Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

Ў ш а йигит отаси ш у васиятни қилгани учун мамнун бў- 
либ, илоё отагинамнинг жойи жаннатда бўлсин, деб ҳар 
куни дуо қиларкан.
Бобожоним эртакни айтиб бўлиб:1
— Қалай, яхшимикан? — деб сўрабди.
Мен иккови кўзимниям 
юмиб олувдим-да, 
шунинг 
учун яхшими, ёмонми, билолмаётувдим.
— Бобожон, яна ҳам агдариб чопганда тилло чиқар- 
миди? — деб сўрадим.
— Йўқ, токнинг тагида тилло бўлмагап экан. Ҳечам 
бўлмаган экан. Ағдариб чопганда жуда пас^даги нафаси 
қисилиб ётган томирчаларга ҳаво яхши бораркан, озуқа-
117
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

га ҳам, сувга ҳам яхши тўяркан-да, тиллонинг ўрнига 
шира жўпатаркан.
Бобожоним ана шуларни айтгандан кейин бор энди, 
азамат ўғлим, энанг чой қайнатиб қўйгандқр, мева-чева- 
лардан ҳам қўшиб олиб келгин, бир чойлашиб олайлик, 
кейин яна биттадан кўзимизни юмиб эртак айтишавера- 
миз, деди. Ў зи мен битта эртак энштганимдан кейин яна 
тагин эшитгим келаверади, уйқум келгунча энштавер- 
сам дейман.
Цумғонда чой олиб келдим, ўрик, майиз, 
чақилган 
ёнғоқ олиб келдим. Кўкнори халта эсимдан чиқиб қол- 
ган экан, яна бориб келдим. Бобом мен терган токпилла- 
ларнинг устига ўтириб, тушлик қилаётганда ток қайчи 
билан бирпас ишловдим, ш у қайчи жуда расво экан, ўнг 
қўлимни қисиб олдим, қон чиқиб кетай деди. Бобом, йиғ- 
лама, ўғлим, сенда айб йўқ, шу қайчини ясаган устада, 
бозорга борганимизда 
олдига кириб, уни бир уришиб 
қўяман, девди, шупдан кейин оғриқ сал босилгандай бўл- 
дн. Кўкариб турган жойини икки марта ўпган эди, энди