Microsoft Word yukduzlar mangu yonadi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
20
Баковул полвонлар кўнглига қўл солди-қўл солди, фавқулодда хатоликка йўл қўйди. 
— Отангга раҳмат, Насим полвон! — деди тантанавор. — Бўпти, кета бер, сендан зўр 
полвон йўқ экан! 
Бўри полвонга ботиб-ботиб кетди! 
Бўри полвон пешонаси тиришди. Баковулга ўқрайди. Ичида мана бундай деди: 
"Ҳе, уккағар лоппи! Насим ҳаммани қойил қилди? Насимдан зўр полвон йўқ? У ўзи ким?" 
Бўри полвон ўзининг даврада ўтирганини билдириш учун қириниб-қириниб йўталди. 
Қабатида ўтирмиш Сана полвонга зўрма-зўраки бош ирғаб қаради. Зўрма-зўраки илжайиб 
қаради. Бу бош ирғашда, бу илжайишда манави киноя бўлди: 
"Каранг-а, Сана полвон, шундай зўр полвон бор экан, биз билмабмиз-да..." 
У, Сана полвон баковулга бориб, мана бундай дейди, дея умид қилди: 
"Баковул, гапингизни қайтиб олинг. Гапингиз Бўри полвонга ботиб кетди". 
Аммо Сана полвони тушмагур, Бўри полвон кўнглидагини уқиб ололмади. 
Бўри полвон ичини ит тирнади. 
"Ҳе, калланг қурсин, сендайчикин Сана полвоннинг! — деди ичида. — Бу полвон эмас, 
говкалла! Сана говкалла!" 
Бўри полвон Сана полвондан юз ўгирди. Чап оёғига қайрилиб ўтирди. 
Давра четида лов-лов ёнмиш машъалага қараб ўтирди. 
Ерга суқиғлик одам бўйи темир учида лўпчик лов-лов ёниб турди. 
Бир бола лўпчикка ермойи сепиб турди. 
Бўри полвон қобоқ-тумшуқ қилиб ўтирди-ўтирди... Энди, ўзини-ўзи овутди: 
"Баковул лақилласа лақиллай беради-да! — деди ичида. — Насим менинг олдимда ўзининг 
ҳеч ким эмаслигини яхши билади!" 
Аммо Насим полвон қурдан чиқа-чиқа, даврага шундай ғолибона қаради, шундай ғолибона 
қаради! 
"Барингни қойил қилдимми!"— дегандай бўлди! 
Бўри полвон сабр-тоқати тоқ бўлди! Бўри полвонни полвонлик қони қўзғади! 
— Э, шошма! — дея, сапчиб даврага кирди. Буни кутмаган баковул довдираб қолди. 
— Сизни ошнаси деб ўйлаб...— дея тавалло қилди. Бўри полвон — Бўри полвонлигини 
қилди! Азалдан полвон халқида сал... камроқ бўлади, деган гап бор, Йўқ, полвонларда кам 
бўлмайди! Полвонлар вужудида ҳовур бўлади! Полвонлар кўпкарига боқилмиш отдай асов 
бўлади! 
Полвонлар мисоли оғир тош бўлади. Оғир тош унча-мунчага кўчмайди. Борди-ю, фалокат 
босиб кўчса, ёмон кўчади! Оғир тош кўчса, ёмон бўлади! 
Ана, кўчди, оғир тош кўчди! 
Бўри полвон давра айланди. Алп-алп одимлар отди. Насимда давралади. Бўри полвон изидан 
юрди. 
Бояги дағдағалар қаёқда! Елкалар қисиқ бўлди, қадамлар омонат бўлди... 
Зўрдан зўр чиқса, оёғи типир-типир! Бўри полвон Насим юзига қарамади. Даврада кимдир 
саросима билан деди: 
— Икки ошна-я. Охир замон бўляптими дейман. 
— Ошна бўлгани билан иккови гапиришмайди. 
— Бирор гап ўтгандир-да. 
— Ким билади дейсиз... Бўри полвонга алам қилди. 
"Уҳ, қизбет! — деди. — Ақалли бир оғиз чиқмайман, демади-я!" 
Жуда-жуда алам қилди. 
"Қизбет! Итдан бўлган, қурбонликка ярамас! Қараб тур, сен қизбетни даврага қайтиб 
чиқмайдиган қилмасам кўрасан". 

---

Тоғай Мурод. Юлдузлар мангу ёнади (қисса)