар хил гуллар шунақа кўпкн... 
Оқ 
каллақандлар сават-сават бўлнб турнбдн. Кейин саватлар- 
дагп қапдларми ёкн онпоқ бўлиб очилган атнргулларми, деб