«Саботул-ожизин». Сўфи Оллоёр

«Саботул-ожизин». Сўфи Оллоёр
Агар ул илтизом этса харома,
Тақи ул нусхада тортилди хома.
Қиёмат кунга доругир этарлар,
Ани шайтон била занжир этарлар.
Лаъин шайтонки бўлғай душмани шах,
Анинг бирла бўлур мадхули дўзах.
«Хулоса»ву « Хизона», «Шархи Аврод»
Битибдур балки чандон нусхада ёд.
Жувон хотунки номахрам эмишдур,
Салом этмак анга мамнуъ демишдур.
Бериб бўлмас, жавоб этса саломи,
Эрур аврат анинг савти каломи.
Жувон хотунки аврат бўлса овоз,
Қабоҳатдур киши ким бўлса дамсоз.
Ғараз, э одамий, сақла ўзунгни,
Ки номахрам сари солма кўзунгни.
Ки номаҳрам сари боқғунча беқил,
Бех улким кўзлариға тортсалар мил.
Бу дунё мили ўггай бир замонда,
Қиёмат милидин тутғай омонда.
Қиёмат кун ажаб, шиддатли кундур,
Гуноҳкор одам ўғли сарнигундур.
Қизар кўб фарқи сар иссиғда чун тос,
Бўлур саргашталар парвонадек нос.
Тегар ўтдек оёғ остида туфроғ,
Бўлур юнгдек замин устидаги тоғ.
Бўлур кўп халқ ўзининг жонидин сир,
Бу ғамдин токи гўдаклар бўлур пир.
Ёшурмоқ бўлса қайси рўсиёҳлик,
Илик сўзлаб, оёқ бергай гувохлик.
Тамом аъзолари даъво қилурлар,
79 / 114

---

«Саботул-ожизин». Сўфи Оллоёр
Халойиқ олдида расво қилурлар.
У кун даъвосини ҳеч дафъи бўлмас,
Пушаймон бўлгай, аммо нафъи бўлмас.
Анингдек воқеалардин бурунроғ,
Ўзингни айла ғафлат хамридин соғ.
Пушаймон бўлсанг ул қилмишларингдин,
Дилу жон бирла ёнсанг ишларингдин.
На бўлғай ким қабул этса Худойим,
Қиёмат шиддатин қилса мулойим.
Қаю қулни Худойим қилса мамнун,
Бўлур йўлбошчиси Пайғамбар ул кун.
Бошида соя бўлгай Арши аъзам,
Фаришталар кўнгил бергай дамо—дам.
Иноятномасин қўлға олурлар,
У кунни ўтганин туймай қолурлар.
Илоҳи, айла мухлислар билан ёд,
Бу қулни айлагил, ул Кундин озод.