С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

райлик,— дедн ва менга қараб:
— Бу мулладан абжад ҳисобидан бирор иарса сўра, ўглим! —
деб буюрди.
Мен ҳам ҳеч бир ўйламасдан:
— «Т» нечадир?— деб мулладан сўрадим.
Кунга муллавачча жавоб беролмагандан сўпг отам мендан
сўради.
— Ўзинг айт, «Т» нечадир?
— Тўрт юз,— дедим мен.
Шундай қилиб, отам бир неча ҳарфларни бир-бир атаб, ҳалиги
муллаваччадан: «Бу нечадир, бу нечадир?» деб сўради, у жавоб
беролмагандан сўнг унинг жавобини мендан сўради... на мен жавоб
қайтарар эдим.
Бизнинг томонликлар, муллаваччанн: «Уят, уят...» дея масха-
раладилар. У уялди, қизарди, бўзарди. Ундан сўнг ота.м унга:
— Энди сизнинг муллалигингиз битди, соб бўлди, сиз ҳам
бир чапани каби шу йигит билан кураш туша беринг!— деди.
Муллаваччанинг ҳалиги бпзнинг томоннннг йигити билан кўра-
шувдан бошқа чораси қолмаган эди. Муллавачча билан бизнинг
йигнт курашга тушдилар, бироқ кураш тушишган ҳамон мулла-
вачча гумбурлаб йиқилди.
Томошабинлар ўртасида гувнллаган шовқин кўтарилди, халқ
ҳайқириб ўрнидан қўзгалди. Халқ ботирларча қадам ташлаб,
маъракани айланиб юрган голиб йигитни қўлларига кўтаришиб,
ҳавога отар ва нлиб олишар эди.
Шу билан кураш тугади. Бпзнинг томоннинг йигитлари
отамга:
— У муллани ҳақиқатда сизнинг ўглингиз йиқитди, негаки,
у мунозарада мулзам бўлиб, уялгани орқасида ўз кучини тўнлаб
курашга беролмади,— дейишди. 
•
Уларнинг бу сўзидан гурурнм тобора ортар, хаёлимда: «Х,а-
қиқатан ҳам мен нодир илмларни ўрганган эканман», деб фахрла-
нар эдим. Аммо ҳақиқатда эс.а ҳалн хат-саводим чиқмаган эди.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---