Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

лар, олиб келгаи қўйларинг учун раҳмат, 
газармадаги 
аскарларга сўйиб берампз, лекин Эшон ҳазратларига мен 
жавоб беролмайман, мендан катта яна анча бошлиқлар 
бор, ўшаларнинг рухсатини оламиз, дебди. Лекин таш- 
вишланманглар, озодликка чиқарампз гап битта, дебди. 
У ш а битта гапни яна эшитайлпк деб боболар кечгача қо- 
лшнган экан.
— Ишқилиб қўйиб юборишармикан? — ташвишланйб 
сўради энам.
— Цўйпб юборишади, Худо хоҳласа ҳазрат чиқадилар, 
— деди бобожоним, — бошлиқ ёмон одамга ўхшамайди. 
Цизил шапкалиларнинг ораспда художўйи, инсофлилари 
кўп, онаси. Б у дунёпи аслида ш у инсофли одамлар ушлаб 
турибди, бўлмаса нақ қиёмат қойим бўларди-я.
— Ҳазратимнинг олдиларига кириб кўнгил сўрамаб- 
сизлар-да.
— Кирдик, опаси, кирдик. Кайфлари 
яхши, ўзлари 
тетик, жойнамоз беришибди, таҳоратга сув ҳам бериб 
туришган экан, овқатларини макруҳ деб емаётган экан- 
лар, бпр мелиса бола уйдан келтириб бераётган экан: 
Айтдим-ку, бу дунёда ннсофлилар кўп.
— Хайрият, — деди эяа.й мамнун бўлиб.
— Хайрият, — дедим мен ҳам мамнун бўлиб.
Кейпн м^ен ухлаб қолдим. Эрталаб турсам, бобожоним
ҳам, энам ҳам боққа чиқиб кетишган экан. 
Нега мени 
намозга уйғотишмади экап двб ўйлаб ётдим. Кейин уйго- 
тишувдию уйқум очилмай, яна ётиб олувдим. Ш у эсимга 
тушиб, энажонимдап хафа бўлмай қўя қолдим. Узи ш у 
бобомгаям жуда қийин, тўғримп? Токларпи кесишимиз 
керак, дарахтларни буташимиз керак, оғилхонадагп гўнг- 
ни боққа ташшнимиз керак, ариқларни тозалашимиз ке- 
рак, кейпн бобожопим борпб Заҳро холамнипг токпни 
кееиб бериши керак, кейин теракзоримизпинг орқасида-