Зиѐвуддин Раҳим, Одилхон қори Юнусхон ўғли

бир киши: “Эй Расулуллоҳ, салавотимнинг учдан 
бирини сизга бағишлайман”, деди. У зот: “Ҳа, агар хоҳласанг 
(шундай қил)
”, дедилар. У: “Учдан 
иккисини сизга бағишлайман”, деди. У зот: “Ҳа, 
(қилавер)
”, дедилар. Ўша киши: “У ҳолда 
салавотимнинг ҳаммасини сизга бағишлайман”, деди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва 
саллам: “У ҳолда дунѐйинг ва охиратинг ишидан сени ташвишга солган нарсаларда Аллоҳ кифоя 
қилади”, дедилар
(Табароний ривояти. Ривоят санади ҳасан). 
Бошқа ҳадисларда бандани Қуръон ўқиш дуодан машғул қилса, Аллоҳ унга дуогўйларга 
бериладиган энг яхши нарсаларни ато қилиши айтилган. Демак, Аллоҳни эслаш, зикр-тасбеҳ, истиғфор, 
салавот айтиш афзал экан. Шунда Аллоҳ банда қалбидаги тилакларни бажо келтиради, бошига тушган ғам-
ташвишларни аритади. 
َع ْن
َأ َن
ِس
ْب
ِن 
َم ِلا
ٍك
َخ
ِدا
ِـ 
َّنلا
َّْبِ 
َص َّل
ُللها ى
َع َل
ْي ِو 
َو َس
َّل َم 
َق
َؿا
َق :
َؿا
َّنلا
ُِّبِ 
َص َّل
ُللها ى
َع َل
ْي ِو 
َو َس
َّل َم
ِإ :
َّف 
َأ ْػق َر
َب ُك
ْم 
ِم
ّْنَ
َػة ْو
َـ 
ْلا ِق
َي َما
ِة 
ِفِ
ُك 
ّْل 
َم ْو
ِط
ٍن
َأ
ْك َػث 
ُر ُك
ْم 
َع َل
َّي 
َص
َل ًة
ِفِ
ُّدلا 
ْػن َي
َم ا
ْن 
َص َّل
َع ى
َل َّي
ِفِ
َػة ْو
ِـ 
ُْلْا
َُ َ 
ِة 
َو َل ْػي 
َل ِة
ُْلْا
َُ َ 
ِة 
ِم 
َئا َة
َم َّر
ًة 
َق
َض
ُللها ى
َل ُو
ِم
َئا َة
َح
َجا
ًة 
َس ْب
ِ 
َين
ِم
ْن 
َح َو
ِئا
ِج
ِخلآا
َر ِة 
َو َث
َل ِث
َين
ِم
ْن 
َح َو
ِئا
ِج
ُّدلا
ْػن َي
َُّثُ ا
ُػة َو
ّْك
ُل 
ُللها
ِب
َذ ِل
َك
َم َل
ًك
ُة ا
ْد
ِخ
ُل ُو 
ِفِ
َػق 
ِْب
َك ي
ََ
ُة ا
ْد
ِخ
ُل 
َع َل ْي
ُك
ْم 
َْلْا
َد َةا
ُْيُ ا
ُِب
ِنِ
َم ْن
َص َّل
َع ى
َل َّي
ِب
ِْسا
ِو 
َو َن
َن ِب
ِو
ِإ َل
َع 
ِش
َير ِ ِو
َف َأ
ْػث َب َت
ُو 
ِع ْن
ِد
ِفِ ي
َص 
ِح
َفي ِة
َػب ْي
َض
َءا
َو ِرِذْنَُْلا ُنْباَو ُّيِقَهْػيَػبْلا ُهاَوَر .
.َرِكاَنَع ُنْبا
Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам ходимлари Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: 
“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам:
“Қиѐмат куни менга ҳар бир ўринда яқин бўладиганингиз 
дунѐда кўпроқ салавот айтганингиздир. Ким менга жума куни ва тунида юз марта салавот айтса, 
Аллоҳ унинг юзта ҳожатини – охиратдан етмишта, дунѐдан ўттизта ҳожатини раво қилади. Кейин 
Аллоҳ бунга бир фариштани вакил қилади. У 
(ўша айтилган салавотни)
 худди сизларга ҳадялар олиб 
кирганидек қабримга киргизади, салавот айтганнинг исмини, аҳли оиласигача 
(бўлган)
насабини 
менга хабар қилади. Кейин уни ҳузуримдаги оқ саҳифага ѐзиб қўяди”,
дедилар” (Байҳақий, Ибн Мунзир, 
Ибн Асокир ривояти). 
Жобир ибн Абдуллоҳ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда: “Ким менга бир кунда 100 
марта салавот айтса, Аллоҳ унинг 100 та ҳожатини – охиратидан 70 тасини, дунѐсидан 30 тасини раво 
қилади”, дейилган (Ибн Мандаҳ ривояти. Ибн Қаййим уни “Жалоул афҳом”да нақл қилган). 
Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Сен бирон ҳожатинг раво бўлишини 
сўрасанг, Аллоҳ азза ва жаллага муносиб ҳамду сано айт. Кейин Набий соллаллоҳу алайҳи ва салламга 
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

108 
салавот йўлла. Кейин дуо қил. Шунда ҳожатинг раво қилиниши муносиброқ бўлади” (Ибн Қаййим “Жалоул 
афҳом”да нақл қилган). 
Демак, ким Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга ихлос билан кўп салавот айтса, Аллоҳ унинг 
дунѐ ва охират ташвишларини аритади.