Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

Бечора Эшон бобомга қинин-да, тўғримп? Кўчага ииқ- 
салар, қизил шапка кийгаи мелнсалар қамаб қўйншадн. 
Чўчқанинг боласи қани, деб яна уришадн. Отажон то- 
гамни отгандай, пешонасндап пақ-пақ қилиб отиб ташла- 
са-я? Вой бобожоним-ей, бирам раҳмим келяптнки. Нима 
қплсам эқан? Э ҳ , катта йигит бўлгаиимда... бордшо бо- 
бомнинг милтиғшш олиб чнқиб 
берсам-чи... мелнсалар 
сени отаман деса, йўқ, отолмайсан, мана, мендаям мил- 
тиқ бор, пақнллатиб ўзнпгнн отиб ташлапмап, дердилар! 
А ҳ -ҳа , шундай қиламан, қнламан додиммн, қиламан...
Аста, овоз чиқармасдан қорним билан орқамга сурн- 
либ тешнкдап ўтдим. Ўзимш ш г бобом мплтпқни латтага 
ўраб охурга қўйиб, устнга хашак ташлаганпни кўргаи- 
дим, хаирият, жойида экан, олиб, яна орқамга қайтдим. 
Эшон бобом тескари ўгирплиб, яна пнш-пнш қплаётган 
экаплар, устиларидагп чакмондан секпн тортиб:
— Мапа, обкелдим,—дея пичирладим.
Эшон бобом уйгоқ эканлар, менга ўгирнлпб:
— Нимани олиб келдннг?— дея йичнрлаб сўрадплар.
— Мплтнқ.
— А ? !— Эгаоц бобом ўрннларпдан турнб кетаёздилар.
— Цўрқманг,—деб юпатдим,—ўзимшшг бобом бнлга- 
нп йўқ.
— Ппма қиламап бу матоҳии мен?
— Отасиз, „мелиса амакилар, шаикалн аскарлар кел- 
ганда отаснз. Ўшанда сизни сираям ушлашолмайдн.
— 
0
, болам-ей,— шундай деб Эшон бобом мени тпзза- 
ларпга олпб, бошимга бетларинн боспб, яна тагин анча- 
гина болам-ей, болам-ей деб турдплар.
— Кўлпм билап соқолингнзнп 
тараб 
қўяймп?— деб 
сўрадим.
— Й ўқ, йўқ, бола.лг, жим тур.
— Бўлмаса, оёғингизни уқалайман,—дедим тпззалари- 
дан тушиб.